SANDER ROBERT, dziennikarz
| < Poprzednie | Następne > |
ROBERT SANDER (4 V 1878 Gdańsk – 27 VI 1973 Stendal, Brandenburgia), dziennikarz. Syn Georga Sandera. Po uzyskaniu w Gdańsku średniego wykształcenia pracował w „Danziger Zeitung”, jako naoczny świadek relacjonował w niej otwarcie Przekopu Wisły) (31 III 1895). Około 1898 wyjechał na Daleki Wschód, gdzie pracował jako spedytor handlowy na Jawie, w Chinach i na wyspie Samoa, brał także udział jako żołnierz w pacyfikacji tzw. powstania bokserów (1900). W 1903 powrócił do Gdańska, rozpoczynając pracę w dziale sportowym „Danziger Zeitung”, z którego przeszedł do redakcji sportowej „Danziger Neueste Nachrichten”, gdzie pracował do 1921.
18 IV 1903 współzałożyciel, m.in. z inżynierem z Gdańskiej Fabryki Wagonów Eugenem Monscheuerem oraz Hansem Grabbe, także zatrudnionym na kolei, pierwszego w Gdańsku klubu piłkarskiego Fußballclub Danzig (po zmianie nazwy: Ball- und Eislaufverein). Przez wiele lat uprawiał czynnie wioślarstwo w klubie Danziger Ruderverein. W okresie I wojny światowej, w latach 1915–1918, pracował w biurze prasowym wojskowej komendantury Ober-Ost w Wilnie. Po wojnie powrócił do pracy dziennikarskiej.
W 1921 powołany przez władze Senatu II Wolnego Miasta Gdańska na kierownika działu sportu i kultury fizycznej tej instytucji (Sport- und Körperkulturabteilung), utrzymywał jednak kontakt z prasą, zamieszczając na jej łamach komentarze sportowe. W 1935 oddelegowany do pracy w niemieckim komitecie organizacyjnym letnich igrzysk olimpijskich w Berlinie (1936). Pracował jako kierownik jednego z działów pod kierunkiem sekretarza generalnego komitetu dr. Carla Diema (1882–1962). Po igrzyskach powrócił w 1937 do Gdańska i przeszedł na emeryturę. Dwa lata później został przedstawicielem wysokiego komisarza Ligi Narodów w Gdańsku, Carla Jacoba Burckhardta, do spraw kontaktów z miejscową gminą żydowską w sprawie emigracji jej członków z II Wolnego Miasta Gdańska.
Po zamachu na Adolfa Hitlera w Kętrzynie (20 VII 1944) zatrzymany przez Gestapo i na tydzień osadzony w obozie Stutthof. Po zwolnieniu wyjechał z żoną do Turyngii, w Rudolstadt przez kilka lat redagował lokalną gazetkę „Thüringer Volk” („Lud Turyngijski”), pisał także artykuły wspomnieniowe i historyczne do pisma „Unser Danzig” (np. Auswanderer in fünfjähriger Odysee. Das Schicksal der Danziger Juden, Nr. 21–24, 1960; Das sportliche Danzig bis 1933, Nr. 18, 1962; Danziger Ruderei. Früher - Heute – Morgen, Nr. 9, 1963) i publikacji okolicznościowych (Der Arestant. Ein Danziger Sporterlebnis w: Danziger Heimat. Der Kalender des Bundes der Danziger, 1959). Autor niewydanych wspomnień (Aus meiner Redaktionszeit 1904–1920, rękopis w [POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Bibliotece Gdańskiej PAN]]).
Po śmierci żony zamieszkał u siostry w Stendal w Brandenburgii, gdzie zmarł.
