DOERFFER JERZY WOJCIECH, rektor Politechniki Gdańskiej
(uzupełnienie L.M.(2.03.2020)) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Od grudnia 1945 roku w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]]). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 roku zdał na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG) egzamin dyplomowy. Budowniczy [[SOŁDEK | „Sołdka”]], pierwszego polskiego pełnomorskiego statku zwodowanego po II wojnie światowej, twórca tzw. połówkowej metody budowy statków. Skonstruował kapsułę ratowniczą i urządzenia poprawiające sterowność statków. Od kwietnia 1951 roku główny inżynier (inżynier techniczny) Stoczni Gdańskiej. W latach 1947–1949 nauczał w [[CONRADINUM | Conradinum]], od roku 1948 prowadził zajęcia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W 1952 roku utworzył tam Katedrę i Zakład Technologii Okrętowej, które prowadził do roku 1988.<br/><br/> | Od grudnia 1945 roku w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]]). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 roku zdał na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG) egzamin dyplomowy. Budowniczy [[SOŁDEK | „Sołdka”]], pierwszego polskiego pełnomorskiego statku zwodowanego po II wojnie światowej, twórca tzw. połówkowej metody budowy statków. Skonstruował kapsułę ratowniczą i urządzenia poprawiające sterowność statków. Od kwietnia 1951 roku główny inżynier (inżynier techniczny) Stoczni Gdańskiej. W latach 1947–1949 nauczał w [[CONRADINUM | Conradinum]], od roku 1948 prowadził zajęcia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W 1952 roku utworzył tam Katedrę i Zakład Technologii Okrętowej, które prowadził do roku 1988.<br/><br/> | ||
W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od roku 1960 doktor, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów, uniwersytetu w Glasgow, Rostoku, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2002), Politechniki w Szczecinie i 1 X 1988 PG. Autor nowatorskich prac: ''Technologia wyposażenia okrętowego'' (1975) i ''Oil Spill Response in the Marine Environmen''t (1992).<br/><br/> | W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od roku 1960 doktor, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów, uniwersytetu w Glasgow, Rostoku, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2002), Politechniki w Szczecinie i 1 X 1988 PG. Autor nowatorskich prac: ''Technologia wyposażenia okrętowego'' (1975) i ''Oil Spill Response in the Marine Environmen''t (1992).<br/><br/> | ||
| − | W plebiscycie [[WIECZÓR WYBRZEŻA|„Wieczoru Wybrzeża”]] wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998 roku, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W 2005 roku odznaczony [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalem św. Wojciecha]]. Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą Meissner, ojciec Marii, Piotra | + | W plebiscycie [[WIECZÓR WYBRZEŻA|„Wieczoru Wybrzeża”]] wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998 roku, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W 2005 roku odznaczony [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalem św. Wojciecha]]. Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą Meissner, ojciec Romana, Marii Krystyny, Piotra i Karola. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 08:00, 2 mar 2020
JERZY WOJCIECH DOERFFER (21 IV 1918 Wielka Łęka, powiat Gostyń – 9 VIII 2006 Sopot), konstruktor statków. Syn Stefana (25 VIII 1877 – 20 X 1939) i Haliny z domu Panieńska (2 XII 1888 – 29 IX 1950). Od 1927 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie, od 1932 do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył maturą w roku 1935. W latach 1936–1939 studiował w Technische Hochschule Danzig i na uniwersytecie w Glasgow (w roku 1942 dyplom). Od 1939 roku był praktykantem w angielskiej stoczni J.S. White & C. Ltd w Cowes, od stycznia do kwietnia 1940 służył jako marynarz na ORP „Błyskawica”. W latach 1942–1945 pracował w Stoczni Vickers-Amstrongs Ltd. w Barrow in Furmess.
Od grudnia 1945 roku w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ( Stocznia Gdańska). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 roku zdał na Politechnice Gdańskiej (PG) egzamin dyplomowy. Budowniczy „Sołdka”, pierwszego polskiego pełnomorskiego statku zwodowanego po II wojnie światowej, twórca tzw. połówkowej metody budowy statków. Skonstruował kapsułę ratowniczą i urządzenia poprawiające sterowność statków. Od kwietnia 1951 roku główny inżynier (inżynier techniczny) Stoczni Gdańskiej. W latach 1947–1949 nauczał w Conradinum, od roku 1948 prowadził zajęcia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W 1952 roku utworzył tam Katedrę i Zakład Technologii Okrętowej, które prowadził do roku 1988.
W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od roku 1960 doktor, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów, uniwersytetu w Glasgow, Rostoku, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2002), Politechniki w Szczecinie i 1 X 1988 PG. Autor nowatorskich prac: Technologia wyposażenia okrętowego (1975) i Oil Spill Response in the Marine Environment (1992).
W plebiscycie „Wieczoru Wybrzeża” wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998 roku, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W 2005 roku odznaczony Medalem św. Wojciecha. Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą Meissner, ojciec Romana, Marii Krystyny, Piotra i Karola.
