RENNEN PETER van den, złotnik
< Poprzednie | Następne > |
PETER van den RENNEN (4 IX 1607 Gdańsk – 30 VII 1669 Gdańsk), złotnik. Syn Reinharda, złotnika pochodzącego prawdopodobnie z Nadrenii, przybyłego do Gdańska przed 1592. Był szóstym z dziewięciorga rodzeństwa, złotnikiem został także jego brat Salomon.
Zawodu uczył się w warsztacie ojca, w 1626 został wyzwolony na czeladnika. Pracę mistrzowską wykonał w 1631 u Heinricha Gottschalcka. 17 II 1633 otrzymał od króla Władysława IV serwitorat, przywilej wyjęcia spod jurysdykcji miejskiej osoby pracującej dla królewskiego dworu. W 1637 uzyskał obywatelstwo miejskie Gdańska, w 1648 otrzymał je jego brat Salomon. Bracia zajmowali się handlem, sprowadzali też gotowe wyroby złotnicze. Za pośrednictwem Petera sprowadzono z Augsburga naczynie służące do mieszania wina z wodą, podarowane przez Radę Miejską Gdańska w 1646 królowi Władysławowi IV i królowej Ludwice Marii Gonzadze.
Od 1654 korzystał z posiadłości nad potokiem Strzyża, którą odstąpił mu Johanes Kratzer, jej właściciel od co najmniej 1656 do 1659. W kuźni przy dworze zorganizował miejsce do obróbki srebra, posiadłość nazwano więc Silberhammer (obecnie Srebrzysko).
Najsłynniejszymi dziełami zamówionymi i częściowo wykonanymi w jego warsztacie były relikwiarz sarkofagowy św. Wojciecha dla katedry w Gnieźnie oraz relikwiarz sarkofagowy św. Stanisława dla katedry na Wawelu (niedokończony). W 1644 wykonał tron biskupi dla katedry we Fromborku (przetopiony w czasie wojen szwedzkich) oraz dwie (również niezachowane) misy, z których jedna ze scenami z życia Aleksandra Macedońskiego była wtórnie wykorzystywana jako chrzcielnica i pozostawała co najmniej do 1911 w posiadaniu rodziny Schenk von Tautenburg z Doben (Doba) w powiecie Angerburg (Węgorzewo). Druga z mis, zamówiona przez Radę Miejską Gdańska, została ofiarowana w 1646 królowej Ludwice Marii Gonzadze z okazji zaślubin z królem Władysławem IV. Z nim lub z jego bratem Salomonem łączy się również misę i dzban z bogatym, prawie pełnoplastycznym ornamentem małżowinowo-chrząstkowym, które zostały sprzedane 14 XI 1988 w domu aukcyjnym Sotheby’s w Genewie. Dzieła sygnował literami PR w ozdobnej tarczy lub tylko R.
11 IX 1657 zwarł umowę przedślubną z Josiną Bergmann o wzajemnym dziedziczeniu. Małżeństwo doczekało się co najmniej trzech synów: Daniela, Georga i Reinhardta. Pierwszy pobierał nauki u ojca w latach 1655–1660, miał być wyzwolony przez cech w 1674 bez konieczności wykonania pracy mistrzowskiej, pod warunkiem wypłacenia 800 florenów i wyprawienia uczty. Dwaj pozostali synowie rozpoczęli naukę u ojca w 1658, jednak brak informacji o ich dalszych losach.
Zmarł rażony apopleksją w swojej kuźni, położonej w pobliżu szpitala Wszystkich Bożych Aniołów. Prawdopodobnie został pochowany w kościele św. Trójcy, obok swojego ojca, który wykupił miejsce na pochówek w 1604. Na płycie przed głównym ołtarzem zachował się napis: „VND SEINEN ERB EN”.