BINEROWSKI ZBIGNIEW, historyk, bibliotekarz
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Zbigniew_Binerowski.jpg|thumb|Zbigniew Binerowski]] | [[File:Zbigniew_Binerowski.jpg|thumb|Zbigniew Binerowski]] | ||
| − | '''ZBIGNIEW BINEROWSKI''' (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Franciszka i Heleny, prowadzących w Gdyni gabinet dentystyczny. Jesienią 1939 stracił ojca, działacza Towarzystwa Ziem Zachodnich, rozstrzelanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich. W okresie okupacji pracował jako robotnik w gospodarstwie ogrodniczym w Gdyni. W 1948 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum Męskim w Gdyni, w 1952 ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu. Po trzymiesięcznym stażu w Bibliotece Głównej UMK, od września 1952 pracował w gdańskiej [[BIBLIOTEKA MIEJSKA | Bibliotece Miejskiej]] (od 1955 [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk]]), był kierownikiem pracowni rękopisów w Dziale Zbiorów Specjalnych. Badał dzieje budownictwa okrętowego w Gdańsku do końca XVIII wieku, problemy gdańskich cechów rzemieślniczych i handlu zbożowego. Od 1962 doktor na podstawie przygotowanej pod kierunkiem prof. [[CIEŚLAK EDMUND | Edmunda Cieślaka]] i opublikowanej w 1963 pracy ''Gdański przemysł okrętowy od XVII do początków XIX w.'' Rozwinięciem tematu były artykuły publikowane w czasopismach naukowych oraz opracowanie (wspólnie ze [[GIERSZEWSKI STANISŁAW | Stanisławem Gierszewskim]]) ''Rzemieślniczej produkcji drewnianych żaglowców od XIV do połowy XIX stulecia'' (w pracy zbiorowej ''Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu'', 1972). Od 1964, po zdaniu egzaminów na bibliotekarza dyplomowanego, uzyskał stopień kustosza dyplomowanego. <br/><br/> | + | '''ZBIGNIEW BINEROWSKI''' (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn Franciszka i Heleny, prowadzących w Gdyni gabinet dentystyczny. Jesienią 1939 stracił ojca, działacza Towarzystwa Ziem Zachodnich, rozstrzelanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich. W okresie okupacji pracował jako robotnik w gospodarstwie ogrodniczym w Gdyni. W 1948 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum Męskim w Gdyni, w 1952 ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu.<br/><br/> |
| + | Po trzymiesięcznym stażu w Bibliotece Głównej UMK, od września 1952 pracował w gdańskiej [[BIBLIOTEKA MIEJSKA | Bibliotece Miejskiej]] (od 1955 [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk]]), był kierownikiem pracowni rękopisów w Dziale Zbiorów Specjalnych. Badał dzieje budownictwa okrętowego w Gdańsku do końca XVIII wieku, problemy gdańskich cechów rzemieślniczych i handlu zbożowego. Od 1962 doktor na podstawie przygotowanej pod kierunkiem prof. [[CIEŚLAK EDMUND | Edmunda Cieślaka]] i opublikowanej w 1963 pracy ''Gdański przemysł okrętowy od XVII do początków XIX w.'' Rozwinięciem tematu były artykuły publikowane w czasopismach naukowych oraz opracowanie (wspólnie ze [[GIERSZEWSKI STANISŁAW | Stanisławem Gierszewskim]]) ''Rzemieślniczej produkcji drewnianych żaglowców od XIV do połowy XIX stulecia'' (w pracy zbiorowej ''Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu'', 1972). Od 1964, po zdaniu egzaminów na bibliotekarza dyplomowanego, uzyskał stopień kustosza dyplomowanego. <br/><br/> | ||
Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Pracował nad scaleniem księgozbiorów po byłej WSP, Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (które dały początek UG) i dwóch Studiach Nauczycielskich. Był też przewodniczącym zespołu dyrektorów bibliotek szkół wyższych i naukowych Trójmiasta. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG. Działał w zarządzie [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]] (1977-1985), „Roczników Bibliotecznych” (od 1970) i [[LIBRI GEDANENSES | „Libri Gedanenses”]]. Działał w Stowarzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, był prezesem Oddziału Trójmiasto (1957-1959) i prezesem Zarządu Okręgu (1963-1965). <br/><br/> | Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Pracował nad scaleniem księgozbiorów po byłej WSP, Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (które dały początek UG) i dwóch Studiach Nauczycielskich. Był też przewodniczącym zespołu dyrektorów bibliotek szkół wyższych i naukowych Trójmiasta. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG. Działał w zarządzie [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]] (1977-1985), „Roczników Bibliotecznych” (od 1970) i [[LIBRI GEDANENSES | „Libri Gedanenses”]]. Działał w Stowarzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, był prezesem Oddziału Trójmiasto (1957-1959) i prezesem Zarządu Okręgu (1963-1965). <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi | + | Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], „Zasłużony Pracownik Morza”, otrzymał Złotą Odznakę Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego . W 1984 otrzymał nagrodę kulturalną wojewody gdańskiego. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany na cmentarzu w Gdyni-Leszczynkach. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 17:47, 8 sty 2022
ZBIGNIEW BINEROWSKI (5 VII 1927 Grudziądz – 9 I 1985 Gdynia), historyk, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Głównej Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Franciszka i Heleny, prowadzących w Gdyni gabinet dentystyczny. Jesienią 1939 stracił ojca, działacza Towarzystwa Ziem Zachodnich, rozstrzelanego przez hitlerowców w lasach piaśnickich. W okresie okupacji pracował jako robotnik w gospodarstwie ogrodniczym w Gdyni. W 1948 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum Męskim w Gdyni, w 1952 ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu.
Po trzymiesięcznym stażu w Bibliotece Głównej UMK, od września 1952 pracował w gdańskiej Bibliotece Miejskiej (od 1955 Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk), był kierownikiem pracowni rękopisów w Dziale Zbiorów Specjalnych. Badał dzieje budownictwa okrętowego w Gdańsku do końca XVIII wieku, problemy gdańskich cechów rzemieślniczych i handlu zbożowego. Od 1962 doktor na podstawie przygotowanej pod kierunkiem prof. Edmunda Cieślaka i opublikowanej w 1963 pracy Gdański przemysł okrętowy od XVII do początków XIX w. Rozwinięciem tematu były artykuły publikowane w czasopismach naukowych oraz opracowanie (wspólnie ze Stanisławem Gierszewskim) Rzemieślniczej produkcji drewnianych żaglowców od XIV do połowy XIX stulecia (w pracy zbiorowej Historia budownictwa okrętowego na Wybrzeżu, 1972). Od 1964, po zdaniu egzaminów na bibliotekarza dyplomowanego, uzyskał stopień kustosza dyplomowanego.
Od 1 I 1969 zatrudniony został na stanowisku docenta etatowego na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku jako kierownik Biblioteki WSP, a po powstaniu w 1970 UG do 1981 był dyrektorem Biblioteki Głównej tej uczelni. Pracował nad scaleniem księgozbiorów po byłej WSP, Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (które dały początek UG) i dwóch Studiach Nauczycielskich. Był też przewodniczącym zespołu dyrektorów bibliotek szkół wyższych i naukowych Trójmiasta. Z tego okresu pochodzą jego publikacje dotyczące bibliotekarstwa i dziejów uniwersyteckiej placówki. Po 1970 prowadził zajęcia ze studentami Instytutu Historii UG i z zakresu bibliotekarstwa w Instytucie Filologii Polskiej UG. W 1973 na podstawie dorobku naukowego powołany na etatowego docenta w Instytucie Historii UG. Od 1981 zatrudniony w Instytucie Historii UG. Działał w zarządzie Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (1977–1983 przewodniczył komisji historycznej), był członkiem redakcji „Rocznika Gdańskiego” (1977-1985), „Roczników Bibliotecznych” (od 1970) i „Libri Gedanenses”. Działał w Stowarzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, był prezesem Oddziału Trójmiasto (1957-1959) i prezesem Zarządu Okręgu (1963-1965).
Odznaczony został Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Pracownik Morza”, otrzymał Złotą Odznakę Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego . W 1984 otrzymał nagrodę kulturalną wojewody gdańskiego. Zmarł po ciężkiej chorobie, pochowany na cmentarzu w Gdyni-Leszczynkach.
