STEFANOWICZ–SCHMIDT JANINA MARIA, profesor Akademii Sztuk Pięknych
| < Poprzednie | Następne > |
JANINA MARIA STEFANOWICZ–SCHMIDT (ur. 17 VIII 1930 Warszawa), rzeźbiarka, medalierka, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (ASP). Córka architekta i urbanisty Jana Stefanowicza (1892–1978) i poślubionej mu w 1926 Marii Anieli z domu Padlewskiej (zm. 1943), młodsza siostra Alberta i Adama. W 1933 wraz z rodzicami przeprowadziła się do Gdyni, gdzie ojciec objął stanowisko kierownika Oddziału Zabudowy Miasta Pracowni Projektów Wydziału Technicznego Komisariatu Rządu Miasta Gdyni. W latach 1934–1939 rodzina mieszkała w zaprojektowanej przez ojca willi na ul. Zakopiańskiej. W 1939, po sprzedaży willi, powrócili do Warszawy. W czasie okupacji uczyła się na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Cecylii Plater-Zyberkówny. W 1944, tuż przed wybuchem powstania warszawskiego, ojciec, uprzedzony przez działającego w konspiracji syna Alberta, z młodszym rodzeństwem przeniósł się do Zalesia Górnego (gdzie dołączył do nich po upadku powstania zbiegły z transportu Albert), następnie wszyscy zamieszkali w Zakopanem, w willi Złote Serce, gdzie schronienie znaleźli także inny warszawiacy.
W 1945 z rodziną powróciła do Gdyni, gdzie ojciec został dyrektorem technicznym Towarzystwa Budowy Osiedli przy Zarządzie Miasta. Podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. Od 1948 mieszkanka Sopotu, w willi na rogu ul. Goyki i Obrońców Westerplatte, wybudowanej przez ojca. Przez rok uczyła się w Szkole Muzycznej w Sopocie, w klasie klarnetu, była też członkiem studenckiego zespołu tańca przy Politechnice Gdańskiej (PG), prowadzonego przez Janinę Jarzynównę-Sobczak.
W 1947 zdała małą maturę, po której podjęła naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni, gdzie uczęszczała na lekcje rzeźby prowadzone przez Adam Smolanę. W 1949 uzyskała świadectwo dojrzałości i rozpoczęła studia w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (PWSSP), z siedzibą w Sopocie. Od 1954 do emerytury w 2001 pracowała w PWSSP (od 1996 Akademii Sztuk Pięknych) w Gdańsku.
Do 1973 zatrudniona była w pracowni Alfreda Wiśniewskiego, początkowo jako młodszy asystent, po obronie w 1955 pracy dyplomowej u Stanisława Horno-Popławskiego od następnego roku asystent, od 1958 starszy asystent, od 1964 adiunkt, od 1975 docent, od 1990 prosfor nadzwyczajny, od 1998 profesor zwyczajny. W latach 1955–1964 pracowała przy odbudowie Głównego Miasta Gdańska, wykonując elementy rzeźbiarskie montowane na kamienicach, między innymi tympanon portalu kamienicy przy Długim Targu 20–21, żagielki dekoracji kamienicy przy ul. Piwnej 22/23. W latach 1973–1976 prowadziła Pracownię Rzeźby dla I roku, Katedry Kształcenia Podstawowego, Wydział Malarstwa i Rzeźby, w 1976–1978 Pracownię Małych Form Rzeźbiarskich, w 1978–1981 zajęcia z przedmiotu rzeźba w Zaocznym Studium Wychowania Plastycznego. Od 1981 do 2001 prowadziła stworzoną przez siebie Pracownię Medalierstwa i Małych Form Rzeźbiarskich. W latach 1975–1976 wchodziła w skład Komisji Dyscyplinarno-Odwoławczej dla studentów, w 1981–1984 zasiadała w Senacie uczelni, w 1984–1987 była członkinią Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników.
Uprawia rzeźbę monumentalną, małe formy rzeźbiarskie, medalierstwo i rysunek. Wykonała między innymi: figurę Chrystusa frasobliwego (1964) w Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), stacje drogi krzyżowej dla sopockich kościołów św. Andrzeja Boboli (1974) i św. Bernarda z Clairvaux (1992), rzeźbę parkową Niobe w Parku Oliwskim (1974), wrota kościoła Matki Boskiej Częstochowskiej (1987) oraz wystrój prezbiterium, z mierzącą 2,5 m figurą Chrystusa Zmartwychwstałego, kościoła Zmartwychwstania Pańskiego (1995–2001). Jej prace były pokazywane na 11 wystawach indywidualnych oraz około 50 wystawach zbiorowych, znajdują się w muzeach, kościołach i kolekcjach prywatnych polskich i zagranicznych.
Od 1955 członkini Związku Polskich Artystów Plastyków, w którym w latach 1957–1959 pełniła funkcję członkini Zarządu Sekcji Rzeźby. Od
1971 członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (AIAP)), od 1991 rady Fundacji „Pro Arte Sacra”. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1978).
Od 1958 żona Zygmunta Schmidta (1925–1976), inżyniera architekta, doktora na Wydziale Architektury PG, autora między innymi projektu Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim kościele NMP. Matka Roberta (ur. 1960), architekta, i Magdaleny (ur. 1965), rzeźbiarki.
Bibliografia:
Meta-morfozy. Janina Stefanowicz-Schmidt. Twórczość i dydaktyka, red. Magdalena Schmidt-Góra, Gdańsk 2019.
