FEHLAU GEORG, diakon kościoła NMP
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''GEORG FEHLAU''' (Fehlav, Fehlavius, Velow) (24 III 1624 Gdańsk – 9 XII 1672 Gdańsk), diakon [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Syn kupca bławatnego Georga (pochowany 25 VIII 1660 w wieku 71 lat w kościele NMP, pod płytą nr 85) i jego drugiej żony Dorothei. Brat Dorothei, od ślubu w kościele NMP 10 I 1661 żony Johanna Sacka. <br/><br/> | '''GEORG FEHLAU''' (Fehlav, Fehlavius, Velow) (24 III 1624 Gdańsk – 9 XII 1672 Gdańsk), diakon [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Syn kupca bławatnego Georga (pochowany 25 VIII 1660 w wieku 71 lat w kościele NMP, pod płytą nr 85) i jego drugiej żony Dorothei. Brat Dorothei, od ślubu w kościele NMP 10 I 1661 żony Johanna Sacka. <br/><br/> | ||
| − | Uczeń [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]], podczas podróży z ojcem nauczył się języka polskiego. W czerwcu 1640 zapisany został do gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], za zgodą rektora [BOTSACK JOHANN, pastor kościoła NMP, rektor| Johanna Botsacka]] prywatnie uczył się języków hebrajskiego (u studenta Wisacusa) i greki (u Theodora Simoniusa). Od 1643 studiował teologię w Rostocku. W 1645, na życzenie ojca, przysłuchiwał się w Toruniu obradom tzw. ''Colloquium charitativum'' (''braterskiej rozmowie''), zjazdu katolików, luteran i kalwinistów, próbujących doprowadzić do zbliżenia stanowisk w kwestiach wiary. Sam w toruńskim Kolegium Jezuickim wdał się w dyskusję z jednym z jezuitów, krytykujących Marcina Lutra. Następnie studiował w Wittenberdze, w 1646 w Strasburgu, przebywał w Bazylei, skąd wyruszył do Francji. Wracał w 1648 przez Amsterdam, Lejdę, Groningen i Bremę. Od tego roku ponownie w Gdańsku. | + | Uczeń [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]], podczas podróży z ojcem nauczył się języka polskiego. W czerwcu 1640 zapisany został do gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], za zgodą rektora [[BOTSACK JOHANN, pastor kościoła NMP, rektor| Johanna Botsacka]] prywatnie uczył się języków hebrajskiego (u studenta Wisacusa) i greki (u Theodora Simoniusa). Od 1643 studiował teologię w Rostocku. W 1645, na życzenie ojca, przysłuchiwał się w Toruniu obradom tzw. ''Colloquium charitativum'' (''braterskiej rozmowie''), zjazdu katolików, luteran i kalwinistów, próbujących doprowadzić do zbliżenia stanowisk w kwestiach wiary. Sam w toruńskim Kolegium Jezuickim wdał się w dyskusję z jednym z jezuitów, krytykujących Marcina Lutra. Następnie studiował w Wittenberdze, w 1646 w Strasburgu, przebywał w Bazylei, skąd wyruszył do Francji. Wracał w 1648 przez Amsterdam, Lejdę, Groningen i Bremę. Od tego roku ponownie w Gdańsku. |
W styczniu 1649 był kaznodzieją gdańskiej grupy wysłanników na koronację Jana Kazimierza w Krakowie. Od 1 VI 1651 diakon w kościele NMP, gratulowali mu objęcia urzędu swoimi wierszami Bartholomaeus Manhardt, Georg Bucheim i Oswald Endler.<br/><br/> | W styczniu 1649 był kaznodzieją gdańskiej grupy wysłanników na koronację Jana Kazimierza w Krakowie. Od 1 VI 1651 diakon w kościele NMP, gratulowali mu objęcia urzędu swoimi wierszami Bartholomaeus Manhardt, Georg Bucheim i Oswald Endler.<br/><br/> | ||
Interesował się naukami przyrodniczymi i astronomią, współpracował z [[HEWELIUSZ JAN, astronom | Janem Heweliuszem]] (m.in. 3 III 1661 wraz z nim obserwował kometę). Swoje wnioski z obserwacji wygłaszał najpierw w formie kazań, które cieszyły się dużym uznaniem, a później wydawane były drukiem, m.in. kazanie o cudach niebieskich, gwieździe radości mędrców i smutku komety (''Stern-Predigt Von zween himmlischen Wunderwercken, dem Freuden-Stern der Weisen, und Traur-Stern dem Cometen dieses 1653 Jahres''). Podobnie było ze zjawiskiem halo w Gdańsku 20 II 1661 (prawdopodobnie najsłynniejszym ze wszystkich zjawisk halo i do dziś przedmiotem dyskusji). Widziane było przez około 1000 osób i dało efekt jakby siedmiu słońc. W kazaniu z 6 III 1661 opisał je jako ''Siedmiokrotny cud słońca, czyli siedem parasoli, a więc w tym roku 1661 20 lutego w nowym stylu w niedzielę Sexagesima od godz. 11 aż do 12, widziane u nas na niebie'' (''Siebenfältiges Sonnenwunder oder sieben Nebensonnen, so in diesem 1661 Jahr den 20. Februar neuen Stils am Sonntage Sexagesima um 11 Uhr bis nach 12 am Himmel bei uns sind gesehen worden''). Zaobserwował je także Jan Heweliusz, opisując to zjawisko za pomocą rysunku w opublikowanej rok później pracy Mercurius in Sole visus (Gedani, 1662).<br/><br/> | Interesował się naukami przyrodniczymi i astronomią, współpracował z [[HEWELIUSZ JAN, astronom | Janem Heweliuszem]] (m.in. 3 III 1661 wraz z nim obserwował kometę). Swoje wnioski z obserwacji wygłaszał najpierw w formie kazań, które cieszyły się dużym uznaniem, a później wydawane były drukiem, m.in. kazanie o cudach niebieskich, gwieździe radości mędrców i smutku komety (''Stern-Predigt Von zween himmlischen Wunderwercken, dem Freuden-Stern der Weisen, und Traur-Stern dem Cometen dieses 1653 Jahres''). Podobnie było ze zjawiskiem halo w Gdańsku 20 II 1661 (prawdopodobnie najsłynniejszym ze wszystkich zjawisk halo i do dziś przedmiotem dyskusji). Widziane było przez około 1000 osób i dało efekt jakby siedmiu słońc. W kazaniu z 6 III 1661 opisał je jako ''Siedmiokrotny cud słońca, czyli siedem parasoli, a więc w tym roku 1661 20 lutego w nowym stylu w niedzielę Sexagesima od godz. 11 aż do 12, widziane u nas na niebie'' (''Siebenfältiges Sonnenwunder oder sieben Nebensonnen, so in diesem 1661 Jahr den 20. Februar neuen Stils am Sonntage Sexagesima um 11 Uhr bis nach 12 am Himmel bei uns sind gesehen worden''). Zaobserwował je także Jan Heweliusz, opisując to zjawisko za pomocą rysunku w opublikowanej rok później pracy Mercurius in Sole visus (Gedani, 1662).<br/><br/> | ||
Wersja z 19:27, 17 paź 2024
GEORG FEHLAU (Fehlav, Fehlavius, Velow) (24 III 1624 Gdańsk – 9 XII 1672 Gdańsk), diakon kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn kupca bławatnego Georga (pochowany 25 VIII 1660 w wieku 71 lat w kościele NMP, pod płytą nr 85) i jego drugiej żony Dorothei. Brat Dorothei, od ślubu w kościele NMP 10 I 1661 żony Johanna Sacka.
Uczeń szkoły mariackiej, podczas podróży z ojcem nauczył się języka polskiego. W czerwcu 1640 zapisany został do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, za zgodą rektora Johanna Botsacka prywatnie uczył się języków hebrajskiego (u studenta Wisacusa) i greki (u Theodora Simoniusa). Od 1643 studiował teologię w Rostocku. W 1645, na życzenie ojca, przysłuchiwał się w Toruniu obradom tzw. Colloquium charitativum (braterskiej rozmowie), zjazdu katolików, luteran i kalwinistów, próbujących doprowadzić do zbliżenia stanowisk w kwestiach wiary. Sam w toruńskim Kolegium Jezuickim wdał się w dyskusję z jednym z jezuitów, krytykujących Marcina Lutra. Następnie studiował w Wittenberdze, w 1646 w Strasburgu, przebywał w Bazylei, skąd wyruszył do Francji. Wracał w 1648 przez Amsterdam, Lejdę, Groningen i Bremę. Od tego roku ponownie w Gdańsku.
W styczniu 1649 był kaznodzieją gdańskiej grupy wysłanników na koronację Jana Kazimierza w Krakowie. Od 1 VI 1651 diakon w kościele NMP, gratulowali mu objęcia urzędu swoimi wierszami Bartholomaeus Manhardt, Georg Bucheim i Oswald Endler.
Interesował się naukami przyrodniczymi i astronomią, współpracował z Janem Heweliuszem (m.in. 3 III 1661 wraz z nim obserwował kometę). Swoje wnioski z obserwacji wygłaszał najpierw w formie kazań, które cieszyły się dużym uznaniem, a później wydawane były drukiem, m.in. kazanie o cudach niebieskich, gwieździe radości mędrców i smutku komety (Stern-Predigt Von zween himmlischen Wunderwercken, dem Freuden-Stern der Weisen, und Traur-Stern dem Cometen dieses 1653 Jahres). Podobnie było ze zjawiskiem halo w Gdańsku 20 II 1661 (prawdopodobnie najsłynniejszym ze wszystkich zjawisk halo i do dziś przedmiotem dyskusji). Widziane było przez około 1000 osób i dało efekt jakby siedmiu słońc. W kazaniu z 6 III 1661 opisał je jako Siedmiokrotny cud słońca, czyli siedem parasoli, a więc w tym roku 1661 20 lutego w nowym stylu w niedzielę Sexagesima od godz. 11 aż do 12, widziane u nas na niebie (Siebenfältiges Sonnenwunder oder sieben Nebensonnen, so in diesem 1661 Jahr den 20. Februar neuen Stils am Sonntage Sexagesima um 11 Uhr bis nach 12 am Himmel bei uns sind gesehen worden). Zaobserwował je także Jan Heweliusz, opisując to zjawisko za pomocą rysunku w opublikowanej rok później pracy Mercurius in Sole visus (Gedani, 1662).
Dwukrotnie wydaniami w Lipsku (1671, 1676) pracami komentował i przekładał na język łaciński dzieło Christopherosa Angelosa z Grecji (1575–1638) o stanie tamtejszej religii. Wydał także wielokrotnie wznawiany śpiewnik Gestreiches Gesangbuch (Danzig 1662). Jako diakon był autorem utworów pocieszających po śmierci parafian (np. w 1651 po śmierci Angeliki, żony Johanna Mochingera), z czasem wygłaszał kazania pogrzebowe chowanych w tej świątyni gdańszczan spoza kręgu władzy, m.in. Gerharda Kuhfodta (1659), Heinricha Behrmannusa (1662), Heinricha Heidmanna (1662).
Żonaty był z Katarzyną z domu Bartholdi, którą żegnał kazaniem pogrzebowym 26 V 1707 pastor kościoła NMP Constantin Schütz, a do druku którego żałobny wiersz załączył m.in. syn Constantin. Ojciec chrzczonych w kościele NMP Dorothei (chrzest 25 XI 1653), Concordii (chrzest 4 XI 1660), Georga (chrzest 5 VIII 1651), w 1710 diakona w kościele NMP, Gabriela (chrzest 19 XII 1668) oraz wspomnianego Constantina.
Pochowany w kościele NMP, kazanie pogrzebowe wygłosił pastor tamtejszego kościoła Nathanael Dilger, żałobny wiersz opublikował m.in. Johann Botsack.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 138.
Nadolski Bronisław, Wyjazdy młodzieży gdańskiej na studia zagraniczne w XVII wieku, „Rocznik Gdański”, t. 24, 1965, s. 207.
Praetorius Ephraim, Danziger Lehrer Gedächtniß..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 3, 22, 23, 64.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 35, 71, 72, 85.
Schwarz Franz, Fehlau Georg, w: Altpreußische Biographie, Bd. I, Königsberg 1941, s. 178.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 237
