DOLINA POWAGI
| < Poprzednie | Następne > |
XX wieku
DOLINA POWAGI (do XVIII wieku Mackenshof, następnie Ernsttal), przy wylocie Doliny Schwabego i Doliny Zgniłych Mostów, w miejscu ujścia Potoku Prochowego do Potoku Oliwskiego, okolice ul. Bytowskiej, Kościerskiej, powyżej Doliny Potoku Oliwskiego; obecnie, razem z Doliną Schwabego, traktowana jako część Doliny Radości.
W 1597 opat Dawid Konarski odkupił ją dla konwentu cystersów z Oliwy od Johanna Klinghammera. Część posiadłości (Jesuitengarten; Dolina Schwabego) odkupił w 1611 Jacob Schwabe. Powstały tu dwie kuźnice żelaza, później tzw. Młyn XIII i mniejszy XIV nad Potokiem Oliwskim oraz Młyn Prochowy w Dolinie Potoku Prochowego ( młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami). W latach 1628–1733 własność rodziny Remus, następnie Balthasara Hagemeistera III, Hansa Junckera, w 1830 Daniela Mągłowskiego. W 1847 dokonano modernizacji urządzeń w Młynie XIII; w 1918 Max Hansen zbudował obok kuźnię elektryczną.
W 1947 zakład przejęła Spółdzielnia Pracy „Żeliwiak”; do 1950 czynny z przerwami, następnie porzucony. Niszczejącą zabytkową młotownię, znaną jako Kuźnia Wodna (Eisenhammer, Hammerwerk), przejęło w 1957 Muzeum Techniki Naczelnej Organizacji Technicznej w Warszawie, od 2017 w rękach Miasta Gdańska i Muzeum Gdańska. Młyn XIV, wymieniony w 1615 jako kuźnia żelaza, w 1855 przebudowany na młyn zbożowy, funkcjonował do końca XIX wieku.
Przy ul. Bytowskiej 1 zachował się dwór z 2. połowy XVIII wieku w stylu barokowym, przebudowany w XIX wieku, po 1947 wielorodzinny dom mieszkalny. W 1956 wykonano generalny remont z adaptacją na cele biurowe i mieszkalne. Budynek wzniesiony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, kryty dachem czterospadowym z facjatkami o półokrągłych otworach okiennych. W elewacji frontowej, przed głównym wejściem, umieszczony drewniany ganek, nad którym znajduje się balkon. Przed gankiem schody. Przy elewacji zachodniej i północnej niewielkie dobudówki ceglane.
