MAZURKIEWICZ BOLESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 18:10, 6 lip 2019

BOLESŁAW MAZURKIEWICZ (9 V 1931 Kościerzyna – 22 X 2017 Gdańsk), naukowiec, specjalista w dziedzinie budownictwa morskiego, wzajemnego oddziaływania budowli, środowiska morskiego i gruntu. Syn Bronisławy oraz Stanisława, funkcjonariusza polskiej Straży Granicznej, po kampanii wrześniowej 1939 roku przebywającego w niewoli, zwolnionego, za działalność konspiracyjną od 1944 więźnia obozu Stutthof. Jako nastolatek w 1944-1945 był łącznikiem „Gryfa Pomorskiego”. Od 1945 z rodzicami mieszkał w Lęborku, w 1950 absolwent tamtejszego Liceum Ogólnokształcącego.

Ukończył Wydział Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej (PG), w 1954 inż. budownictwa lądowego, w 1956 mgr inż. budownictwa lądowego. W latach 1954–1955 pracował (z nakazu pracy) w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdańsku, zajmując się projektowaniem mostów. Od 1956 (ponownie z nakazu pracy) zatrudniony został w Biurze Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego w Gdańsku (przekształconego w Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego), gdzie był kierownikiem Pracowni Architektoniczno-Konstrukcyjnej i Działu Budowlanego. Studiował zaocznie na Wydziale Architektury PG. Zrezygnował po III roku studiów, po zatrudnieniu w 1960 w Zakładzie Fundamentowania PG na stanowisku starszego projektanta. W Zakładzie tym pracował do 1969 roku. Od 1964 roku doktor (na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, na podstawie rozprawy Stateczność gódź o podwójnej ściance szczelnej). W latach 1966-1967 przebywał na stażu asystenckim w Duńskim Instytucie Geotechniki. Od 1968 doktor habilitowany (na Wydziale Budownictwa i Architektury PG, na podstawie dorobku i rozprawy Tarcia negatywne pali). Od 1969 zatrudniony jako pracownik naukowo-dydaktyczny w Instytucie Hydrotechniki PG na stanowisku docenta. Od 1980 profesor nadzwyczajny (tytularny, awans przez lata wstrzymywano z przyczyn politycznych), od 1985 profesor zwyczajny. Od 1983 do emerytury w 2001 kierownik Katedry Budownictwa Morskiego na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska PG, 1981–1984 prorektor do spraw organizacyjnych i pierwszy zastępca rektora), 1987–1990 rektor PG. Podczas inauguracji roku akademickiego 1989–1990 oficjalnie ogłosił, że PG jest kontynuatorką Technische Hochschule Danzig. W latach 1987-1990 przewodniczący Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża, 1989–1994 członek Biura Europejskiej Konferencji Rektorów w Genewie, 1990–2000 członek Zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów w Paryżu.

Wykładał także w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie w Instytucie Inżynierii Ruchu Morskiego i Instytucie Nawigacji Morskiej. Był profesorem tytularnym uniwersytetu w Stuttgarcie, gdzie wykładał w latach 1980-2004 na Wydziale Budownictwa, pracował jako visitnig profesor m.in. na uniwersytetach w Darmstadt (1985-1993), Kassel (1990), Hanowerze (1984-1996), Karlsruhe (1994), w sumie ma 18 uczelniach w Europie i Ameryce.

Autor wydanych w USA i Niemczech monografii Offshore platforms and pipelines (1988) i Marine Structures Engineering (1995), autor m.in. Hydrotechniczne konstrukcje stoczniowe (1979), Encyklopedia Inżynierii Morskiej (Gdańsk 1986 i wznowienia), Porty jachtowe – mariny. Projektowanie (2004). W latach 1964–1977 zaprojektował, następnie był kierownikiem inwestycji i nadzoru suchego doku dla statków o nośności 400 tysięcy DWT w Gdyńskiej Stoczni im. Komuny Paryskiej. Projektant i konsultant budowli stoczniowych w Polsce, Niemczech, Norwegii, Iranie. Od 1980 do 1984 roku ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Rozwoju Przemysłowego (UNIDO) i Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) w dziedzinie konstrukcji stoczniowych (głównie suchych doków), które wybudowano w Jugosławii (Bijela), Turcji (Pendik), Indonezji (Surabaja), na Kubie (Hawana) i Seszelach (Praslin). Stał na czele ekspertów z PG przy budowie gdańskiego tunelu po Martwą Wisłą.

Członek m.in. Akademii Nauk Inżynieryjnych Federacji Rosyjskiej (od 1993), Akademii Transportu Ukrainy (od 1999), Akademii Inżynierskiej w Polsce (od 2005). Doktor honoris causa Państwowego Uniwersytetu Technicznego w Leningradzie (Sankt Petersburg (1989)), Akademii Budownictwa i Architektury w Odessie (1995), Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (1997), uniwersytetu w Karlsruhe (1998), Państwowego Uniwersytetu w Sankt Petersburgu (1998), Politechniki Szczecińskiej (1999), Uniwersytetu Technicznego w Kaliningradzie (2005) i PG (2008). Profesor honoris causa Państwowego Odeskiego Uniwersytetu Morskiego (1999), profesor tytularny Uniwersytetu w Stuttgarcie (1991). Był przewodniczącym Rady Naukowej  Instytutu Morskiego w Gdańsku i   Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku.

Posiadał stopień kapitana jachtowego żeglugi wielkiej. W 1965 roku, jako komandor Morskiego Związkowego Klubu Sportowego Gdynia, był współzałożycielem Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarstwa (później pod nazwą Pomorski Związek Żeglarstwa). Od 1966 do 1992 (z przerwą 1975-1979) członek jego Zarządu, 1968-1975 wiceprezes do spraw organizacyjnych, 1979-1992 prezes, od 1992 prezes honorowy. Od 1971 był członkiem Prezydium Rady Rozwoju Żeglarstwa Województwa Gdańskiego, od 1972 sekretarzem, od 1986 wiceprzewodniczącym, w 1989-1991 (do czasu rozwiązania) przewodniczącym. Od 1970 członek Yacht Klubu Polskiego Gdynia, od 1971 członek Zarządu, 1979-1992 prezes. Wielokrotnie dowodził jachtem s/y „Jan z Kolna”. W 2011 został przyjęty do grona Członków Honorowych Stowarzyszenia Kapitanów Żeglugi Wielkiej.

W 1980 współzałożyciel Komitetu Ochrony „Daru Pomorza” (m.in. przewodniczył uroczystościom 100-lecia wodowania jednostki w 2009), prezes Towarzystwa Przyjaciół „Daru Pomorza” w Gdyni. Od 22 III 2005 do 30 V 2017 prezes Towarzystwa Przyjaciół Statku-Muzeum „Sołdek”, 2006–2015 przewodniczący Rady Naukowej Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. Od 2007 do śmierci prezes koła Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych na PG Organizacje Kombatanckie na Politechnice Gdańskiej.

Wyróżniony m.in. honorowym tytułem „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1988). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim OOP (1998), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP (2004), Krzyżem Wielkim OOP (2011), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2008). W 2001 otrzymał Medal św. Wojciecha, w 2011 Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w dziedzinie kultury. 12 V 2019 w gdyńskiej Alei Żeglarstwa Polskiego odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową. Autor czterotomowych wspomnień „Trzymajmy się, nie dajmy się” (2011-2014). Pochowany na cmentarzu w Gdyni-Witominie. MA BŚ