HOTEL REICHSHOF

Wersja z 07:01, 28 lip 2024

Hotel Reichshof i hotel Continental od strony Stadtgraben (ul. Podwale Grodzkie), w przerwie zabudowy po prawej widoczny klasztor karmelitów i częściowo kościół św. Józefa, około 1900

Hotel Reichshof, rzuty parteru i pierwszego piętra: 1, 2 – sale; 5, 26, 27 – pokoje kredensowe; 3, 7 – garderoby; 8–14, 17 – pokoje; 18 – pokój śniadaniowy; 19 – biuro; 20, 25, 28 – pomieszczenia dla gości; 23 – kuchnia kawowa; 24, 29 – halle wejściowe; 30–40, 42–50, 53–61 – pokoje noclegowe; 41, 51 – łazienki, 1908

Jadalnia 1908

Hotel Reichshof, około 1910

Dworzec Gdańsk Główny i hotel Reichshof (skrajnie z prawej, budynek z loggiami), 1929

Hotel Reichshof, widok ze Stadtgraben (ul. Podwale Grodzkie), pierwsze skrzyżowanie z Karmelitergasse (ul. Karmelicka), drugie z Elisabeth-Kirchengasse (ul. Elżbietańska), lata 30. XX wieku

Hotel Reichshof, po lewej wylot Karmelitergasse (ul. Karmelicka), po prawej wylot Elisabeth-Kirchengasse (ul. Elżbietańska)

Hotel Reichshof, reklama, 1927

Hotel Reichshof, rekalma 1935

HOTEL REICHSHOF, z adresem Stadtgraben 9 (ul. Podwale Grodzkie), Karmelitergasse 1/3 (ul. Karmelicka). Wzniesiony w 1899 jako jeden z kilku dużych i nowoczesnych hoteli, zbudowanych na przełomie XIX i XX wieku na terenie zniwelowanych wałów i fos miejskich. Był usytuowany naprzeciwko Dworca Gdańsk Główny, między hotelami Eden i Continental. Projekt architektoniczny wykonali architekci z Charlottenburga, Georg Reimarus (1847–1919) i Otto Hetzel (1856–1933), we współpracy z Karlem Hoffackerem z Berlina (1856–1919). Prace budowlane realizowało gdańskie przedsiębiorstwo Johanna Heinricha Hermanna, dekorację malarską wnętrz wykonał Bernhard Krug. Hotel otwarto 5 VIII 1899.

Na parterze znajdowała się piwiarnia, winiarnia i restauracja, a także kilka saloników i innych pomieszczeń dla gości. Na wyższych kondygnacjach umieszczono pokoje noclegowe. Początkowo było ich ok. 60. Wszystkie otrzymały podobne wyposażenie, różniły się natomiast wielkością i położeniem, kilka dysponowało balkonami. We wszystkich pokojach znajdował się telefon do wzywania obsługi, goście mieli też do dyspozycji łazienki z bieżącą zimną i ciepłą wodą, prysznice, komfortowe toalety. Hotel dysponował windą i oświetleniem elektrycznym. Na pierwszym piętrze umieszczono jadalnię na 50 osób. Wejście do części hotelowej znajdowało się od strony Karmelitergasse.

W 1906 hotel został rozbudowany, powstało wówczas skrzydło usytuowane wzdłuż Karmelitergasse. Projekt dobudówki wykonał gdański architekt Curt Hempel. Po rozbudowie hotel liczył 130 pokoi i salonów. Wnętrza zostały zmodernizowane. W latach 20. Reichshof reklamował się jako „jedyny hotel w Gdańsku z bieżącą zimną i ciepłą wodą”. Pokoje były wyposażone telefony do rozmów międzymiastowych i centralne ogrzewanie, obiekt dysponował też garażem dla automobili. Reichshof był również polecany jako odpowiednie miejsce do organizowania kongresów i sympozjów. Dysponował dużą, dobrze oświetloną salą o znakomitej akustyce, mogącą pomieścić 200–250 uczestników. Od połowy lat 20. w jednym z pomieszczeń parteru działał kabaret pod nazwą „Reichshof-Palast”, gdzie codziennie o 17.00 organizowano wieczorki taneczne.

Pierwszym właścicielem hotelu był Carl Bodenburg, następnie w latach 1903–1911 Eduard Vester, w 1912–1924 Gustav Hartmann. W 1925 hotel przejął Polak Stanisław Vogl, który w 1933 zmienił jego nazwę na Hotel Grand. W tym czasie Reichshof chętnie reklamował się w polskiej prasie i przewodnikach turystycznych jako przedsiębiorstwo polskie. W 1936 obiekt przejęła spółka Hotel Reichshof A.G.

Po wybuchu II wojny światowej budynek prawdopodobnie przestał pełnić funkcje hotelowe. Umieszczono w nim biura Urzędu Finansowego (Finanzamt Danzig II), a jako właściciel figuruje Oberfinanzpräsidium Danzig-Westpreußen. Budynek po dawnym hotelu jako jeden z nielicznych przetrwał zniszczenia wojenne. W latach 50. w przyziemiu mieścił się bar mleczny. Został rozebrany dopiero w latach 60. w związku z przebudową Podwala Grodzkiego. JDR



































































































Bibliografia:
Danzig als Kongresstadt, Danzig 1911, s. 10. Danzig und seine Bauten, Berlin 1908, s. 218–219. „Danziger Neueste Nachrichten“, nr 182, 5 VIII 1899.