OSTROWSKA RÓŻA, pisarka, patronka gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
RÓŻA OSTROWSKA z domu Piotrowicz (1 IX 1926 Wilno – 23 III 1975 Gdańsk), pisarka, aktorka, scenarzystka, patronka gdańskiej ulicy. Po edukacji w szkole powszechnej i gimnazjum w Wilnie (częściowo na tajnych kompletach), od 1945 w Poznaniu, studiowała dwa semestry polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, po wyjściu za mąż za aktora Leszka Ostrowskiego od 1948 w Gdyni.
W latach 1950–1955 pracowała jako redaktor, następnie kierownik redakcji literackiej w gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia ( Radio Gdańsk), od 1955 była przedstawicielem na Gdańsk dwutygodnika „Pomorze” (pisała pod pseudonimem Kołodziej), 1957–1959 była doradcą literackim w Wydawnictwie Morskim (w Gdyni), 1960–1969 kierownikiem literackim Teatru Wybrzeże. Zwolniona za podpisanie protestu przeciwko wydarzeniom marca 1968. Utrzymywała się z prac dorywczych. W 1959-67 była wiceprzewodniczącą oddziału gdańskiego Związku Literatów Polskich, w 1961 delegatką na ogólnopolski XII walny Zjazd ZLP. Od 1971 chorowała na nowotwór płuc.
Autorka wierszy, nowel, słuchowisk radiowych, scenariuszy widowisk, recenzji teatralnych, powieści Wyspa (1960, wznowienia 1961, 1965, 1972), Bedekera Kaszubskiego (1974, współautorka Izabella Trojanowska), niedokończoną powieść Mój czas osobny wydano pośmiertnie (1977). W 1956 otrzymała nagrodę przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku w dziedzinie literatury, w 1961 podobną nagrodę miasta Gdyni, w 1969 uhonorowana Medalem Stolema.
Od 1962 mieszkała w Gdańsku– Wrzeszczu, przy ul. Partyzantów 99. Matka Elżbiety (13 VI 1948 Gdynia – 4 XII 2019 Gdańsk), absolwentki III Liceum Ogólnokształcącego i studiów polonistycznych na Uniwersytecie Gdańskim. Pochowane na cmentarzu Srebrzysko. Poświęconą jej tablicę odsłonięto w Teatrze Wybrzeże, jej imię nosiła księgarnia w Gdańsku-Oliwie, 16 II 1993 jej imieniem nazwano ulicę w Gdańsku-Wrzeszczu (przecznicę ul. Partyzantów).
