WALLENBERG ADOLF, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w 1880 w zakupionej od kupca i nieetatowego radcy miejskiego Carla Theodora Lemcke kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. Św. Ducha 111).
Maturę uzyskał w 1881 roku w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. 1 X 1907 roku zatrudniony przez władze miasta na stanowisku kierownika oddziału wewnętrznego Szpitala Miejskiego (Lazaret przy Bramie Oliwskiej, od 1911 roku w kompleksie szpitalnym przy ul. Dębinki), od maja 1910 – profesor.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk po przejęciu władzy przez nazistów.
