POLICJA PORTOWA
| < Poprzednie | Następne > |
POLICJA PORTOWA. Powstała po I rozbiorze Polski (1772) i zajęciu przez Prusy Nowego Portu. Zarządzała przede wszystkim żeglugą, samym portem i urządzeniami portowymi. Po zajęciu Gdańska przez Prusy po II rozbiorze Polski (1793) jej kompetencje rozciągnięto również na dolny brzeg Wisły. Podlegała początkowo kolegium admiralicji we Wrzeszczu (Admiralitäts-Collegium zu Langfuhr), po kilkuletnich sporach kompetencyjnych w 1806 Dyrekcji Policji w Gdańsku.
W 1807 w jej ramach działały: straż wybrzeża morskiego (dwóch inspektorów; pomoc w wypadku wejścia statku na mieliznę), urząd pilota morskiego (dwie osoby, z siedzibą w Nowym Porcie), urząd pilota wiślanego (24 osoby); dodatkowo zatrudniała jeszcze dwóch strażników rzecznych i jednego portowego. W 1872 dla okręgu portowego istniały dwa osobne organy policyjne. Pierwszy, z prezydentem policji na czele, obejmował Motławę wraz z portem i Nowy Port. Drugi obejmował Martwą Wisłę i tzw. okręg policyjny Weichsel, z inspektorem rzecznym (Strominspektor) jako naczelnikiem. 26 V 1877 policja portowa na Martwej Wiśle ponownie została podporządkowana policyjnemu dyrektorowi (Polizeidirektor). Dla policji portowej wybudowano w 1894 roku w Nowym Porcie nowy budynek służbowy ze stacją pilotów morskich.
W czasach II Wolnego Miasta Gdańska policja portowa została podporządkowana Radzie Portu i Dróg Wodnych. Formacja ta składała się z 14 funkcjonariuszy, których umundurowanie różniło się od policji gdańskiej jedynie oznaczeniem na naramienniku: biała kotwica na czerwony tle.
