WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Syn Władysława Wielocha, działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia”, brat [[WIELOCH ANTONI | Antoniego Wielocha]]. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] na Wydziale Architektury, dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW | + | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Syn Władysława Wielocha, działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia”, brat [[WIELOCH ANTONI | Antoniego Wielocha]]. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] na Wydziale Architektury, dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratniej Pomocy]] i polskiego Klubu Sportowego [[GEDANIA, klub sportowy | Gedania]], udzielał się w Związku Polaków i polskim harcerstwie. Po studiach początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala. W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od wiosny 1945 roku; pracował w przedsiębiorstwach budowlanych, specjalizując się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Autor sprawdzonej koncepcji wykorzystania go do zabezpieczenia uszkodzonej pożarem wieży [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]]. Od 1950 pracownik naukowy [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG) na Wydziale Budownictwa Lądowego, w Katedrze Żelbetnictwa. Od 1962 doktor, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG. Autor i konsultant wielu projektów koncepcyjno-technicznych związanych z ratowaniem zabytków Gdańska. Po roku 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujściu]], filarów w [[DWÓR ARTUSA | Dworze Artusa]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]]. Odznaczony papieskim Benemerenti (złoty krzyż) za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu w Sopocie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 12:35, 23 sty 2017
ROMAN WIELOCH (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Syn Władysława Wielocha, działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia”, brat Antoniego Wielocha. Po maturze w 1931 roku rozpoczął studia w Technische Hochschule Danzig na Wydziale Architektury, dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w roku 1937 uzyskał dyplom. Członek Bratniej Pomocy i polskiego Klubu Sportowego Gedania, udzielał się w Związku Polaków i polskim harcerstwie. Po studiach początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala. W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od wiosny 1945 roku; pracował w przedsiębiorstwach budowlanych, specjalizując się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Autor sprawdzonej koncepcji wykorzystania go do zabezpieczenia uszkodzonej pożarem wieży Ratusza Głównego Miasta. Od 1950 pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej (PG) na Wydziale Budownictwa Lądowego, w Katedrze Żelbetnictwa. Od 1962 doktor, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG. Autor i konsultant wielu projektów koncepcyjno-technicznych związanych z ratowaniem zabytków Gdańska. Po roku 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w Wisłoujściu, filarów w Dworze Artusa i kościoła św. Jana. Odznaczony papieskim Benemerenti (złoty krzyż) za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu w Sopocie.
