WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ

< Poprzednie

Następne >

Budynek Wydziału Elektroniki, około 1970

Sala wykładowa Wydziału Elektroniki, około 1979

Nowy budynek Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ, ul. Siedlicka 3. Początki Wydziału związane były z utworzonymi na Wydziale Elektrycznym dwoma oddziałami (od 1947 sekcjami): radiotechniki i teletechniki. W 1950 podjęto starania o utworzenie nowego Wydziału Łączności, organizatorami byli prof. nadzw. mgr inż. Łukasz Dorosz, prof. nadzw. dr inż. Paweł Szulkin i doc. mgr inż. Leon Drozdowicz. 12 VII 1952 zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powstał na PG Wydział Łączności z sześcioma katedrami: Fizyki I, Urządzeń Radionadawczych, Urządzeń Radioodbiorczych, Podstaw Telekomunikacji, Techniki Przenoszenia Przewodowego, Teletechniki Łączeniowej. Utworzenie Wydziału wiązało się z opracowaniem nowych podręczników, programów wykładów i utworzeniem laboratoriów. W 1953 powstała Katedra Radionawigacji, w 1956 Katedra Miernictwa Telekomunikacyjnego, w 1957 Katedra Techniki Fal Ultrakrótkich. Zakłady istniejące przy Katedrach realizowały współpracę badawczą m.in. z Gdańskimi Zakładami Radiowymi T-18 ( Unimor).

W ciągu lat Wydział zmieniał nazwy: 1952–1966 funkcjonował jako Wydział Łączności, w latach 1966–1996 jako Wydział Elektroniki, od 1996 jako Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (ETI). W 1969 zlikwidowano Katedry, zastępując je trzema Instytutami: Cybernetyki Technicznej, Technologii Elektronicznej, Radiokomunikacji. Katedrę Fizyki wyłączono ze struktury. W 1970 utworzono Instytut Informatyki, Technologii Elektronicznej, Telekomunikacji z Zakładami, gospodarstwami pomocniczymi, zespołami naukowo-badawczymi. W 1992 rozwiązano Instytuty z 16 zakładami, tworząc w ramach Wydziału 17 katedr.

Od 1 IX 1952 Wydział Łączności mieścił się w nowym gmachu PG. W 1960 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznał fundusze na budowę nowego gmachu przy ul. Siedlickiej 3. Koordynatorem budowy został ówczesny p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej tegoż Wydziału, prof. dr inż. Józef Sałaciński, projekt gmachu wykonano w 1961, projekt technologiczny opracował Henryk Wierzba, bezpośrednim inwestorem był Zarząd Inwestycji Szkół Wyższych w Gdańsku, mający swą siedzibę w Gmachu Głównym PG, budowę ukończono w pierwszym etapie w 1968, drugą część gmachu w 1972. W 1973 oddano dwa audytoria dla Wydziału Elektroniki, z których to z nr 2, dzięki staraniom Marianny Sankiewicz–Budzyńskiej, otrzymało wyposażenie, stawiające je na pozycji lidera polskich studiów nagrań (wielokrotnie korzystało z niego Radio Gdańsk, np. materiał na swoją pierwszą płytę nagrywał w nim laureat VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1970), Janusz Olejniczak). W 2006–2007 wybudowano (Korporacja Budowlana Doraco) nowy nowoczesny gmach Wydziału z dwoma audytoriami i Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej.

Początkowo (w sekcjach na Wydziale Elektrycznym) kształcono studentów na poziomie inżyniera, od 1948 na dwustopniowych studiach: trzyipółletnich inżynierskich i dwuletnich magisterskich. Od 1954 program studiów realizowano na jednolitych, pięcioipółletnich studiach magisterskich. W roku akademickim 1955/1956 uruchomiono wieczorowe studia magisterskie sześcioletnie, od 1957/1958 studia wieczorowe II stopnia dla absolwentów studiów I stopnia. W 1965 Wydział uzyskał prawo doktoryzowania. W latach 1970–1972 prowadzono studia doktoranckie z cybernetyki technicznej, systemów przesyłania i przetwarzania informacji oraz telekomunikacji i elektroniki. W 1974 absolwenci WE otrzymywali tytuł mgr elektronika lub inż. elektronika. W 1975 WE uzyskał prawo habilitowania, w tym samym roku rozpoczęto kształcenie na kierunku Informatyka. W 1991 uruchomiono nowy kierunek: Automatyka i Robotyka. W 1994 powołano Studium Doktoranckie, a w 1998 reaktywowano kształcenie na studiach inżynierskich.

W 2000 na Wydziale funkcjonowało 18 Katedr i jeden Zakład, w 2017 funkcjonowało 15 Katedr: Algorytmów i Modelowania Systemów, Architektury Systemów Komputerowych, Inteligentnych Systemów Informatycznych, Inżynierii Biomedycznej, Inżynierii Mikrofalowej i Systemowej, Inżynierii Oprogramowania, Metrologii i Optoelektroniki, Sieci Teleinformacyjnych, Systemów Automatyki, Systemów Decyzyjnych i Robotyki, Systemów Elektroniki Morskiej, Systemów Geoinformatycznych i Sieci Radiokomunikacyjnych Systemów Mikroelektronicznych, Systemów Multimedialnych, Teleinformatyki oraz trzy laboratoria: Akustyki Fonicznej, Hydroakustyki, Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej.

Wydział posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie: automatyka i robotyka, doktoryzowania oraz habilitowania: biocybernetyka i inżynieria biomedyczna, elektronika, informatyka, telekomunikacja. W 2017 prowadził studia stacjonarne i niestacjonarne na kierunkach: Automatyka i Robotyka, Telekomunikacja, Informatyka, Inżynieria Biomedyczna (z Wydziałem Chemicznym i Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Elektronika, Inżynieria Danych (z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Technologie Kosmiczne i Satelitarne (z Wydziałem Mechanicznym). Studia stacjonarne I stopnia (inżynierskie) trwają siedem semestrów, studia II stopnia (magisterskie) trzy–cztery semestry. Studia niestacjonarne stopnia I trwają siedem semestrów, II stopnia (magisterskie) i magisterskie cztery semestry. W 2016 na studiach podyplomowych otwarto pierwszy w Polsce kierunek „Inżynieria produkcji urządzeń elektronicznych".

W budynku B Wydziału ETI ma siedzibę Centrum Informatyczne Trójmiejskiej Akademickiej Sieci Komputerowej (TASK), które dysponuje nowoczesnymi superkomputerami (klastrami), między innymi do poszukiwania nowych rozwiązań informatycznych wymagających dużych mocy obliczeniowych: od 2008 była to „Galera”, w 2015 zastąpiona przez superkomputer „Tryton”.

W 1975 Wydział Elektroniki nadał pierwszy doktorat honoris causa prof. dr hab. inż. Januszowi Groszkowskiemu. W 2015 zespół kierowany przez prof. Krzysztofa Goczyłę stworzył Elektroniczną Księgę Absolwentów PG. WP

Dziekani Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki

Lata	Imię i nazwisko
Wydział Łączności
1952	prof. mgr inż. Łukasz Dorosz
1952–1955	zastępca prof. mgr inż. Wiktor Szukszta
1955–1958	zastępca prof. mgr inż. Tadeusz Karolczak
1958–1964	prof. dr inż. Józef Lenkowski
1964–1966	prof. dr inż. Jerzy Seidler
1966–1967	prof. dr inż. Józef Sałaciński
1967–1968	doc. dr hab. inż. Wiktor Szukszta
Wydział Elektroniki
1968–1971	prof. dr hab. inż. Krzysztof Grabowski
1971–1972	prof. dr inż. Józef Sałaciński
1972–1975	prof. dr inż. Marian Zientalski
1975–1982	prof. dr hab. inż. Michał Białko
1982–1987	prof. dr hab. inż. Wojciech Sobczak
1987–1990	prof. dr inż. Marian Zientalski
1990–1996	prof. dr hab. inż. Henryk Krawczyk
Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki
1996–2002	prof. dr hab. inż. Józef Woźniak
2002–2008	prof. dr hab. inż. Henryk Krawczyk
2008–2016	prof. dr hab. inż. Krzysztof Goczyła
2016–2020	prof. dr hab. inż. Jerzy Wtorek
2020–	prof. dr hab. inż. Jacek Stefański
WP

Kierownicy Studium Doktoranckiego Wydziału Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki

Lata	Imię i nazwisko
1994	prof. zw. dr hab. inż. Michał Białko
1994–2007	prof. zw. dr hab. inż. Andrzej Czyżewski
2007 –	prof. zw. dr hab. inż. Michał Mrozowski
WP

Bibliografia:
Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu piećdzesieciolecia 1952–2002, Gdansk 2004, s. 15–25.
Stepnowski Andrzej, Zarys historii Wydziału, „Pismo PG”, 2012, nr 10, s. 5–17.