JEŻ PIOTR, nauczyciel w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
PIOTR JEŻ (9 X 1900 Słupia koło Kępna, Wielkopolska – 1940 Katyń), nauczyciel w Gimnazjum Polskim. Syn Karola i Petroneli z Flundrów. W 1919 zdał maturę w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, w latach 1919–1920 w wojsku, ochotnik-uczestnik wojny polsko-rosyjskiej (porucznik rezerwy). W 1924 ukończył fizykę na uniwersytecie w Poznaniu, podjął pracę na stanowisku asystenta, jednocześnie po zdaniu egzaminu państwowego nauczyciel w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Od 1926 doktor filozofii.
Pracował w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Bydgoszczy, skąd od 1 VIII 1926 urlopowany jako nauczyciel fizyki, chemii i matematyki do gdańskiego Gimnazjum Polskiego. W latach 1934–1935 redagował „Straż Gdańską”, zamieszczał artykuły w „Gazecie Morskiej” i „Froncie Zachodnim”. Zaangażowany w działalność w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku. Był między innymi w 1928–1934 skarbnikiem Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki, kierownikiem Wydziału Polityczno-Propagandowego Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku (1933–1937), członkiem Zarządu Gminy Polskiej Związku Polaków (od 1937), był prelegentem i bibliotekarzem Związku Oficerów Rezerwy, dążył do konsolidacji gdańskiej Polonii. W 1938 powołany na wizytatora szkół w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, w marcu tego roku przeniósł się do Warszawy. W sierpniu 1939 powołany do służby wojskowej, po dostaniu się do niewoli rosyjskiej zamordowany w Katyniu.
Odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa (1919), Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości (1928). Od 1925 żonaty z Kazimierą Jeż, miał syna Macieja.
