KRUPOWICZ WALDEMAR, inżynier, autor fraszek
WALDEMAR JAN KRUPOWICZ (11 IX 1931 Wilno – 3 XII 2018 Gdańsk), inżynier, autor fraszek. Syn pracownika kolei w Wilnie Stanisława i Marii, pielęgniarki, brat Ireny (ur. 1929). Po podpisaniu umowy o ewakuacji między Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego (PKWN) i Litewską Socjalistyczną Republiką Radziecką, 22 IX 1944 rodzina zgłosiła się na wyjazd do Polski. Wyruszyli dziesiątym z kolei transportem z Wilna, w kwietniu 1945 dotarli do Łodzi, w lipcu do Gdańska, zamieszkali we Wrzeszczu przy ul. Kochanowskiego. Ojciec otrzymał posadę elektryka w Gdyni.
Od 8 XI 1945 uczeń drugiej klasy III Państwowego Gimnazjum i Liceum w Gdańsku ( III Liceum Ogólnokształcące), które ukończył na kierunku matematyczno-fizycznym. W latach 1950–1954 odbył studia pierwszego stopnia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej (PG), inżynier elektrotechnik. W latach 1954–1956 kontynuował studia, specjalizując się w zakresie sieci i układów elektrycznych, magister inżynier elektryk. Przez kilka lat pracował na PG jako asystenta profesora i prowadzący ćwiczenia ze studentami. Następnie wykładowca w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu.
W latach 1964–1966, z ramienia firmy „Polservice” przebywał na Kubie, wykładał w języku hiszpańskim w Instituto Politécnico Hermanos Gómez w Hawanie. M.in. we współpracy z ambasadą polską opiekował się polską ekipą filmową i zagrał epizodyczną rolę w kręconym na Kubie filmie „Zejście do piekła” w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego.
Od 1967 pracował w Zakładach Remontowych Maszyn Budowlanych (ZREMB) w Gdańsku. Po uzyskaniu przez Polskę kontraktu na budowę kopalni siarki w Iraku, w latach 1970–1974, z ramienia firmy „Polcargo do Mishraq`u”, nadzorował jej budowę. Pełnił również społecznie obowiązki nauczyciela matematyki i fizyki w punkcie nauczania dla dzieci specjalistów polskich w Mosulu. W latach 1975–1982, z ramienia francuskiej firmy „Veritas”, pracował dla irackiej firmy „State Organisation of Minerals” w Akashat (przy granicy z Syrią) przy budowie kopalni fosforytów. Początkowo jako weryfikator projektów, następnie jako inspektor nadzoru budowy w zakresie elektryczności. Po powrocie do Polski zajął się specjalistycznym nauczaniem języków angielskiego oraz hiszpańskiego w Gdańskiej Stoczni Remontowej, Gazowni Gdańskiej i Elektrociepłowni Gdańsk.
Po przejściu na emeryturę poświęcił się działalności pisarskiej. Wydał w Gdańsku: Fraszki Waldemara (2014); Fraszki na Bis (2014); Fraszki dla Lacha i Laszki (2015); To jest Seller Best (2016); Fraszki pisane na dobrą zmianę (2017). Jego fraszki znalazły się także w zbiorze Miejsce obecności. Antologia poetów i pisarzy Sopotu (wybór i opracowanie Ewa Polińska-Mackiewicz, Sopot 2015).
Od 1975 był członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (sekcja naukowo-techniczna), od 1985 Towarzystwa Konsultantów Polskich. Od 1955 żonaty był z Hanną (11 I 1935 – 16 IV 2009 Gdańsk), córką Franciszka Zielonki, ojciec Dariusza (ur. 1956). Pochowany wraz z żoną na cmentarzu Srebrzysko.
