KAMIENNY MŁYN
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KAMIENNY MŁYN''' (Silberhammer, Lobeckshof), obecnie w granicach | + | '''KAMIENNY MŁYN''' (Silberhammer, Lobeckshof), obecnie w granicach [[BRĘTOWO | Brętowa]] i [[WRZESZCZ | Wrzeszcza]], od obecnego skrzyżowania ul. Potokowej i ul. Słowackiego oraz po południowej stronie ul. Słowackiego na wschód (do wysokości nr. 78). Pierwotnie osada młyńska nad potokiem [[STRZYŻA | Strzyża]], założona na gruntach nadanych w roku 1283 przez księcia [[MŚCIWOJ II | Mściwoja II]] OPACTWO [[CYSTERSÓW W OLIWIE | opactwu cystersów w Oliwie]], oddawana w długoletnie dzierżawy. W połowie XVI wieku wydzierżawiony mieszczaninowi gdańskiemu Hansowi Bolnerowi (zm. 1598 Gdańsk); były tu dwie kuźnice żelaza, stawy spiętrzające wodę i przynależne do nich około 30 ha gruntu, ponadto dwór z polami położonymi na [[NIEDŹWIEDNIK | Niedźwiedniku]]. W 1629 roku, po śmierci wdowy po Hansie, Elisabeth, doszło do podziału, w wyniku którego ich synowie Daniel (zm. 1633 Gdańsk) i Hans (zm. 16 I 1654 Gdańsk) przejęli kuźnice i dwór, ich szwagier (przez siostrę Marianne) Steffen Schmidt (po 1642 rodzina nosiła nazwisko Schmieden) przejął ziemię na Niedźwiedniku. W roku 1654 część Bolnerów nabył i dzierżawił Johann Kratzer (23 IX 1621 Gdańsk – 2 V 1682 Gdańsk, w 1655 ławnik, 1661 rajca, 1677 i 1680 burgrabia gdański). Kuźnicę dolną (obecnie okolice ul. Słowackiego 78) przejął od niego złotnik Peter von der Rennen (1607–1671, od 1637 obywatel Gdańska), od tego momentu kuźnicę określano jako Silberhammer (do 1959 roku młyn, obecnie restauracja i hotel Srebrny Młyn), nazwę rozciągnięto na okolicę ([[SREBRZYSKO | Srebrzysko]]). W 1711 kuźnicę górną zakupił gdańszczanin Georg Gabriel Lobeck (1673 Gdańsk – 7 VI 1731 Gdańsk), od jego nazwiska część ta nazywana była Lobeckshof (Lubkowo). Wdowa po nim, Esther z domu Preutz, w 1748 odsprzedała dwór i ziemię gdańskiemu kupcowi Christianowi Schachtowi. Po śmierci jego (1787) i wdowy Elisabeth (1788) dzierżawa przeszła na jej brata Beniamina Sacka; jego syn Karl w roku 1789 połączył Lubkowo z nabytym od Korfantii Schmieden Niedźwiednikiem, w początku XIX wieku nabył też część Brętowa. W XIX wieku właścicielami Lubkowa (i Niedźwiednika) byli Hans Schlecher (1808), Johann Wolf (od 1827), Wilhelm Ratschke (od 1843). Następnie włączony do Brętowa. Z dawnego Kamiennego Młyna zachowały się jedynie ślady w postaci stawu, grobli i jazu. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:56, 22 cze 2014
KAMIENNY MŁYN (Silberhammer, Lobeckshof), obecnie w granicach Brętowa i Wrzeszcza, od obecnego skrzyżowania ul. Potokowej i ul. Słowackiego oraz po południowej stronie ul. Słowackiego na wschód (do wysokości nr. 78). Pierwotnie osada młyńska nad potokiem Strzyża, założona na gruntach nadanych w roku 1283 przez księcia Mściwoja II OPACTWO opactwu cystersów w Oliwie, oddawana w długoletnie dzierżawy. W połowie XVI wieku wydzierżawiony mieszczaninowi gdańskiemu Hansowi Bolnerowi (zm. 1598 Gdańsk); były tu dwie kuźnice żelaza, stawy spiętrzające wodę i przynależne do nich około 30 ha gruntu, ponadto dwór z polami położonymi na Niedźwiedniku. W 1629 roku, po śmierci wdowy po Hansie, Elisabeth, doszło do podziału, w wyniku którego ich synowie Daniel (zm. 1633 Gdańsk) i Hans (zm. 16 I 1654 Gdańsk) przejęli kuźnice i dwór, ich szwagier (przez siostrę Marianne) Steffen Schmidt (po 1642 rodzina nosiła nazwisko Schmieden) przejął ziemię na Niedźwiedniku. W roku 1654 część Bolnerów nabył i dzierżawił Johann Kratzer (23 IX 1621 Gdańsk – 2 V 1682 Gdańsk, w 1655 ławnik, 1661 rajca, 1677 i 1680 burgrabia gdański). Kuźnicę dolną (obecnie okolice ul. Słowackiego 78) przejął od niego złotnik Peter von der Rennen (1607–1671, od 1637 obywatel Gdańska), od tego momentu kuźnicę określano jako Silberhammer (do 1959 roku młyn, obecnie restauracja i hotel Srebrny Młyn), nazwę rozciągnięto na okolicę ( Srebrzysko). W 1711 kuźnicę górną zakupił gdańszczanin Georg Gabriel Lobeck (1673 Gdańsk – 7 VI 1731 Gdańsk), od jego nazwiska część ta nazywana była Lobeckshof (Lubkowo). Wdowa po nim, Esther z domu Preutz, w 1748 odsprzedała dwór i ziemię gdańskiemu kupcowi Christianowi Schachtowi. Po śmierci jego (1787) i wdowy Elisabeth (1788) dzierżawa przeszła na jej brata Beniamina Sacka; jego syn Karl w roku 1789 połączył Lubkowo z nabytym od Korfantii Schmieden Niedźwiednikiem, w początku XIX wieku nabył też część Brętowa. W XIX wieku właścicielami Lubkowa (i Niedźwiednika) byli Hans Schlecher (1808), Johann Wolf (od 1827), Wilhelm Ratschke (od 1843). Następnie włączony do Brętowa. Z dawnego Kamiennego Młyna zachowały się jedynie ślady w postaci stawu, grobli i jazu.
