WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN WIELOCH (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Syn Władysława Wielocha, działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia”, brat Antoniego Wielocha. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w Technische Hochschule Danzig na Wydziale Architektury, dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek Bratniej Pomocy i polskiego Klubu Sportowego Gedania, udzielał się w Związku Polaków i polskim harcerstwie. Po studiach początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala. W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od wiosny 1945 roku; pracował w przedsiębiorstwach budowlanych, specjalizując się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Autor sprawdzonej koncepcji wykorzystania go do zabezpieczenia uszkodzonej pożarem wieży Ratusza Głównego Miasta. Od 1950 pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej (PG) na Wydziale Budownictwa Lądowego, w Katedrze Żelbetnictwa. Od 1962 doktor, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG. Autor i konsultant wielu projektów koncepcyjno-technicznych związanych z ratowaniem zabytków Gdańska. Po roku 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w Wisłoujściu, filarów w Dworze Artusa i kościoła św. Jana. Odznaczony papieskim Benemerenti (złoty krzyż) za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu w Sopocie.
