WÓJTOWIE ŻEBRACZY

'''WÓJTOWIE ŻEBRACZY''' (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]] w początku XVI wieku, by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z lat 1525 i 1551 wójtowie żebraczy ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gdańska lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków wójtów żebraczych należało m.in. wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków. Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześcijańskim miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania żebraków do [[URZĄD DOBROCZYNNOŚCI | Urzędu Dobroczynności]] lub w czasie ich relegowania z Gdańska. W 1551 roku powołano ośmiu wójtów żebraczych, utrzymywanych przez szpitale: [[SZPITAL ŚW. DUCHA | św. Ducha]], [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | św. Elżbiety]], [[SZPITAL ŚW. JAKUBA | św. Jakuba]] (wójtowie dla Głównego Miasta), [[SZPITAL WSZYSTKICH BOŻYCH ANIOŁÓW | Wszystkich Bożych Aniołów]], [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Lazaret]] (wójtowie dla Starego Miasta) oraz [[SZPITAL ŚW. GERTRUDY | św. Gertrudy]] i [[SZPITAL ŚW. BARBARY | św. Barbary]] (wójtowie dla Przedmieścia). W połowie XVII wieku na Głównym Mieście pracowało ośmiu wójtów żebraczych, po trzech na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz czterech w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII wieku. {{author: DK}} {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]