STALIŃSKI JANUSZ, rektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''JANUSZ STALIŃSKI''' (30 X 1916 Łódź – 14 I 1985 Sopot), rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn pracownika umysłowego Walentego (zm. 10 II 1939) i Janiny z domu Sulejeckiej (zm. 1959). Po ukończeniu szkoły średniej w latach 1934–1937 kształcił się na Wydziale Technicznym Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, do końca sierpnia 1939 służył jako ppor. i II mechanik na kontrtorpedowcu (niszczycielu) ORP „Błyskawica”. Uczestnik walk we wrześniu 1939 w Batalionie Morskim gen. Franciszka Kleeberga sformowanym w Pińsku, dowodził plutonem między innymi w bitwie pod Wola Gulowską (odznaczony Krzyżem Walecznych). Od 6 X 1939 w niewoli, przebywał w obozach jenieckich w Arnswalde (Choszczno) i Woldenbergu (Dobiegniew).<br/><br/> | '''JANUSZ STALIŃSKI''' (30 X 1916 Łódź – 14 I 1985 Sopot), rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn pracownika umysłowego Walentego (zm. 10 II 1939) i Janiny z domu Sulejeckiej (zm. 1959). Po ukończeniu szkoły średniej w latach 1934–1937 kształcił się na Wydziale Technicznym Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, do końca sierpnia 1939 służył jako ppor. i II mechanik na kontrtorpedowcu (niszczycielu) ORP „Błyskawica”. Uczestnik walk we wrześniu 1939 w Batalionie Morskim gen. Franciszka Kleeberga sformowanym w Pińsku, dowodził plutonem między innymi w bitwie pod Wola Gulowską (odznaczony Krzyżem Walecznych). Od 6 X 1939 w niewoli, przebywał w obozach jenieckich w Arnswalde (Choszczno) i Woldenbergu (Dobiegniew).<br/><br/> | ||
| − | Po uwolnieniu przez Armię Czerwoną 31 I 1945 podjął pracę w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], następnie od | + | Po uwolnieniu przez Armię Czerwoną 31 I 1945 podjął pracę w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], następnie od 1948 w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych ([[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenie Stoczni Polskich]]). W 1949 ukończył studia na [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budowy Okrętów]] PG; od 1 lutego do 30 czerwca 1950 był starszym asystentem w Katedrze Projektowania Okrętów, następnie adiunktem. W 1951 mianowany na stanowisko zastępcy profesora – kierownik Katedry Siłowni Okrętowych. Od 1959 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny, w 1971 profesor zwyczajny. W latach 1951–1954 i 1958–1960 prodziekan, w 1964–1968 dziekan Wydziału Budowy Okrętów. W 1968–1969 prorektor, podczas wydarzeń [[GRUDZIEŃ 1970 | grudnia 1970]] nie dopuścił do kontaktu studentów PG ze strajkującymi stoczniowcami, na uczelni apelował o spokój i powrót do nauki. W latach 1970–1975 rektor PG. W 1969–1972 poseł na Sejm RP VI kadencji.<br/><br/> |
| − | W okresie 1976–1977 wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Basrah (Irak), 1978–1983 organizator i dziekan Wydziału Budowy Okrętów Uniwersytetu Technicznego w Port Harcourt (Nigeria). Autor licznych opracowań naukowych, artykułów, książek i podręczników akademickich. W | + | W okresie 1976–1977 wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Basrah (Irak), 1978–1983 organizator i dziekan Wydziału Budowy Okrętów Uniwersytetu Technicznego w Port Harcourt (Nigeria). Autor licznych opracowań naukowych, artykułów, książek i podręczników akademickich. W 1970 doktor honoris causa leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów. <br/><br/> |
| − | Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej | + | Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Medalem Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego (1974), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], Złotym Krzyżem im. Janka Krasickego.<br/><br/> |
Żonaty był z Karoliną z domu Bochniewicz (11 VIII 1920 – 23 XII 1979), ojciec Tadeusza (ur. 17 IV 1946), Teresy (ur. 16 VIII 1948), Piotra (ur. 14 I 1952) i Doroty (ur. 1 VI 1953), aktorki. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty był z Karoliną z domu Bochniewicz (11 VIII 1920 – 23 XII 1979), ojciec Tadeusza (ur. 17 IV 1946), Teresy (ur. 16 VIII 1948), Piotra (ur. 14 I 1952) i Doroty (ur. 1 VI 1953), aktorki. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:45, 13 mar 2022
JANUSZ STALIŃSKI (30 X 1916 Łódź – 14 I 1985 Sopot), rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn pracownika umysłowego Walentego (zm. 10 II 1939) i Janiny z domu Sulejeckiej (zm. 1959). Po ukończeniu szkoły średniej w latach 1934–1937 kształcił się na Wydziale Technicznym Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, do końca sierpnia 1939 służył jako ppor. i II mechanik na kontrtorpedowcu (niszczycielu) ORP „Błyskawica”. Uczestnik walk we wrześniu 1939 w Batalionie Morskim gen. Franciszka Kleeberga sformowanym w Pińsku, dowodził plutonem między innymi w bitwie pod Wola Gulowską (odznaczony Krzyżem Walecznych). Od 6 X 1939 w niewoli, przebywał w obozach jenieckich w Arnswalde (Choszczno) i Woldenbergu (Dobiegniew).
Po uwolnieniu przez Armię Czerwoną 31 I 1945 podjął pracę w Stoczni Gdańskiej, następnie od 1948 w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych ( Zjednoczenie Stoczni Polskich). W 1949 ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów PG; od 1 lutego do 30 czerwca 1950 był starszym asystentem w Katedrze Projektowania Okrętów, następnie adiunktem. W 1951 mianowany na stanowisko zastępcy profesora – kierownik Katedry Siłowni Okrętowych. Od 1959 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny, w 1971 profesor zwyczajny. W latach 1951–1954 i 1958–1960 prodziekan, w 1964–1968 dziekan Wydziału Budowy Okrętów. W 1968–1969 prorektor, podczas wydarzeń grudnia 1970 nie dopuścił do kontaktu studentów PG ze strajkującymi stoczniowcami, na uczelni apelował o spokój i powrót do nauki. W latach 1970–1975 rektor PG. W 1969–1972 poseł na Sejm RP VI kadencji.
W okresie 1976–1977 wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Basrah (Irak), 1978–1983 organizator i dziekan Wydziału Budowy Okrętów Uniwersytetu Technicznego w Port Harcourt (Nigeria). Autor licznych opracowań naukowych, artykułów, książek i podręczników akademickich. W 1970 doktor honoris causa leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Medalem Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego (1974), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Złotym Krzyżem im. Janka Krasickego.
Żonaty był z Karoliną z domu Bochniewicz (11 VIII 1920 – 23 XII 1979), ojciec Tadeusza (ur. 17 IV 1946), Teresy (ur. 16 VIII 1948), Piotra (ur. 14 I 1952) i Doroty (ur. 1 VI 1953), aktorki. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
