GŁEMBIN PAWEŁ IGNACY, działacz gdańskiej Polonii
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasło w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[Category: | + | '''PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN''' (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]] przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu). <br/><br/> |
| + | Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 roku brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w [[PORT GDAŃSKI | porcie gdańskim]]. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem między innymi Kolejowego Klubu Sportowego, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Macierzy Szkolnej]], Polskiego Związku Zachodniego, [[GMINA POLSKA | Gminy Polskiej]], [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], [[POLSKIE ZRZESZENIE PRACY | Polskiego Zrzeszenia Pracy]], [[ZJEDNOCZENIE ZAWODOWE POLSKIE | Zjednoczenia Zawodowego Polskiego]], Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków. W wyborach do [[VOLKSTAG | Volkstagu]] agitował na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków. <br/><br/> | ||
| + | Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 roku został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ([[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcja Kolei]]). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną 31 VIII 1939 roku, został osadzony w więzieniu w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich. <br/><br/> | ||
| + | Od 1 II 1927 roku był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), miał córkę Marię (ur. 14 XII 1927) i syna Rajmunda (ur. 4 I 1936). Po wybuchu wojny żona i dzieci zostały internowane w [[OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE | obozie dla Polaków w Nowym Porcie]], a stamtąd wywiezione do obozu przejściowego w Prabutach. Od listopada 1943 do stycznia 1945 roku Gertruda i Rajmund przebywali w obozie w Potulicach, Maria od 1941 na robotach przymusowych. Potomkowie mieszkają w Gdańsku. {{author: MAD}} [[Category: Encyklopedia}} [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 20:33, 26 sie 2019
PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Nowym Porcie przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu).
Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 roku brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w porcie gdańskim. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem między innymi Kolejowego Klubu Sportowego, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej, Polskiego Związku Zachodniego, Gminy Polskiej, Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Polskiego Zrzeszenia Pracy, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków. W wyborach do Volkstagu agitował na terenie II Wolnego Miasta Gdańska na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków.
Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 roku został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ( Dyrekcja Kolei). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną 31 VIII 1939 roku, został osadzony w więzieniu w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich.
Od 1 II 1927 roku był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), miał córkę Marię (ur. 14 XII 1927) i syna Rajmunda (ur. 4 I 1936). Po wybuchu wojny żona i dzieci zostały internowane w obozie dla Polaków w Nowym Porcie, a stamtąd wywiezione do obozu przejściowego w Prabutach. Od listopada 1943 do stycznia 1945 roku Gertruda i Rajmund przebywali w obozie w Potulicach, Maria od 1941 na robotach przymusowych. Potomkowie mieszkają w Gdańsku. [[Category: Encyklopedia}}
