KAZIMIERCZAK ROMAN, prorektor Politechniki Gdańskiej
ROMAN KAZIMIERCZAK (15 I 1915 Warszawa – 22 X 1994 Gdańsk), prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Franciszka i Stanisławy z domu Szczygielskiej. W 1933 uzyskał maturę w Państwowej Średniej Szkole Technicznej Kolejowej w Warszawie. Od września 1933 do lipca 1934 służył w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie, w Batalionie Podchorążych, od 26 VII 1934 w Batalionie Silnikowym, od 1 I 1936 podporucznik rezerwy. Od września 1935 do 1936 kierował budową kolei linowej ze stacjami w Zakopanem-Kuźnicach i na Kasprowym Wierchu, od 1937 do 30 VIII 1939 uczestniczył w budowie kolei linowej na Gubałówkę, budowie Domu Górala, garaży aut Ligi Popierania Turysty w Zakopanem, wyciągów dla sań na Kasprowy Wierch.
Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany, służył w Samodzielnym Batalionie Silnikowym w Modlinie w stopniu podporucznika na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu eksploatacyjnego. Od 13 do 28 września 1939 brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji przebywał w oflagach: do października 1939 w Nienburgu, do marca 1940 w Spittal an der Drau (Austria) i od kwietnia 1940 w oflagu II C w Woldenbergu (Dobiegniew). W tym ostatnim od 1941 uczestniczył w wykładach Koła Inżynierów Lądowych i Wodnych, od 1942 był słuchaczem Studium Dokształcania Politechnicznego. 25 I 1945 wyzwolony przez Armię Czerwoną. W lutym 1945 powrócił do Warszawy, do maja 1946 pracował w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym jako kierownik Działu Gospodarki Sprzętem Budowlanym. Kontynuował jednocześnie studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej i na Politechnice Śląskiej z tymczasową siedzibą w Krakowie, przyjęty został na IV rok studiów na podstawie prac i egzaminów w oflagu. Od 1 stycznia do 31 kwietnia 1946 pracował na Politechnice Warszawskiej.
Studia wyższe ukończył 12 XI 1946 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska PG, inżynier budownictwa lądowego, magister nauk technicznych. W latach 1948–1955 pracował w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku. Od 1 V 1946 do 1985 pracownik PG, od 1952 zastępca profesora, od 1955 docent, od 1962 profesor nadzwyczajny, od 1978 profesor zwyczajny. Jednocześnie pracował w Zakładzie Doskonalenia Rzemiosła w Gdańsku, był w 1947 organizatorem, a do 1948 nauczycielem w Szkole Techników Budowlanych i Szkole Rzemiosł w Gdańsku.
Na PG w latach 1952–1954 był prodziekanem, a w 1962–1966 dziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego, w 1969–1971 dziekanem Wydziału Budownictwa i Architektury. W latach 1956–1959 prorektor PG ds. studiów dla pracujących, od 1966 do 1969 prorektor ds. nauki. W latach 1952–1969 był kierownikiem Katedry i Zakładu Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Lądowego, w 1970–1971 Zakładu Mechaniki Budowli w Instytucie Budownictwa Lądowego, w 1971-1985 na Wydziale Budownictwa Lądowego. W latach 1974–1985 był przewodniczącym Wydawnictw Uczelnianych PG.
Projektant mostów i wiaduktów, m.in.: mostu w Górkach koło Tczewa, mostu nad Czarną Wodą w Czarnej Wodzie, wiaduktu w Kocku Małym i Kocku Wielkim, w latach 1963–1969 brał udział w badaniach nad konstrukcją dworca PKP w Katowicach, w 1969 w badaniach modelowych konstrukcji pomnika „Walki i Męczeństwa Narodu Polskiego i Innych Narodów” na Majdanku w Lublinie. Autor i współautor publikacji na temat teorii płyt i teorii konstrukcji inżynierskich, projektów technicznych: mostów i wiaduktów drogowych, obiektów sportowych i przemysłowych, mechaniki budowli. Publikował m.in. w „Archiwum Mechaniki Stosowanej”, „Zeszytach Naukowych Politechniki Gdańskiej” (seria: „Budownictwo Lądowe”). Był promotorem doktoratów honoris causa na PG prof. Witolda Nowackiego i prof. Franciszka Otto.
W latach 1961–1976 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, od 1965 do 1973 przewodniczącym Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. Był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, w latach 1960–1966 i 1976–1978 przewodniczącym oddziału gdańskiego. W latach 1972–1976 wiceprzewodniczący Wojewódzkiego Oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) w Gdańsku, w 1974–1980 członek Rady Głównej NOT. Należał do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, w latach 1970–1980 był przewodniczącym, od 1981 członkiem honorowym. W latach 1968–1990 należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, był wiceprezesem koła przy PG, w 1990–1994 do Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych, także koła przy PG (zob. organizacje kombatanckie na PG). W latach 1979–1983 pełnił funkcje przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Nagród i Odznaczeń, od 1974 do 1979 przewodniczącego Komitetu Olimpiady Wiedzy Technicznej – Komitetu Okręgowego i Wojewódzkiego.
Odznaczony m.in.: Srebrnym (1938) i Złotym (1956) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim (1959), Krzyżem Oficerskim (1970) i Krzyżem Komandorskim (1983) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem „Za Warszawę 1939–1945” (1971), Odznaką Grunwaldzką (1970), Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Za zasługi dla Gdańska”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa”, Złotą Odznaka NOT. W 1982 laureat nagrody wojewody gdańskiego.
Żonaty był z Krystyną z domu Kwiatkowską (7 VI 1915 Kraków – 27 XII 2021 Gdańsk), ojciec Wojciecha (ur. 1939 Warszawa) i córki. Pochowany z żoną na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej, akta osobowe.
Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. Lidia Becela, Warszawa 1989, s. 517.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014, s. 64.
