Instytut Morski, szyld na budynku siedziby, lata 60. XX wieku
Badania flory Zalewu Wiślanego
INSTYTUT MORSKI (IM), od 1952 do 2024 z siedzibą w Gdańsku przy Długim Targu 41–42 (w Złotej Kamieniczce). Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, od 1 XII 1954 do 2 X 2019 Instytut Morski. Placówka naukowo-badawcza, podległa początkowo Ministerstwu Żeglugi, do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków.
Badania wspomagały liczne pracownie i laboratoria (m.in. do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie Stoczni Remontowej na Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadały Certyfikaty Akredytacji PCA.
Wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmował czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; badał rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, m.in. nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); prowadził studia poprzedzające budowę Portu Północnego, opracowywał prognozy i analizy rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce.
Prowadził innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikował wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii. Od 2 X 2019 włączony do Uniwersytetu Morskiego w Gdyni, od 2024 z nową siedzibą w Centrum Offshore w Wisłoujściu.
MJ
Dyrektorzy Instytutu Morskiego 1950–2019
| 1950–1951
|
Witold Urbanowicz (p.o.)
|
| 1951–1957
|
Zdzisław Ćwiek
|
| 1957–1970
|
Remigiusz Zaorski
|
| 1970–1982
|
Tadeusz Jednorał
|
| 1982–1988
|
Jerzy Młynarczyk
|
| 1989–1991
|
Witold Kuszewski
|
| 1991–2003
|
Jan Curzytek
|
| 2003
|
Maciej Werno (kierownik)
|
| 2004–2010
|
Krzysztof Ossowski
|
| 2010–2019
|
Kazimierz Szefler
|
| 2019
|
Maciej Matczak
|
| MJ
|
