BIDAS MICHAŁ, wiceprezydent Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ BIDAS (7 VIII 1939 Brześć, obecnie Białoruś – 30 I 2019 Gdańsk), koszykarz, trener, prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, minister sportu, radny i wiceprezydent Gdańska. Syn Michała, absolwenta wychowania fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim, kapitana Wojska Polskiego służącego w 82. Pułku Piechoty w Twierdzy Brzeskiej, poległego podczas II wojny światowej, i Marii, podczas okupacji kucharki w szpitalu sióstr elżbietanek w Warszawie, od 1945 mieszkającej w Gdańsku, kierowniczki kuchni w Akademii Lekarskiej.
Czas wojny spędził u rodziny w Sandomierzu, w 1946 roku dołączył do matki w Gdańsku. Ukończył tu Szkołę Podstawową nr 15, a następnie uczył się w Zespole Szkół Zawodowych nr 2. Absolwent Technikum Wychowania Fizycznego w Gdańsku oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
W sezonie 1957/1958 grał w pierwszoligowej Spójni Gdańsk, w sezonie 1962/1963 z zespołem AZS Warszawa zdobył wicemistrzostwo Polski, następnie powrócił do Spójni. Od 1963 roku nauczyciel w gdańskim Technikum Komunikacyjnym, jednocześnie trener koszykówki w gdańskim Międzyszkolnym Klubie Sportowym. Prowadzona przez niego reprezentacja Gdańska zdobyła mistrzostwo Polski juniorów młodszych (1972) oraz mistrzostwo Polski juniorów starszych (1973), z młodzieżą Spójni Gdańsk zdobył srebrny medal Mistrzostw Polski (1974). W sezonie 1972/1973 wprowadził seniorski zespół Spójni do I ligi. Trenerem pierwszoligowej Spójni był przez kolejne trzy sezony (IX, VII i X miejsce). Wychowawca ośmiu reprezentantów Polski w koszykówce. Od 1976 kierownik Studium Wychowania Fizycznego i Sportu (SWFiS) Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Trener drużyny koszykarzy AZS Gdańsk, która zdobyła srebrne medale Mistrzostw Polski Uczelni i Akademickich Mistrzostw Wybrzeża. Srebrny medal podczas Mistrzostw Polski Uczelni zdobył również trenowany przez niego zespół narciarzy UG. W 1979 roku jako trener prowadził reprezentację Polski na turnieju przedolimpijskim w Edynburgu.
W latach 1984–1990 był zastępcą dyrektora, a w okresie 1990–1991 dyrektorem Wydziału Kultury, Nauki i Sportu w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku. Od 1991 do 1992 roku pełnił funkcję ministra, prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W latach 1992–1994 i 1997–2004 zatrudniony jako starszy wykładowca w SWFiS UG.
Od 1993 roku członek Kongresu Liberalno-Demokratycznego, który wraz z Unią Demokratyczną w roku następnym utworzył Unię Wolności. Wybrany z ramienia tej partii do Rady Miasta Gdańska na kadencję 1994–1998. Jako radny zasiadał w Komisji Edukacji, Kultury i Sportu oraz Komisji Zdrowia i Polityki Socjalnej. 12 VII 1994 został wybrany na wiceprezydenta Gdańska. W 1997 roku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Programowej Komitetu Obchodów 1000-lecia Miasta Gdańska.
Był przewodniczącym działu szkolenia w Okręgowym Związku Koszykówki w Gdańsku oraz w Wodnym Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym (WOPR), a także wykładowcą, instruktorem i sternikiem jachtowym. Członek Senatu UG, Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej UG, Zespołu Opiniodawczo-Doradczego ds. Kultury Fizycznej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu. W 2004 roku przeszedł na emeryturę.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką AZS, Złotą Odznaką PZKosz., Złotą Odznaką SZS, Diamentową Odznaką WOPR, Medalem PCK, Medalem Tysiąclecia Gdańska, odznaką „Za zasługi dla Gdańska”.
Żonaty z Anną z domu Radomską, nauczycielką w szkołach podstawowych oraz wykładowczynią UG, ojciec Katarzyny i Joanny.
