WALLENBERG ADOLF, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 Manteno, USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn lekarza Abrahama Wallenberga, brat Georga, matematyka, oraz Theodora, lekarza. W 1881, tak jak ojciec i bracia uzyskał maturę w gdańskim Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku z gabinetem w dziedziczonej po ojcu kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) (którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria. Pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. We współpracy z Ludwigiem Edingerem (1855–1919) opisał mózg ptasi oraz badał rolę układu węchowego w ocenie, rozpoznawaniu i przyjmowaniu pokarmu.
W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943, przez Liverpool, Halifax, Montreal, Nowy Jork i Chicago przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (ur. 1906, także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego.
Żonaty był z Heleną z domu Levitus, ojciec Rudolfa (ur. 9 XII 1905 Gdańsk), w 1924 absolwenta gdańskiego Gimnazjum Miejskiego i Heinza (ur. 25 X 1907 Gdańsk), maturzysty tej samej szkoły w 1926, oraz wspomnianej córki Marianny Wallenberg-Chermak. W latach 1999–2019 Deutsche Gesellschaft für Neurologie (Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne) przyznawało nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych, jako kontynuację przyznawanej w latach 1975–1999 w tej samej dziedzinie nagrody im. Hugona Spatza, pozbawionej patrona w związku z jego współpracą z nazistami przy programie eutanazji w czasie II wojny światowej.
