KIEŁPINO GÓRNE
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KIEŁPINO GÓRNE''' (Hoch Kelpin), osiedle domów jednorodzinnych w południowo-wschodniej części jednostki pomocniczej [[KOKOSZKI | Kokoszki]]; granica południowa stanowi granicę administracyjną Gdańska. Nazwa od wyschniętego obecnie jeziora Kiełpino. Po raz pierwszy wzmiankowane w roku 1283, od 1338 z nadania komtura gdańskiego Ludeke von Essen 13 łanów trzymał tu Peter Littow. W następnych stuleciach własność szlachecka (w XVII wieku powstał tu pałac, obecnie wyremontowany), czasowo w posiadaniu mieszczan gdańskich: w roku 1648 Samuela Heyna, później [[GRALATH KARL STANISLAUS von | Karla Stanisława Gralatha]]. W 1860 roku, wraz z przynależnymi doń przysiółkami Jakubowo (Jacobau) i Kolberg (założone w 1607 przez jednego z właścicieli, Kaspra Colberga), liczyło 15 domów i 196 mieszkańców (115 katolików i 81 ewangelików), funkcjonował browar i dwie karczmy. Pod koniec XIX wieku własność | + | '''KIEŁPINO GÓRNE''' (Hoch Kelpin), osiedle domów jednorodzinnych w południowo-wschodniej części jednostki pomocniczej [[KOKOSZKI | Kokoszki]]; granica południowa stanowi granicę administracyjną Gdańska. Nazwa od wyschniętego obecnie jeziora Kiełpino. Po raz pierwszy wzmiankowane w roku 1283, od 1338 z nadania komtura gdańskiego Ludeke von Essen 13 łanów trzymał tu Peter Littow. W następnych stuleciach własność szlachecka (w XVII wieku powstał tu pałac, obecnie wyremontowany), czasowo w posiadaniu mieszczan gdańskich: w roku 1648 Samuela Heyna, później [[GRALATH KARL STANISLAUS von | Karla Stanisława Gralatha]]. W 1860 roku, wraz z przynależnymi doń przysiółkami Jakubowo (Jacobau) i Kolberg (założone w 1607 przez jednego z właścicieli, Kaspra Colberga), liczyło 15 domów i 196 mieszkańców (115 katolików i 81 ewangelików), funkcjonował browar i dwie karczmy. Pod koniec XIX wieku własność Maksa Hartmanna (1861–1919), właściciela cegielni w [[SUCHANINO | Suchaninie]] (na końcu obecnej ul. Śniadeckich). W roku 1901 sprzedał on wieś Królewsko-Pruskiej Komisji Osiedleńczej, która dokonała tu parcelacji gruntów z przeznaczeniem ich dla nowych osadników (w większości przybyli uchodźcy niemieccy z Rosji). W 1926 wybudowano [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA | kościół luterański św. Jana Chrzciciela]] (odbudowany w 1958). Włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973, mimo powstania nowego osiedla domków jednorodzinnych, zachowało wiejską strukturę i charakter. 23 X 2005 konsekrowano kościół św. Jana Chrzciciela. Główną ulicą jest Goplańska. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:45, 26 cze 2014
KIEŁPINO GÓRNE (Hoch Kelpin), osiedle domów jednorodzinnych w południowo-wschodniej części jednostki pomocniczej Kokoszki; granica południowa stanowi granicę administracyjną Gdańska. Nazwa od wyschniętego obecnie jeziora Kiełpino. Po raz pierwszy wzmiankowane w roku 1283, od 1338 z nadania komtura gdańskiego Ludeke von Essen 13 łanów trzymał tu Peter Littow. W następnych stuleciach własność szlachecka (w XVII wieku powstał tu pałac, obecnie wyremontowany), czasowo w posiadaniu mieszczan gdańskich: w roku 1648 Samuela Heyna, później Karla Stanisława Gralatha. W 1860 roku, wraz z przynależnymi doń przysiółkami Jakubowo (Jacobau) i Kolberg (założone w 1607 przez jednego z właścicieli, Kaspra Colberga), liczyło 15 domów i 196 mieszkańców (115 katolików i 81 ewangelików), funkcjonował browar i dwie karczmy. Pod koniec XIX wieku własność Maksa Hartmanna (1861–1919), właściciela cegielni w Suchaninie (na końcu obecnej ul. Śniadeckich). W roku 1901 sprzedał on wieś Królewsko-Pruskiej Komisji Osiedleńczej, która dokonała tu parcelacji gruntów z przeznaczeniem ich dla nowych osadników (w większości przybyli uchodźcy niemieccy z Rosji). W 1926 wybudowano kościół luterański św. Jana Chrzciciela (odbudowany w 1958). Włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973, mimo powstania nowego osiedla domków jednorodzinnych, zachowało wiejską strukturę i charakter. 23 X 2005 konsekrowano kościół św. Jana Chrzciciela. Główną ulicą jest Goplańska.
