WIKA-CZARNOWSKA BOGUMIŁA, działaczka gdańskiej Polonii
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA''' (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy (powiat Kościerzyna) – 22 X 1972 Gdańsk), córka | '''BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA''' (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy (powiat Kościerzyna) – 22 X 1972 Gdańsk), córka | ||
Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. Żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. W 1914 członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]]) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]], część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej we Wrzeszczu (także w budynku „Bratniaka)” .<br/><br/> | Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. Żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. W 1914 członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]]) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]], część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej we Wrzeszczu (także w budynku „Bratniaka)” .<br/><br/> | ||
| − | We wrześniu 1939 | + | We wrześniu 1939 aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych.<br/><br/> |
| − | Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska i zamieszkała we Wrzeszczu. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać). Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska i zamieszkała we Wrzeszczu. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać).<br/><br/> |
| + | Od 1911 żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. Matka Roberta, prawnika i Elżbiety (zm. 1943), absolwentki [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], żony nauczyciela języka angielskiego tego Gimnazjum i działacza polonijnego, Leona Wojtaszewskiego, razem z nią aresztowanej we wrześniu 1939 i skierowanej do KL Ravensbrück, gdzie pracowała w kancelarii obozowej i zmarła na tyfus.<br/><br/> | ||
| + | Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:24, 27 lis 2021
BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy (powiat Kościerzyna) – 22 X 1972 Gdańsk), córka
Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. Żona Anastazego Wika-Czarnowskiego. W 1914 członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie II Wolnego Miasta Gdańska działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), Gminy Polskiej Związku Polaków, Gdańskiej Macierzy Szkolnej, Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. W siedzibie Towarzystwa Polek („Bratniak” przy Heeresanger 11 (al. Legionów, obecnie Szkoła Podstawowa nr 49), zob. Bratnia Pomoc Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej) współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika, część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej we Wrzeszczu (także w budynku „Bratniaka)” .
We wrześniu 1939 aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych.
Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska i zamieszkała we Wrzeszczu. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać).
Od 1911 żona Anastazego Wika-Czarnowskiego. Matka Roberta, prawnika i Elżbiety (zm. 1943), absolwentki Gimnazjum Polskiego, żony nauczyciela języka angielskiego tego Gimnazjum i działacza polonijnego, Leona Wojtaszewskiego, razem z nią aresztowanej we wrześniu 1939 i skierowanej do KL Ravensbrück, gdzie pracowała w kancelarii obozowej i zmarła na tyfus.
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
