DOM DZIECKA (Dom Dziecka i Sierot)
| < Poprzednie | Następne > |
przy ul. Garncarskiej, 1914
.jpg)
.jpg)
DOM DZIECKA (Kinderhaus), Dom Dziecka i Sierot (Kinder- und Waisenhaus), sierociniec, wydzielony w roku 1541 ze szpitala św. Elżbiety, w budynku przy Töpfergasse 1 (ul. Garncarska). Od 1549 roku z samodzielnym zarządem 3 prowizorów, podlegającym im zarządcą, zwierzchnikiem zarządczyni sprawującej nadzór nad mamkami. Mamka opiekowała się 2 dzieci.
Od 1599 opiekę medyczną nad dziećmi sprawował cyrulik, od XVII wieku także lekarz i chirurg. Zatrudniano nauczyciela (nauka czytania, pisania, liczenia oraz katechizmu) oraz kobiety uczące dziewczęta prząść, szyć i dziergać. Pełnoletni wychowankowie pozostawali pod jego kuratelą; starano się zapewnić im miejsca pracy w rzemiośle (chłopcy) i na służbie w domach mieszczan (dziewczęta). W 1541 roku przebywało w nim 40 dzieci, w 1599 istniały izby dla 36, 33 i 22 dzieci, osobna dla 11 niemowląt z mamkami, w latach 1720–1729 przebywało 309 dzieci (śmiertelność 62,1%), w tym 103 dzieci ślubnych, 206 nieślubnych, 37 podrzutków. W 1552 roku przywilej króla polskiego Zygmunta II Augusta zrównał w prawach dzieci z domu dziecka z dziećmi poczętymi legalnie (przywileje odnawiali królowie: Zygmunt III Waza, Władysław IV, Jan Kazimierz, Jan III Sobieski, August II i August III).
W 1547 budynek spłonął. Odbudowany dzięki fundacji Hansa Connerta w latach 1548–1549, odnowiony w 1709–1713. W początku XIX wieku przemianowany na Dom Dziecka i Sierot (Kinder- und Waisenhaus). Od lat 20. XIX wieku przeznaczony dla dzieci powyżej 6 roku życia (zgodnie z zasadą, że dzieci do 6 lat powinny być oddawane do rodzin zastępczych, które pozostawały pod opieką domu), dzieci młodsze przyjmowano wyjątkowo i tylko za wkupne, wynoszące np. w roku 1903 za dziecko w pierwszym roku życia – 450 marek, w piątym – 1500 marek. W 1824 przebywało w nim 163 dzieci, 1828 – 108, 1880 – 147, 1903 – 147. Rozbudowany na początku lat 30. XIX wieku, składał się z dwóch budynków połączonych dwukondygnacyjnym łącznikiem, pod który przepływało odgałęzienie kanału Raduni (w którym w miesiącach letnich urządzano kąpielisko). W roku 1835 posiadał osiem sal dla dzieci, dwie sale dla chorych (na 12 i 16 łóżek), izbę do nauki szycia, dwie sale lekcyjne, z czego jedna służyła za jadalnię. Chłopcy nosili mundurki niebieskie, dziewczęta czerwone.
W czerwcu 1867 roku posesję zakupiło miasto ( Miejski Zakład Opieki Społecznej), 70 dzieci przeniesiono do nowego domu, otwartego 16 III 1868 w dawnej posiadłości Schopenhauerów przy Pelonker Straße 123 (ul. Polanki; Dwór III, dwory oliwskie); w zakupionych sąsiednich budynkach urządzono warsztaty rzemiosła dla wychowanków. W 1897 roku przebywało w nim 147 dzieci (81 chłopców i 66 dziewcząt), w 1924 – 136 (72 chłopców i 64 dziewczęta). Przy zakładzie działała szkoła o charakterze podstawowym.
Dawny budynek szpitala św. Elżbiety wykorzystywano jako Dom Pracy, po wykupieniu terenu przez Zachodniopruskie Towarzystwo Ubezpieczeń od Ognia został rozebrany w roku 1916; jego zabytkowy portal z 1549 zachowano we wzniesionym w 1956 domu zakonnym pallotynów.
| Notowany w roku | Zawód | Imię, nazwisko, daty życia |
|---|---|---|
| 1839 | kupiec | Carl Ferdinand Pannenberg (1795–1863) |
| 1869, 1892, 1897 | kupiec | Otto Robert Petschow (1822–1898) |
| 1874, 1884 | kupiec | Georg Ludwig Mix (1816–1903; Ernst Ch. Mix) |
| 1908, 1914 | kupiec | Johann Heinrich Brandt (1847–1915; Johann H. Brandt) |
| 1921 | armator | Friedrich Waldemar Sieg (1858–1939) |
| 1928, 1935 | kupiec | Johann August Richard Ernst (1856–1936) |
