SZULCZYŃSKI TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
(uzupelnienie LM (9.04.2020)) |
(wstawianie ilustracji LM (19.09.2020)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Tadeusz_Szulczynski.jpg|thumb|Tadeusz Szulczyński]] | ||
| + | |||
'''TADEUSZ SZULCZYŃSKI''' (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929 roku, następnie w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego, w 1943 roku uzyskał maturę w tajnym nauczaniu w Gimnazjum i Liceum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1941–1944 pracował w hurtowni książek Gebethnera i Wolffa. Po upadku powstania warszawskiego wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, uciekł z transportu. Od października 1944 do lutego 1945 roku był urzędnikiem w Radzie Głównej Opiekuńczej na powiat warszawski w Piastowie. W lutym 1945 podjął pracę w tartaku w Tucholi, od października tego roku mieszkał w Sopocie. <br/><br/> | '''TADEUSZ SZULCZYŃSKI''' (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929 roku, następnie w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego, w 1943 roku uzyskał maturę w tajnym nauczaniu w Gimnazjum i Liceum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1941–1944 pracował w hurtowni książek Gebethnera i Wolffa. Po upadku powstania warszawskiego wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, uciekł z transportu. Od października 1944 do lutego 1945 roku był urzędnikiem w Radzie Głównej Opiekuńczej na powiat warszawski w Piastowie. W lutym 1945 podjął pracę w tartaku w Tucholi, od października tego roku mieszkał w Sopocie. <br/><br/> | ||
Od 1946 pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), jednocześnie studiował – dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej ukończył w 1949 roku jako magister inżynier konstrukcji i budownictwa. Na PG pracował do 1982 roku: w 1956 zrobił doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego, od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1978 profesor zwyczajny. W latach 1951–1955 jednocześnie wykładowca na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1960–1961 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie Illinois w Stanach Zjednoczonych. W latach 1961–1966 prodziekan i 1966–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1965–1969 kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego, 1969–1973 dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego, 1968–1982 kierownik Zakładu Budownictwa Żelbetowego (Betonowego). <br/><br/> | Od 1946 pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), jednocześnie studiował – dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej ukończył w 1949 roku jako magister inżynier konstrukcji i budownictwa. Na PG pracował do 1982 roku: w 1956 zrobił doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego, od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1978 profesor zwyczajny. W latach 1951–1955 jednocześnie wykładowca na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1960–1961 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie Illinois w Stanach Zjednoczonych. W latach 1961–1966 prodziekan i 1966–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1965–1969 kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego, 1969–1973 dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego, 1968–1982 kierownik Zakładu Budownictwa Żelbetowego (Betonowego). <br/><br/> | ||
Wersja z 10:21, 19 wrz 2020
TADEUSZ SZULCZYŃSKI (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929 roku, następnie w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego, w 1943 roku uzyskał maturę w tajnym nauczaniu w Gimnazjum i Liceum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1941–1944 pracował w hurtowni książek Gebethnera i Wolffa. Po upadku powstania warszawskiego wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, uciekł z transportu. Od października 1944 do lutego 1945 roku był urzędnikiem w Radzie Głównej Opiekuńczej na powiat warszawski w Piastowie. W lutym 1945 podjął pracę w tartaku w Tucholi, od października tego roku mieszkał w Sopocie.
Od 1946 pracownik Politechniki Gdańskiej (PG), jednocześnie studiował – dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej ukończył w 1949 roku jako magister inżynier konstrukcji i budownictwa. Na PG pracował do 1982 roku: w 1956 zrobił doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego, od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1978 profesor zwyczajny. W latach 1951–1955 jednocześnie wykładowca na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1960–1961 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie Illinois w Stanach Zjednoczonych. W latach 1961–1966 prodziekan i 1966–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1965–1969 kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego, 1969–1973 dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego, 1968–1982 kierownik Zakładu Budownictwa Żelbetowego (Betonowego).
Autor i współautor publikacji oraz ekspertyz na temat budownictwa i żelbetu, między innymi monografii Konstrukcje z betonu (1978). Redaktor działu „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej” z serii „Budownictwo Lądowe” (1965–1976). Autor projektów budynków, ekspertyz budowlanych. Współautor norm: PN-76B-03264 (Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone. Obliczenia statyczne i projektowanie) i PN-82/b-03010 (Ściany oporowe. Obliczenia statyczne i projektowanie).
W latach 1965–1970 przewodniczący Rady Technicznej Rzeczoznawców Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz między innymi Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych, Naczelnej Organizacji Technicznej. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych (1968), Złotą Odznaką Honorową Zasłużonego dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1976).
Był żonaty z Krystyną z domu Szymańską, doktor nauk medycznych, adiunktem I Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Gdańsku; ojciec Wojciecha (ur. 1952), reżysera i wykładowcy Uniwersytetu Jagiellońskiego, oraz Magdaleny (ur. 1960), psychologa klinicznego. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
