MAŁKOWSKA MARIA, działaczka opozycji demokratycznej, radna
MARIA MAŁKOWSKA (ur. 7 III 1947 Nowa Wieś koło Mławy), działaczka opozycji demokratycznej, radna. Córka Jana (ur. 1911), m.in. kierownika sklepu w Nidzicy, pod odmowie wstąpienia do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), zmuszonego do odejścia i zajęcia się rodzinnym gospodarstwem rolnym, oraz Melanii z domu Pepłowskiej (ur. 1913). Siostra Alojzego Antoniego (ur. 1948) i Tadeusza (ur. 1956).
Ukończyła Szkołę Podstawową w Janowie, kontynuowała naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Wyspiańskiego w Nidzicy. Po maturze, w latach 1965–1969, studiowała na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (Szkoła Główna Handlowa). Pracę zawodową rozpoczęła w Wojewódzkim Zjednoczeniu Inwestycji Miejskich w Gdańsku, gdzie do 1973 zatrudniona była na stanowisku m.in. starszego referenta. Od 1973 zatrudniona była na stanowisku kierowniczki sekcji planowania, sprawozdawczości i zakupów inwestycyjnych w Zakładzie Inwestycyjno–Rozwojowym Wojewódzkiego Zakładu Budownictwa Komunalnego w Gdańsku. Była też przewodnicząca Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa Komunalnego. W latach 1979–1980 przebywała w celach zarobkowych w Anglii. Po powrocie do kraju wiosną 1980 pracowała jako kierowniczka wydziału w Zakładzie Budownictwa Inżynieryjnego „Energoinż” w Gdyni.
W Sierpniu ’80 organizowała w swoim zakładzie akcję poparcia dla stoczniowców i 21 postulatów, przekazała do Stoczni Gdańskiej zebrane środki finansowe i list poparcia z podpisami pracowników „Energoinż”. Od września 1980, po powstaniu NSZZ „Solidarności”, była jednym z założycieli Związku w zakładzie; w listopadzie 1980 weszła w skład Prezydium Komisji Zakładowej. W lipcu 1981 była delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego odbywające się w gdyńskim Teatrze Muzycznym. Zdobyła uznanie swoimi wystąpieniami na tematy ekonomiczne, została wybrana wiceprzewodniczącą Komisji Rewizyjnej Zarządu Regionu Gdańskiego (ZRG) i delegatem na Pierwszy (I) Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku (wrzesień – październik 1981), mimo, że wcześniej zrezygnowała z kandydowania do ZRG, nie chcąc być w środku sporów między zwolennikami Lecha Wałęsy i Andrzeja oraz Joanny Gwiazdów.
Po ogłoszeniu stanu wojennego, w dniach 13-15/16 XII 1981 brała udział w strajku protestacyjnym w Stoczni Gdańskiej. W lutym 1982 odeszła z pracy w „Energoinż”, od marca pracowała na stanowisku kierowniczki ds. inwestycji w Międzyzakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Własna Chata” w Gdańsku. Od marca 1986 zatrudniona była w Wydziale Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku jako starszy inspektor wojewódzki. W latach 1991–1994 członkini Zarządu Miasta Gdańska. W 1994 została zastępczynią dyrektora Centrum Targowego „Gdańsk” (w 2002 włączonego do Międzynarodowych Targów Gdańskich), a w 2002 kwestorem Uniwersytetu Gdańskiego. Od 2003 na emeryturze.
Od 1982 mocno zaangażowana w świecką działalność w Kościele katolickim; należała do Duszpasterstwie Ludzi Pracy, działała w Ruchu Kultury Chrześcijańskiej. Od wielu lat zaangażowana w inicjatywy ewangelizacyjne w Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie.
Od 1989 członkini Gdańskiego Komitetu Obywatelskiego (KO). W latach 1990–2014 była radną Miasta Gdańska z list m.in. Gdańskiego KO, Zjednoczenia dla Ziemi Gdańskiej, Ruchu Społecznego Akcji Wyborczej „Solidarność”, Ligi Polskich Rodzin i Platformy Obywatelskiej, do której wstąpiła w 2003. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (2005).
