STOLAREK PIOTR, prezydent Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
PIOTR STOLAREK (29 IV 1908 Warszawa – 6 VIII 1976 Gdańsk), działacz polityczny, prezydent Gdańska, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Gdańsku. Syn Piotra Stolarka, konduktora tramwajów w Warszawie i Józefy z domu Walczuk. Miał braci Stanisława (ur. 1911), Władysława (ur. 1913) oraz Henryka (ur. 1914).
Ukończył czteroklasowe gimnazjum oraz szkołę graficzną, zecer. W latach 1925-1939 pracował w warszawskich drukarniach jako kooperator prac drukarskich: w Zakładach Graficznych w Warszawie (1925-1928), w Zakładach Graficznych P. Szwede (październik 1928-luty 1929), w Zakładach Graficznych W. Piechowicza (grudzień 1933-wrzesień 1939). Jednocześnie od lutego 1929 do lutego 1939 związany był z Drukarnią Artystyczną w Warszawie. W latach 1927-1939 był członkiem Związku Zawodowego Drukarzy i Pokrewnych Zawodów w Polsce.
W okresie od 12 II 1929 do 1930 odbył służbę wojskową w 72 Pułku Piechoty im. płk. Dionizego Czachowskiego. W czasie II wojny światowej, od września 1939 do końca stycznia 1944 był robotnikiem budowlanym. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Warszawie, był I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PPR Żoliborz – Marymont – Bielany. Od kwietnia 1943 w Komitecie Centralnym PPR. W 1943 roku współorganizator partyjnej drukarni w Warszawie, drukował „Trybunę Wolności”, „Radę Narodową” oraz druki propagandowe. Aresztowany 1 II 1944 w drukarni przez Gestapo, więziony przez cztery miesiące na Pawiaku, od 25 V 1944 do 25 stycznia 1945 przebywał w obozie Stuthoff (numer więźnia 35.630). 25 I 1945 ewakuowany wraz z tysiącami innych więźniów do obozu tymczasowego w Gęsi koło Lęborka, gdzie 12 marca został wyzwolony przez wojska sowieckie.
Od 29 III 1945 I sekretarz Komitetu Miejskiego PPR Gdyni, współorganizował Zarząd Miejski w Gdyni. Jednocześnie był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. Od sierpnia 1946 do października 1947 pełnił funkcję wiceprezydenta i prezydenta Gdyni. W listopadzie 1947 objął stanowisko przewodniczącego MRN w Gdyni. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). 1 II 1949 został kierownikiem Wydziału Administracyjnego Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. Prowadził szkolenia dla sekretarzy partyjnych podstawowych organizacji partyjnych w strukturach administracji państwowej.
Od 6 X 1949 do 2 VI 1950 był prezydentem Gdańska. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950 znoszącej funkcje prezydentów miasta, został przewodniczącym Prezydium MRN w Gdańsku i był nim do 19 II 1953. Od 1952 do 1953 był także wiceprzewodniczącym WRN w Gdańsku.
Od 1953 do 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Żeglugi, w 1957 pełnomocnika rządu do spraw załóg budowy Huty im. Lenina w Nowej Hucie. W latach 1957–1960 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.
W 1960 wrócił do Gdańska, gdzie został przewodniczącym Prezydium WRN i był nim do przejścia na rentę w 1969. Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodowej w Gdańsku. Od 1 VI 1969 do 15 II 1972 był posłem na sejm PRL V kadencji. Zaangażowany był w powołanie do życia gdańskiego Muzeum Morskiego ( Muzeum Narodowe) od momentu, gdy w 1958 zawiązało się Towarzystwo Przyjaciół Muzeum. Był wieloletnim członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, przewodniczącym Prezydium Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki oraz przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. W latach 1970–1974 pełnił funkcję prezesa gdańskiego Zarządu Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, z którym był związany do końca życia jako członek Rady Naczelnej. Ponadto był członkiem zarządu wielu stowarzyszeń i organizacji, w tym między innymi Związku Uczestników Walki Zbrojnej, Związku b. Więźniów Politycznych, Polskiego Związku Zachodniego, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Ligi Morskiej.
Odznaczony był Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych, odznakami „Za zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznakę Zasłużony Pracownik Morza, złotą odznakę Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Alei Zasłużonych. Mowę pożegnalną w dniu pogrzebu wygłosił wojewoda gdański Henryk Śliwowski oraz Leon Lendzion jako przedstawiciel środowiska kombatanckiego. W pogrzebie wzięła udział Kompania Honorowa Marynarki Wojennej.
22 I 1949 w Gdyni poślubił Nadzieję Knabe z domu Andrejew (20 IV 1900 Moskwa – 11 V 1988 Gdańsk). Miał syna Ryszarda (1 III 1946 Gdańsk – 6 XII 1984 Gdańsk).
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, sygn. 1165/81, 82; 2384/3057, 13525.
Archiwum Wojewódzkiego Urzędu Pomorskiego, akta osobowe Piotra Stolarka.
