WALLENBERG ADOLF, lekarz

< Poprzednie

Następne >

Adolf Wallenberg

Kamienice przy Heilige-Geist-Gasse 81-82 (ul. św. Ducha 109-111), po lewej Dom Żeglarza, po prawej kamienica Wallenbergów „Dom pod Żółwiem”, widok ze skrzyżowania ul. Mokrej i św. Ducha, po lewej ul. Przędzalnicza, przed 1900

Szczyt kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111), „Domu pod Żółwiem”, z czasów gdy należała ona do Wallenbergów, fot. Rudolf Theodor Robert Kuhn, przed 1900

ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w 1880 w zakupionej od kupca i nieetatowego radcy miejskiego Karla Theodora Lemckego położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. Christian Heinrich Trosiener).

Maturę uzyskał w 1881 roku w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. 1 X 1907 roku zatrudniony przez władze miasta na stanowisku kierownika oddziału wewnętrznego Szpitala Miejskiego (Lazaret przy Bramie Oliwskiej, od 1911 roku w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 – profesor.

Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk po przejęciu władzy przez nazistów. MrGl