HYRA WACŁAW, dziennikarz
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''WACŁAW HYRA''' (28 IX 1914 Warszawa – 22 I 1987 Gdańsk), redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]]. Syn Wincentego (ur. 1882) i Marii Anny z Górskich (ur. 1890). W 1936 zdał maturę i pracował jako kreślarz w Państwowych Zakładach Inżynieryjnych w Warszawie. W latach 1934–1936 współpracował z redakcją warszawskiej „Kuźni Młodych”. Od stycznia 1945 do 1946 był współorganizatorem i redaktorem „Głosu Żyrardowa”, następnie pracował w administracji państwowej, był starostą Pszczyny i Cieszyna, następnie wiceprzewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze i Gdańsku. <br/><br/> | '''WACŁAW HYRA''' (28 IX 1914 Warszawa – 22 I 1987 Gdańsk), redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]]. Syn Wincentego (ur. 1882) i Marii Anny z Górskich (ur. 1890). W 1936 zdał maturę i pracował jako kreślarz w Państwowych Zakładach Inżynieryjnych w Warszawie. W latach 1934–1936 współpracował z redakcją warszawskiej „Kuźni Młodych”. Od stycznia 1945 do 1946 był współorganizatorem i redaktorem „Głosu Żyrardowa”, następnie pracował w administracji państwowej, był starostą Pszczyny i Cieszyna, następnie wiceprzewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze i Gdańsku. <br/><br/> | ||
W 1955 podjął pracę w „Dzienniku Bałtyckim”, początkowo jako publicysta. Podczas wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]], był współorganizatorem pierwszej gdańskiej manifestacji poparcia dla Władysława Gomułki, zorganizowanej wieczorem 21 tego miesiąca na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]]. W latach 1957–1968 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Odwołany po postępowaniu partyjnym na skutek donosu o nieprawidłowościach w zarządzaniu gazetą. Od 1969 był publicystą w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]], w 1975–1978 w [[WIECZÓR WYBRZEŻA | „Wieczorze Wybrzeża”]]. Od 1979 na emeryturze. Jako publicysta zajmował się problemami życia społecznego, był jednym z prekursorów tzw. dziennikarstwa interwencyjnego. W latach 1966–1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polski.<br/><br/> | W 1955 podjął pracę w „Dzienniku Bałtyckim”, początkowo jako publicysta. Podczas wydarzeń [[PAŹDZIERNIK 1956 W GDAŃSKU | października 1956]], był współorganizatorem pierwszej gdańskiej manifestacji poparcia dla Władysława Gomułki, zorganizowanej wieczorem 21 tego miesiąca na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]]. W latach 1957–1968 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Odwołany po postępowaniu partyjnym na skutek donosu o nieprawidłowościach w zarządzaniu gazetą. Od 1969 był publicystą w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]], w 1975–1978 w [[WIECZÓR WYBRZEŻA | „Wieczorze Wybrzeża”]]. Od 1979 na emeryturze. Jako publicysta zajmował się problemami życia społecznego, był jednym z prekursorów tzw. dziennikarstwa interwencyjnego. W latach 1966–1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polski.<br/><br/> | ||
| − | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1960), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Od 26 VII 1939 mąż poślubionej w Warszawie Wandy z domu Martini (17 III 1917 – 27 I 2000 Gdańsk, pochowana na na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie]] wraz z matką Heleną). Ojciec Zbigniewa Tadeusza (9 VII 1946 – 8 IV 2009 Gdańsk, pochowany z matką). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1960), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Od 26 VII 1939 mąż poślubionej w Warszawie Wandy z domu Martini (17 III 1917 – 27 I 2000 Gdańsk, pochowana na na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie]] wraz z matką Heleną). Ojciec Zbigniewa Tadeusza (9 VII 1946 – 8 IV 2009 Gdańsk, pochowany z matką). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej św. Stanisława w Warszawie (Wola) i odręczne dopiski proboszcza.<br/> | ||
| + | ''Słownik dziennikarzy i publicystów Pomorza 1945–2005'', pod red. J. Modela, Oddział Morski, Gdańsk 2008. | ||
Wersja z 19:31, 23 lis 2024
WACŁAW HYRA (28 IX 1914 Warszawa – 22 I 1987 Gdańsk), redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Syn Wincentego (ur. 1882) i Marii Anny z Górskich (ur. 1890). W 1936 zdał maturę i pracował jako kreślarz w Państwowych Zakładach Inżynieryjnych w Warszawie. W latach 1934–1936 współpracował z redakcją warszawskiej „Kuźni Młodych”. Od stycznia 1945 do 1946 był współorganizatorem i redaktorem „Głosu Żyrardowa”, następnie pracował w administracji państwowej, był starostą Pszczyny i Cieszyna, następnie wiceprzewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze i Gdańsku.
W 1955 podjął pracę w „Dzienniku Bałtyckim”, początkowo jako publicysta. Podczas wydarzeń października 1956, był współorganizatorem pierwszej gdańskiej manifestacji poparcia dla Władysława Gomułki, zorganizowanej wieczorem 21 tego miesiąca na Politechnice Gdańskiej. W latach 1957–1968 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Odwołany po postępowaniu partyjnym na skutek donosu o nieprawidłowościach w zarządzaniu gazetą. Od 1969 był publicystą w „Tygodniku Morskim”, w 1975–1978 w „Wieczorze Wybrzeża”. Od 1979 na emeryturze. Jako publicysta zajmował się problemami życia społecznego, był jednym z prekursorów tzw. dziennikarstwa interwencyjnego. W latach 1966–1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1982 Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polski.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Od 26 VII 1939 mąż poślubionej w Warszawie Wandy z domu Martini (17 III 1917 – 27 I 2000 Gdańsk, pochowana na na Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie wraz z matką Heleną). Ojciec Zbigniewa Tadeusza (9 VII 1946 – 8 IV 2009 Gdańsk, pochowany z matką). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej św. Stanisława w Warszawie (Wola) i odręczne dopiski proboszcza.
Słownik dziennikarzy i publicystów Pomorza 1945–2005, pod red. J. Modela, Oddział Morski, Gdańsk 2008.
