BOLT ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ADAM FELIKS BOLT (17 II 1944 Rzeszów – 13 IX 2018 Gdańsk), geotechnik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Franciszka Waldemara (16 II 1911 Barłożno – 17 VII 1974 Sopot), ekonomisty, pierwszego dyrektora sopockiego oddziału Narodowego Banku Polskiego, i Marii z domu Słonczyńskiej (22 VII 1912 Berdychów (obecnie Ukraina) – 8 V 2005 Sopot), polonistki. Brat Lecha (2 I 1938 Poznań – 8 I 2013 Gdańsk), lekarza ginekologa i położnika, ordynatora – organizatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala Miejskiego na Zaspie ( Szpital Specjalistyczny im. św. Wojciecha Adalberta) i Krzysztofa Franciszka (29 I 1948 Gdynia – 15 XII 2016 Seattle (USA), pochowany w Sopocie), w latach 1996–2005 w Seattle (USA), od 2011 doktora prawa (przewód na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego), profesora Wyższej Szkoły Bankowej w Gdyni.
Po powrocie z wojennego wysiedlenia w Generalnej Guberni rodzina od 1945 mieszkała w Barłożnie, od 1947 w Gdyni, od 1948 w Sopocie. W 1962 zdał maturę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Sopocie. W maju 1968 ukończył Wydział Budownictwa Wodnego PG, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa wodnego w specjalności budownictwa morskiego. W czasie studiów odbył półroczną praktykę w Stoczni Gdańskiej. Od 1968 do 2018 pracownik PG. Od 1976 doktor (obrona na Wydziale Hydrotechniki PG). W tym samym roku odbył półroczny staż przemysłowy na budowie pirsu rudowego Portu Północnego w Gdańsku. Od 1999 doktor habilitowany (na Wydziale Inżynierii Środowiska PG), od 2000 profesor nadzwyczajny (uczelniany) PG. W latach 1976–2000 był kierownikiem Laboratorium Geotechnicznego, w 1999–2006 prodziekanem do spraw nauki na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska PG, w 2000–2002 kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego i Gospodarki Wodnej, w 2003–2006 Katedry Budownictwa Wodnego i Morskiego, w 2006–2014 Katedry Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska PG. Od 2014 na emeryturze.
Jako kierownik laboratorium geotechniki przyczynił się do budowy wielu unikatowych stanowisk badawczych i infrastruktury dydaktycznej, często jako ich współautor. Brał udział między innymi w rozwiązaniu problemów konstrukcyjnych i prac remontowych niecki basenu sportowego w Centrum Sportu Akademickiego PG. Był twórcą polskiej i europejskiej szkoły naukowej w zakresie budownictwa hydrotechnicznego, mechaniki gruntów, fundamentowania i geoinżynierii środowiska.
Autor prac naukowych, między innymi: Współpraca georusztu i gruntu w badaniu na wyciąganie (Gdańsk 2004), pięciu skryptów, między innymi na temat budownictwa wodnego i geotechniki Mechanika gruntów w zadaniach: przykłady, obliczeń i wybrane materiały pomocnicze (Gdańsk 1985), redaktor monografii Stateczność oraz bezpieczeństwo jazów i zapór (Gdańsk 2009). Autor lub współautor około 300 projektów, opracowań, analiz, ekspertyz oraz opinii. Współtwórca trzech patentów, sześciu norm, 11 wdrożeń (w tym technologii wzmocnienia podstaw pali wierconych wielkośrednicowych metodą iniekcji w specjalne komory, którą to metodę zastosowano na palach wykonywanych jako podpory mostów i wiaduktów na Trasie im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, Trasie im. Henryka Sucharskiego w Gdańsku, Trasie Siekierkowskiej w Warszawie, na Obwodnicach Trójmiasta oraz autostradzie A2. Prowadził prace iniekcyjne przy wzmacnianiu istniejących pali w Stoczni Gdańskiej oraz wzmacnianiu podłoża pod fundamentami obiektów energetycznych (Elektrownie Dolna Odra, Kozienice, Ostrołęka) i na terenie Portu Gdyńskiego. Pracował również nad innymi obiektami, w tym zabytkowymi. Autor projektu ekranu wodoszczelnego metodą jet-grouting na trasie E-8 pod Warszawą (węzeł drogowy Konotopa) oraz projektu wzmocnienia podstaw pali CFA w Kopalni Węgla Bogdanka.
Prace te ukierunkowały jego zainteresowania zachowaniem się ośrodka gruntowego obciążonego konstrukcją w warunkach przestrzennego stanu odkształcenia oraz wpływem złożonych warunków brzegowych na nośność i przemieszczenia konstrukcji wsporczych. Jako prototypy posłużyły typowe stosowane na terenie Polski, posadowione w terenie płaskim, na zboczu, przy wykopach lub przy krawędzi skarp nasypów. Praktycznym wykorzystaniem jego prac badawczych były realizacje obiektów z zastosowaniem geosyntetyków obejmujące badania geotechniczne, zwłaszcza obiektów drogowych na słabym podłożu na terenie Wybrzeża Gdańskiego i Żuław, z wdrożeniami (oprócz geosyntetyków) nowych technologii uzdatnienia podłoża. W ten sposób zrealizowano między innymi: Obwodnicę Południową w Gdańsku, Trasę im. Henryka Sucharskiego, obwodnicę Chojnic, trasę E7 oraz dojazdy do mostu na rzece Elbląg, węzeł drogowy Południe w Elblągu, węzeł drogowy Kmiecin (2007), węzeł drogowy Nowy Dwór Gdański.
Współpracował z Generalną Dyrekcją Budowy Metra w Warszawie, efektem prac było unikatowe oprzyrządowanie i aparatura w postaci czujników do pomiaru składowych stycznych i normalnych. Wyniki przeprowadzonych badań i analiz zastosowano przy budowie stacji metra Centrum w Warszawie. Jego wdrożenia metod głębokich wykopów oraz oddziaływania na otaczające środowisko wykopu zastosowano między innymi w budowie: Gdańskiego Centrum Handlowego „Manhattan”, Europejskiego Centrum Solidarności, „Kwartału Kamienic” przy ul. Szerokiej w Gdańsku, Centrum Haffnera w Sopocie (2006–2008), Centrum Kwiatkowskiego w Gdyni, Sea Towers w Gdyni; zbiorników na produkty naftowe i zbiornika na wodę na terenie Rafinerii Gdańskiej (2008–2009); konstrukcji wsporczej dachu w Operze Leśnej w Sopocie, (2008–2009), węzła drogowego Łopuszańska w Warszawie (2009–2012), a także przy rozbiórce suchego doku w Porcie Gdańskim (2013).
Zajmował się problemami rewitalizacji dróg wodnych w rozwoju marin oraz centrów turystyki wodnej. Wniósł znaczący wkład w prace Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, między innymi w przygotowanie polskiej i europejskiej normy: PN-EN 6177-3 o liniach napowietrznych i wytycznych w sprawie prowadzenia robót palowych i diagnostyki ich fundamentów. Był rzeczoznawcą budowlanym w specjalności konstrukcyjno-budowlanej obejmującej projektowanie i wykonawstwo w zakresie geotechniki budowlanej, fundamentowania i hydrotechniki. Posiadał uprawnienia geologiczne do wykonywania, dozorowania i kierowania pracami geologicznymi oraz był rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych w zakresie budownictwa wodnego, w dziedzinie geotechniki i fundamentowania w budownictwie wodnym
W latach 1995–2018 ekspert CEN w zakresie geosyntetyków, specjalizujący się w badaniach parametrów geotechnicznych gruntów i geosyntetyków oraz modelowaniu zachowania się ośrodka gruntowego w ich otoczeniu. Pracował jako projektant w zakresie geologii inżynierskiej, geotechniki i fundamentowania w Przedsiębiorstwie Geosyntex Sp. z o.o. (od 1993) oraz jako projektant i sprawdzający w Przedsiębiorstwie Geoekspert Sp. z o. o. w Gdańsku (od 2007). Konsultant Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Pomorskiej Kolei Metropolitalnej oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego w zakresie dróg wodnych.
Członek między innymi Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Gruntów i Inżynierii Geotechnicznej (ISSMGE), Międzynarodowego Stowarzyszenia Geosyntetyków (IGS), Polskiego Komitetu Geotechniki, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych Naczelnej Organizacji Technicznej (sekcji hydrotechniki, sekcji transportu, sekcji geotechniki). Był członkiem założycielem i w latach 2008–2012 prezydentem Polskiego Stowarzyszenia Geosyntetyków. Zasiadał w Zarządzie Pomorskiej Izby Budowlanej, Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, Towarzystwa Elektrowni Wodnych.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1989), Medalem Edukacji Narodowej (2002), Medalem Pamiątkowym Politechniki Gdańskiej (2011). Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie.
