OSTROWSKI STANISŁAW, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku

Wersja z 13:02, 13 lis 2018

STANISŁAW OSTROWSKI (20 VII 1905 Karczmisk, województwo białostockie –13 I 1990 Gdańsk), chemik, dydaktyk. Syn Józefa i Anieli Ostrowskich. W latach 1918–1924 uczeń gimnazjum humanistycznego im. Zygmunta Augusta w Białymstoku. 27 VI 1929 roku ukończył Wydział Chemii Politechniki Warszawskiej (PW), uzyskując tytuł inżyniera chemika. Po odbyciu rocznej służby wojskowej otrzymał etat asystenta na Wydziale Chemii PW, gdzie pracował w latach 1930–1932.

W Gdańsku mieszkał od 1932 roku. Pracował jako rzecznik strony polskiej w Centralnym Laboratorium Towaroznawczym tamtejszego portu. Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, walczył w obronie Gdyni, okres wojny spędził w obozie jenieckim w Niemczech. W 1945 roku podjął pracę w laboratorium przemysłu konserwowego w Gdyni, będąc równocześnie starszym asystentem w Zakładzie Botaniki Politechniki Gdańskiej (PG). W 1949 otrzymał stanowisko adiunkta w Katedrze Chemii Nieorganicznej PG, a w 1954 roku stanowisko adiunkta w Katedrze Analizy Technicznej i Towaroznawstwa Chemicznego PG. W 1955 roku został mianowany zastępcą profesora, w 1956 objął stanowisko kierownika Katedry Analizy Technicznej i Towaroznawstwa Chemicznego PG. W 1959 został etatowym docentem PG, jednak w 1960 podjął pracę na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG) na stanowisku docenta oraz kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej i Analitycznej. Od 1966 roku profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1962–1966 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Farmaceutycznego AMG, od 1970 był kierownikiem Zakładu Chemii Analitycznej Instytutu Chemii i Analityki AMG. Od 1975 roku na emeryturze.

Jego badania dotyczyły przede wszystkim szeroko rozumianej analityki środowiskowej i morskiej. Badał skład chemiczny wód naturalnych regionu gdańskiego oraz wód morskich Zatoki Gdańskiej i południowego Morza Bałtyckiego. Opracował nowe metody oznaczania licznych pierwiastków i kolorymetrycznego oznaczania żelaza, ceru, manganu, jodu w postaci jodków i jodanów oraz tlenu rozpuszczonego w wodzie. Opracował metodę oznaczania azotanów, siarczanów i niklu w wodzie morskiej. W latach 1956–1962 współpracował ze Stacją Morską Zakładu Geofizyki Państwowej Akademii Nauk (PAN) w Sopocie. Zorganizował kierowaną przez siebie pracownię chemiczną, która zajmowała się zagadnieniami związanymi z zawartością krzemu w wodach Zatoki Gdańskiej, badaniem temperatury i zasolenia wód powierzchniowych w rejonie Sopotu oraz badaniem osadów dennych pod kątem ich oceny fizykochemicznej. Był autorem licznych prac i publikacji naukowych, między innymi Współczesne kierunki badań w zakresie chemii morza („Studia i Materiały Oceanologiczne” 1974), Sedymetryczne oznaczanie żelaza, glinu i cynku w małych ilościach („Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej. Chemia” 1958) oraz patentu dotyczącego sposobu wytwarzania alkoholanów glinu.

Dwukrotnie pełnił funkcję sekretarza gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego, a w 1963 został wybrany na jego wiceprzewodniczącego. W latach 1961–1964 był sekretarzem III Wydziału Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, 1973–1975 członkiem Komitetu Badań Morza PAN oraz komitetów redakcyjnych „Studiów i Materiałów Oceanologicznych” i „Oceanologii”.

Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973) oraz odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968). SeKo PP