RABOWICZ EDMUND, docent Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''EDMUND RABOWICZ''' (6 I 1928 Felino, województwo wileńskie – 31 VIII 1987 Gdańsk), żołnierz Armii Krajowej (pseudonim Sokrates), historyk literatury, doktor habilitowany [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Pochodził z rodziny chłopskiej, syn Tadeusza i Marianny z domu Stwoła. Naukę w szkole średniej rozpoczął w Święcianach, kontynuował na tajnych kompletach w Wilnie (1942–1944). Maturę zdał we wrześniu 1945 | + | '''EDMUND RABOWICZ''' (6 I 1928 Felino, województwo wileńskie – 31 VIII 1987 Gdańsk), żołnierz Armii Krajowej (pseudonim Sokrates), historyk literatury, doktor habilitowany [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Pochodził z rodziny chłopskiej, syn Tadeusza (zm. 7 XII 1961 Gdańsk) i Marianny z domu Stwoła (zm. 7 VII 1985 Gdańsk). Naukę w szkole średniej rozpoczął w Święcianach, kontynuował na tajnych kompletach w Wilnie (1942–1944). Maturę zdał we wrześniu 1945 w Poznaniu. W latach 1945–1950 studiował filologię polską i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończył z tytułem magistra filologii polskiej (czerwiec 1950). Podczas studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego w Przyzakładowej Szkole Zawodowej w Stomilu pod Poznaniem (1947/1948) i w Ogólnokształcącej Szkole Średniej w Słupcy (1949/1950). <br/><br/> |
| − | W latach 1950–1953 był asystentem w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP) w Gdańsku, od 1955 | + | W latach 1950–1953 był asystentem w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (WSP) w Gdańsku, od 1955 pracował na stanowisku adiunkta, a od 1965 doktora (przewód na Uniwersytecie Wrocławskim). Od 1969 był zatrudniony na stanowisku docenta etatowego w Katedrze Historii Literatury Polskiej gdańskiej WSP, następnie pracował na UG, od 1986 jako doktor habilitowany. W latach 1969–1972 kierownik Zaocznego Studium Doktoranckiego, 1972–1987 kierownik Zakładu Historii Literatury Polskiej. Jednocześnie w okresie 1973–1985 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. <br/><br/> |
Czołowy badacz literatury polskiego oświecenia, wybitny znawca twórczości Stanisława Trembeckiego, pionier w zakresie badań rokoka literackiego, edytor i badacz literatury ulotnej okresu Sejmu Czteroletniego. Prace edytorskie realizował między innymi w ramach Programu Międzyresortowego „Zapomniani poeci polskiego Oświecenia”. Autor licznych prac: ''Gdańska literatura ulotna w latach „potopu” szwedzkiego (1655–1660)'' (1958), ''Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł'' (1965), edycji i opracowania ''Wierszy i arietek Józefa Wybickiego'' (wspólnie z Tadeuszem Swatem, 1973), haseł w ''Słowniku literatury polskiego oświecenia'' (1977) oraz 69 biogramów w ''Polskim słowniku biograficznym''. Redaktor ''Studiów nad oświeceniem'' (1985). W latach 1985–1987 członek komitetu redakcyjnego periodyku „Zeszyty Naukowe Wydziału Humanistycznego. Prace Historycznoliterackie”. <br/><br/> | Czołowy badacz literatury polskiego oświecenia, wybitny znawca twórczości Stanisława Trembeckiego, pionier w zakresie badań rokoka literackiego, edytor i badacz literatury ulotnej okresu Sejmu Czteroletniego. Prace edytorskie realizował między innymi w ramach Programu Międzyresortowego „Zapomniani poeci polskiego Oświecenia”. Autor licznych prac: ''Gdańska literatura ulotna w latach „potopu” szwedzkiego (1655–1660)'' (1958), ''Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł'' (1965), edycji i opracowania ''Wierszy i arietek Józefa Wybickiego'' (wspólnie z Tadeuszem Swatem, 1973), haseł w ''Słowniku literatury polskiego oświecenia'' (1977) oraz 69 biogramów w ''Polskim słowniku biograficznym''. Redaktor ''Studiów nad oświeceniem'' (1985). W latach 1985–1987 członek komitetu redakcyjnego periodyku „Zeszyty Naukowe Wydziału Humanistycznego. Prace Historycznoliterackie”. <br/><br/> | ||
Członek między innymi [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaczeniami honorowymi: [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1974), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1980). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MSM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Członek między innymi [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaczeniami honorowymi: [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1974), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1980). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MSM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:45, 14 kwi 2022
EDMUND RABOWICZ (6 I 1928 Felino, województwo wileńskie – 31 VIII 1987 Gdańsk), żołnierz Armii Krajowej (pseudonim Sokrates), historyk literatury, doktor habilitowany Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Pochodził z rodziny chłopskiej, syn Tadeusza (zm. 7 XII 1961 Gdańsk) i Marianny z domu Stwoła (zm. 7 VII 1985 Gdańsk). Naukę w szkole średniej rozpoczął w Święcianach, kontynuował na tajnych kompletach w Wilnie (1942–1944). Maturę zdał we wrześniu 1945 w Poznaniu. W latach 1945–1950 studiował filologię polską i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończył z tytułem magistra filologii polskiej (czerwiec 1950). Podczas studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego w Przyzakładowej Szkole Zawodowej w Stomilu pod Poznaniem (1947/1948) i w Ogólnokształcącej Szkole Średniej w Słupcy (1949/1950).
W latach 1950–1953 był asystentem w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku, od 1955 pracował na stanowisku adiunkta, a od 1965 doktora (przewód na Uniwersytecie Wrocławskim). Od 1969 był zatrudniony na stanowisku docenta etatowego w Katedrze Historii Literatury Polskiej gdańskiej WSP, następnie pracował na UG, od 1986 jako doktor habilitowany. W latach 1969–1972 kierownik Zaocznego Studium Doktoranckiego, 1972–1987 kierownik Zakładu Historii Literatury Polskiej. Jednocześnie w okresie 1973–1985 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku.
Czołowy badacz literatury polskiego oświecenia, wybitny znawca twórczości Stanisława Trembeckiego, pionier w zakresie badań rokoka literackiego, edytor i badacz literatury ulotnej okresu Sejmu Czteroletniego. Prace edytorskie realizował między innymi w ramach Programu Międzyresortowego „Zapomniani poeci polskiego Oświecenia”. Autor licznych prac: Gdańska literatura ulotna w latach „potopu” szwedzkiego (1655–1660) (1958), Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł (1965), edycji i opracowania Wierszy i arietek Józefa Wybickiego (wspólnie z Tadeuszem Swatem, 1973), haseł w Słowniku literatury polskiego oświecenia (1977) oraz 69 biogramów w Polskim słowniku biograficznym. Redaktor Studiów nad oświeceniem (1985). W latach 1985–1987 członek komitetu redakcyjnego periodyku „Zeszyty Naukowe Wydziału Humanistycznego. Prace Historycznoliterackie”.
Członek między innymi Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaczeniami honorowymi: „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1980). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
