BOGDANOWICZ STANISŁAW, proboszcz kościoła NMP

Wersja z 17:47, 7 lis 2020

Stanisław Bogdanowicz

Epitafium Stanisława Bogdanowicza

Epitafium Stanisława Bogdanowicza w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku

STANISŁAW BOGDANOWICZ (6 XI 1939 Żwirynia, pow. Święciany, obecnie Litwa – 20 X 2017 Gdańsk), duchowny katolicki. Syn Jana, pracownika kolejowego i Stanisławy, brat Leontyny, Jana, Witolda i Antoniego.

Maturę zdał w 1957 roku w VI Liceum Ogólnokształcącym, w 1962 przyjął święcenia kapłańskie, w 1963 absolwent Gdańskiego Seminarium Duchownego. W 1964, po postawieniu przez Urząd do Spraw Wyznań zarzutów dotyczących treści głoszonych kazań, nie otrzymał paszportu na wyjazd na studia do Rzymu, w 1967 ukończył pedagogikę pastoralną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1963–1964 był wikariuszem w Pruszczu Gdańskim, 1968–1975 referentem w Kurii Biskupiej w Gdańsku, 1969–1975 rektorem kościoła św. Andrzeja Boboli w Sopocie. W Gdańsku w latach 1975–1979 był proboszczem kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, od 1979 roku proboszczem kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP) w Gdańsku.

11 IX 1966 aresztowany za „rozpowszechnianie fałszywych wiadomości” (po zarekwirowaniu przez władze kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej), osadzony w Areszcie Śledczym w Lublinie, następnie w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. W październiku 1966 został skazany wyrokiem Sądu Powiatowego w Lublinie na dziesięć miesięcy więzienia w zawieszeniu na dwa lata. Pod koniec lat 70. XX wieku odprawiał msze św. z okazji 3 maja i 11 listopada; umożliwiał prowadzenie w kościele NMP głodówek w sprawie aresztowanych 3 V 1980 działaczy opozycji Dariusza Kobzdeja i Tadeusza Szczudłowskiego. Od 1979 roku upominał się o zwrot dzieł sztuki przejętych z kościoła NMP przez państwo (odzyskał około 150) ( zabytki sztuki gdańskiej w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie).

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 XII 1981 ukrywał działaczy Solidarności oraz pomagał im w ukrywaniu się, między innymi Jerzemu Romanowi, Krzysztofowi Dowgialle i Bogdanowi Borusewiczowi (udzielił mu ślubu z Aliną Pienkowską). W styczniu 1982 roku odwiedzał internowanych w Ośrodku Odosobnienia w Iławie i zabiegał u gen. Jerzego Andrzejewskiego o uwolnienie działaczy aresztowanych za organizowanie w grudniu 1981 strajku w Porcie Gdańskim (między innymi Czesława Nowaka, Eugeniusza Szymeckiego i Wiesława Wiki-Czarnowskiego). Brał udział w przygotowaniu ucieczki Andrzeja Michałowskiego i Antoniego Grabarczyka z gmachu Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni, do której jednak nie doszło. Umożliwiał (mimo sprzeciwu władz) umieszczanie w kościele NMP tablic upamiętniających żołnierzy antykomunistycznego podziemia zbrojnego po 1944 roku oraz ofiary sowieckich i niemieckich represji. Od 27 X 2014 roku na emeryturze.

Autor kilkudziesięciu książek o historii oraz architekturze i dziejach gdańskich kościołów, w tym monografii Kościół Gdański pod rządami komunizmu 1945–1984 (2000), artykułów w prasie katolickiej i bajek dla dzieci. Kapelan Stowarzyszenia Godność; wyróżniony między innymi Nagrodą im. Brata Alberta (1981), Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec I klasy (1998), Medalem św. Wojciecha (2001), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2008). W 2004 roku nadano mu honorowe obywatelstwo Gdańska, w 2014 otrzymał Medal Prezydenta Miasta Gdańska.

Pochowany w Krypcie Kapłanów Archidiecezji Gdańskiej w kościele NMP, 20 X 2019 roku odsłonięto w Krypcie poświęcone mu epitafium. AH