JACKIEWICZ WŁADYSŁAW, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW JACKIEWICZ (17 II 1924 Podbrodzie, Wileńszczyzna – 30 III 2016 Gdańsk), malarz, pedagog. Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Wilnie, w 1952 roku ukończył studia malarskie w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych) w pracowni Artura Nachta-Samborskiego. Od 1951 zatrudniony w tej uczelni, w latach 1958–1960 prowadził pracownię rysunku wieczornego na Wydziale Malarstwa, od 1960 pracownię malarstwa dla Wydziału Architektury Wnętrz, od 1964 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. W okresie 1965–1967 dziekan tego wydziału, w okresie 1969–1981 rektor uczelni. Od roku 1975 profesor, w latach 1980–1981 w Katedrze Malarstwa i Rysunku prowadził pracownię dla studentów architektury. Debiut przypadł na lata socrealizmu i sukcesów szkoły sopockiej, z którą był utożsamiany. Malował wówczas kolorystyczne krajobrazy, na prestiżowych wystawach prezentował pejzaże ze sztafażem figuralnym (Nowa wieś, 1952; Saperzy nad Wisłą, 1953; Powrót z połowu, 1954), sporadycznie kompozycje tematyczne (Stalin wśród „Mazowsza”, 1953, wspólnie z Bohdanem Borowskim i Rajmundem Pietkiewiczem). Poprzez kubizujące figury (Portret, około 1955; Portret z kwiatkiem, 1957) i liryczne, oszczędne pejzaże (Katedra, 1957) nastąpiła transformacja w stronę postkolorystycznej, aluzyjnej abstrakcji (Podwórko, 1959; Pompeja I i II, Czarna ryba, 1960) i malarstwa materii (Kwiat, 1962; Ziemia, 1964). W połowie lat 60. XX wieku powstała seria obrazów z geometrycznych, perspektywicznie ujętych barwnych płaszczyzn (Kompozycja oliwkowa, Kompozycja w czerwieni, Kompozycja w zieleni, 1965; Wnętrze, 1969). Równolegle tworzył już obrazy składające się na „opowieść o nagości” (cykle Obraz, od roku 1965; Akt, 1969; Ciało, od lat 70.), w której organiczna, półabstrakcyjna forma jest opracowana delikatnymi niuansami „cielesnej” barwy i skomplikowanym rysunkiem wewnętrznym, skontrastowana z barwnym, zwykle także zróżnicowanym tłem. Mniej znaną sferą twórczości są kompozycje inspirowane włoskim portretem wczesnorenesansowym, tj. profilowe zarysy popiersi o równie skomplikowanej gradacji ciemnych barw i wewnętrznego rysunku.
Od 1948 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego, powołanego przez Radę Krajową Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON, organizacji politycznej utworzonej w stanie wojennym przez PZPR) w celu propagowania tradycji polskiego oręża i upowszechniania wiedzy o bitwie pod Grunwaldem. W latach 1985–1989 był prezesem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Laureat: Nagrody Wojewody Gdańskiego w dziedzinie upowszechniania kultury (1974), Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska (1981), Pomorskiej Nagrody Artystycznej (2004; najwyższa nagroda przyznawana przez samorząd województwa pomorskiego przedstawicielom pomorskiego środowiska artystycznego), Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego (2007). W 1960 roku uhonorowany odznaką Za Zasługi dla Gdańska. W 2012 roku otrzymał Medal św. Wojciecha. Był honorowym członkiem Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Pochowany na cmentarzu w Starogardzie Gdańskim.
