MIKOS STANISŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW MIKOS (23 III 1927 Zalesie województwo mazowieckie – 5 XI 2006 Gdańsk), historyk, profesor w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn rolnika Franciszka. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, w 1944 roku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. W 1949 roku zdał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. króla Władysława Jagiełły w Płocku.
Studiował historię na Wydział Filologiczno-Historyczny Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku (WSP), studia I stopnia ukończył w 1952 roku, studia II stopnia w 1956, magister historii. W latach 1952–1970 pracował w WSP, w 1970–2000 na UG. Od 1962 roku doktor (na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu), od 1972 doktor habilitowany (na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu). W 1969 roku docent, od 1983 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1993 profesor zwyczajny.
Na UG w latach 1973–1974 był kierownikiem Podyplomowego Studium Wychowania Obywatelskiego, w 1974–1975 dyrektorem Instytutu Historii, w 1975–1978 dziekanem Wydziału Humanistycznego, w 1970–1974 kierownikiem Zakładu Historii Nowożytnej i Najnowszej, w 1974–1997 kierownikiem Zakładu Historii Najnowszej w Instytucie Historii. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Bałtyckiego. Od 1997 roku na emeryturze.
Specjalista z historii najnowszej Polski i powszechnej, dziejów Wielkiej Emigracji i II Wolnego Miasta Gdańska. Autor monografii Gromady Ludu Polskiego w Anglii (1835–1846) (1962), Działalność Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1939 (1972), Wolne Miasto Gdańsk a Liga Narodów 1920-1939 (1979), Polacy na Politechnice Gdańskiej w latach 1904–1939 (1987).
Członek między innymi Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1962), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1975), redakcji „Rocznika Gdańskiego” (1972–1991), [GDAŃSKIE ZESZYTY HUMANISTYCZNE | „Gdańskich Zeszytów Humanistycznych”]] (1975–1980), Komunikatów Instytutu Bałtyckiego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1971), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, laureat nagrody Prezydenta miasta Gdańska (1987).
Był dwukrotnie żonaty: z Wacławą (17 IX 1928 – 5 IX 1988) i Genowefą Kurpis-Mikos z domu Koncewicz (24 XII 1930 Nouzonville, Francja – 25 IV 1999 Gdańsk), doc. dr w Instytucie Historii UG, wdową po Kazimierzu Kurpisie. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
