REMBOWSKI JÓZEF, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''JÓZEF REMBOWSKI''' (5 IX 1923 Grodziszczko, powiat Środa Wielkopolska – 7 IX 1995 Gdańsk), psycholog, prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn organisty Antoniego i Walerii z domu Wiśniewskiej, starszy brat inżyniera leśnika Zdzisława i inżyniera budownictwa Stefana. Do 1935 uczeń szkół powszechnych w Krerowie i w Tczewie. Podczas II wojny światowej pracował w gospodarstwie wiejskim. W 1945 zdał eksternistycznie maturę w Liceum Pedagogicznym w Poznaniu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął pracę w inspektoracie szkolnym w Środzie Wielkopolskiej, od listopada tego roku pracował też jako nauczyciel w szkole powszechnej w Lisewie. Od 1 IX 1951 był kierownikiem Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej rady narodowej w Malborku.<br/><br/> | '''JÓZEF REMBOWSKI''' (5 IX 1923 Grodziszczko, powiat Środa Wielkopolska – 7 IX 1995 Gdańsk), psycholog, prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn organisty Antoniego i Walerii z domu Wiśniewskiej, starszy brat inżyniera leśnika Zdzisława i inżyniera budownictwa Stefana. Do 1935 uczeń szkół powszechnych w Krerowie i w Tczewie. Podczas II wojny światowej pracował w gospodarstwie wiejskim. W 1945 zdał eksternistycznie maturę w Liceum Pedagogicznym w Poznaniu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął pracę w inspektoracie szkolnym w Środzie Wielkopolskiej, od listopada tego roku pracował też jako nauczyciel w szkole powszechnej w Lisewie. Od 1 IX 1951 był kierownikiem Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej rady narodowej w Malborku.<br/><br/> | ||
Od 1947 studiował na Uniwersytecie UMK w Toruniu, od 1952 magister pedagogiki i psychologii. W Gdańsku od 1 X 1953, pracował początkowo w redakcji [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]]. Od 1 II 1957 do 31 VIII 1958 zastępca kierownika gdańskiego Państwowego Domu Dziecka. Od 1 IX 1958 do 31 I 1966 wykładowca na Zaocznym Studium Nauczycielskim w Gdańsku, od 1960 zatrudniony był także na godzinach zleconych w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Od 1965, na podstawie rozprawy ''Postawy młodzieży wobec religii'' (promotor: prof. Bolesław Hornowski), doktor i od 1 II 1966 adiunkt w Katedrze Psychologii WSP. W 1969, po przekształceniu Katedry Psychologii w Zakład Psychologii, został jego kierownikiem. Członek PZPR, w 1969 był I sekretarzem Komitetu Uczelnianego WSP i członkiem Senatu tej uczelni.<br/><br/> | Od 1947 studiował na Uniwersytecie UMK w Toruniu, od 1952 magister pedagogiki i psychologii. W Gdańsku od 1 X 1953, pracował początkowo w redakcji [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]]. Od 1 II 1957 do 31 VIII 1958 zastępca kierownika gdańskiego Państwowego Domu Dziecka. Od 1 IX 1958 do 31 I 1966 wykładowca na Zaocznym Studium Nauczycielskim w Gdańsku, od 1960 zatrudniony był także na godzinach zleconych w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]]. Od 1965, na podstawie rozprawy ''Postawy młodzieży wobec religii'' (promotor: prof. Bolesław Hornowski), doktor i od 1 II 1966 adiunkt w Katedrze Psychologii WSP. W 1969, po przekształceniu Katedry Psychologii w Zakład Psychologii, został jego kierownikiem. Członek PZPR, w 1969 był I sekretarzem Komitetu Uczelnianego WSP i członkiem Senatu tej uczelni.<br/><br/> | ||
| − | Od 1970 pracownik UG i kierownik Zakładu Psychologii, od 1971 na stanowisku docenta i do 1975 zastępca dyrektora Instytutu Pedagogiki i Psychologii. Od 1972 doktor habilitowany na podstawie dorobku i pracy ''Postawy dzieci wobec rodziców i innych członków rodziny''. Od 1977 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. W latach 1975–1993 kierownik Zakładu Psychologii Rozwoju i Badań nad Rodziną, przekształconego (1982) w Zakład Psychologii Rozwoju Człowieka i Psycholingwistyki. Od 1 XII 1975 do 1990 był dyrektorem Instytutu Psychologii, o powołanie którego szczególnie zabiegał, następnie do 1993 zastępcą dyrektora do spraw naukowych. W latach 1981–1984 prorektor UG, w latach 1987–1993 członek Senatu UG.<br/><br/> | + | Od 1970 pracownik UG i kierownik Zakładu Psychologii, od 1971 na stanowisku docenta i do 1975 zastępca dyrektora Instytutu Pedagogiki i Psychologii. Od 1972 doktor habilitowany na podstawie dorobku i pracy ''Postawy dzieci wobec rodziców i innych członków rodziny''. Od 1977 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. W latach 1975–1993 kierownik Zakładu Psychologii Rozwoju i Badań nad Rodziną, przekształconego (1982) w Zakład Psychologii Rozwoju Człowieka i Psycholingwistyki. Od 1 XII 1975 do 1990 był dyrektorem Instytutu Psychologii, o powołanie którego szczególnie zabiegał, następnie do 1993 zastępcą dyrektora do spraw naukowych. W latach 1981–1984 prorektor UG, w latach 1987–1993 członek Senatu UG. Od 1 IX 1993 na emeryturze. <br/><br/> |
Zajmował się problematyką postaw moralnych starszej młodzieży, problematyką osobowości i psychologii projekcji, postawami rodziców, konfliktami w rodzinie, ludzką samotnością, badał zagadnienie empatii. Doskonalił metody projekcyjne w badaniach psychologicznych poprzez adoptowanie do polskiej rzeczywistości doświadczeń zagranicznych. Uważany za twórcę szkoły psychologii rodzinnej w Polsce. Autor m.in. prac ''Więzi uczuciowe w rodzinie'' (1972), ''Metoda projekcyjna w psychologii dzieci i młodzieży'' (1975), ''Rodzina w świetle psychologii'' (1978), ''Psychologiczne problemy starzenia się człowieka'' (1984), ''Empatia. Studium psychologiczne'' (1989), ''Samotność. Studium psychologiczne'' (1993).<br/><br/> | Zajmował się problematyką postaw moralnych starszej młodzieży, problematyką osobowości i psychologii projekcji, postawami rodziców, konfliktami w rodzinie, ludzką samotnością, badał zagadnienie empatii. Doskonalił metody projekcyjne w badaniach psychologicznych poprzez adoptowanie do polskiej rzeczywistości doświadczeń zagranicznych. Uważany za twórcę szkoły psychologii rodzinnej w Polsce. Autor m.in. prac ''Więzi uczuciowe w rodzinie'' (1972), ''Metoda projekcyjna w psychologii dzieci i młodzieży'' (1975), ''Rodzina w świetle psychologii'' (1978), ''Psychologiczne problemy starzenia się człowieka'' (1984), ''Empatia. Studium psychologiczne'' (1989), ''Samotność. Studium psychologiczne'' (1993).<br/><br/> | ||
Członek m.in. European Association of Personality, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi , Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 25-lecia Wyzwolenia Gdańska, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]].<br/><br/> | Członek m.in. European Association of Personality, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi , Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 25-lecia Wyzwolenia Gdańska, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]].<br/><br/> | ||
Wersja z 17:32, 9 sie 2024
JÓZEF REMBOWSKI (5 IX 1923 Grodziszczko, powiat Środa Wielkopolska – 7 IX 1995 Gdańsk), psycholog, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn organisty Antoniego i Walerii z domu Wiśniewskiej, starszy brat inżyniera leśnika Zdzisława i inżyniera budownictwa Stefana. Do 1935 uczeń szkół powszechnych w Krerowie i w Tczewie. Podczas II wojny światowej pracował w gospodarstwie wiejskim. W 1945 zdał eksternistycznie maturę w Liceum Pedagogicznym w Poznaniu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął pracę w inspektoracie szkolnym w Środzie Wielkopolskiej, od listopada tego roku pracował też jako nauczyciel w szkole powszechnej w Lisewie. Od 1 IX 1951 był kierownikiem Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej rady narodowej w Malborku.
Od 1947 studiował na Uniwersytecie UMK w Toruniu, od 1952 magister pedagogiki i psychologii. W Gdańsku od 1 X 1953, pracował początkowo w redakcji „Głosu Wybrzeża”. Od 1 II 1957 do 31 VIII 1958 zastępca kierownika gdańskiego Państwowego Domu Dziecka. Od 1 IX 1958 do 31 I 1966 wykładowca na Zaocznym Studium Nauczycielskim w Gdańsku, od 1960 zatrudniony był także na godzinach zleconych w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od 1965, na podstawie rozprawy Postawy młodzieży wobec religii (promotor: prof. Bolesław Hornowski), doktor i od 1 II 1966 adiunkt w Katedrze Psychologii WSP. W 1969, po przekształceniu Katedry Psychologii w Zakład Psychologii, został jego kierownikiem. Członek PZPR, w 1969 był I sekretarzem Komitetu Uczelnianego WSP i członkiem Senatu tej uczelni.
Od 1970 pracownik UG i kierownik Zakładu Psychologii, od 1971 na stanowisku docenta i do 1975 zastępca dyrektora Instytutu Pedagogiki i Psychologii. Od 1972 doktor habilitowany na podstawie dorobku i pracy Postawy dzieci wobec rodziców i innych członków rodziny. Od 1977 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. W latach 1975–1993 kierownik Zakładu Psychologii Rozwoju i Badań nad Rodziną, przekształconego (1982) w Zakład Psychologii Rozwoju Człowieka i Psycholingwistyki. Od 1 XII 1975 do 1990 był dyrektorem Instytutu Psychologii, o powołanie którego szczególnie zabiegał, następnie do 1993 zastępcą dyrektora do spraw naukowych. W latach 1981–1984 prorektor UG, w latach 1987–1993 członek Senatu UG. Od 1 IX 1993 na emeryturze.
Zajmował się problematyką postaw moralnych starszej młodzieży, problematyką osobowości i psychologii projekcji, postawami rodziców, konfliktami w rodzinie, ludzką samotnością, badał zagadnienie empatii. Doskonalił metody projekcyjne w badaniach psychologicznych poprzez adoptowanie do polskiej rzeczywistości doświadczeń zagranicznych. Uważany za twórcę szkoły psychologii rodzinnej w Polsce. Autor m.in. prac Więzi uczuciowe w rodzinie (1972), Metoda projekcyjna w psychologii dzieci i młodzieży (1975), Rodzina w świetle psychologii (1978), Psychologiczne problemy starzenia się człowieka (1984), Empatia. Studium psychologiczne (1989), Samotność. Studium psychologiczne (1993).
Członek m.in. European Association of Personality, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi , Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 25-lecia Wyzwolenia Gdańska, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
Od 4 VIII 1951 żonaty był z Ireną z domu Jaśkiewicz, ojciec Jolanty (ur. 1952), geografki, oraz Bogdana (ur. 1955), elektronika. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Srebrzysko .
Bibliografia:
Skład osobowy na rok akademicki 1967/1968, 1968/1969, 1969/1969, informatory Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, Gdańsk 1967–1969.
Bogdanowicz Marta, Wydział Nauk Społecznych, [w:] Uniwersytet Gdański 1970–2010, red. Anna Paner, Arnold Kłodziński, Gdańsk 2010.
Mokrzecki Lech, Rembowski Józef, [w:] Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement I, Gdańsk 1998, s. 249–250.
Ossowski Roman, Profesor Józef Rembowski (1923‒1995), „Przegląd Psychologiczny” 1995, t. 38, z. 1–2.
Żerko Józef, Profesor Józef Rembowski, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Gdańskiego. Psychologia”, nr 25, 1997.
Żuk-Wieczorkiewicz Karolina, Lipowska Małgorzata, Początki psychologii w Gdańsku. Psychologia w strukturach organizacyjnych Uniwersytetu Gdańskiego, [w:] Uniwersytet Gdański. Struktury, postacie, wydarzenia, t. 1, Gdańsk 2021.
