WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ

Wersja z 17:57, 6 lip 2024

Budynek Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej, ok. 1950

WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ. Początki Wydziału są związane z utworzeniem Wydziału Inżynierii Lądowej na podstawie dekretu Rady Ministrów z 24 v 1945 o przekształceniu Politechniki Gdańskiej w polską państwową szkołę akademicką. Organizatorem Wydziału był prof. Karol Pomianowski, były profesor Politechniki Lwowskiej i Warszawskiej, hydrotechnik, który został pierwszym dziekanem. Władze uczelni podjęły decyzję, zaakceptowaną przez Ministerstwo Oświaty, o utworzeniu Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej. Było to spowodowane zwiększeniem dostępu do morza i poszerzoną granicą morską oraz znaczeniem budownictwa wodnego śródlądowego i morskiego. Rozporządzeniem Ministra Oświaty z 16 III 1946 (z mocą obowiązującą od 1 X 1945) powołano Katedry: Matematyki, Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli, Żelbetnictwa i Ustrojów Żelbetowych, Ustrojów Żelaznych i Drewnianych, Teorii Mostów i Budowy Mostów Stalowych, Budowy Mostów Żelbetowych, Dróg i Robót Ziemnych, Kolejnictwa, Budowy Kolei Żelaznych, Kanalizacji, Wodociągów, Melioracji, Hydrauliki i Hydrologii oraz Budowy Zapór, Jazów i Zakładów o Sile Wodnej, Regulacji Rzek, Potoków i Budowy Kanałów Spławnych, Budownictwa Morskiego i Portów, Budowy Lotnisk, Hangarów i Boisk, Miernictwa i Kartografii. Od chwili utworzenia Wydział posiadał uprawnienia doktoryzowania w dyscyplinie budownictwo, od 1960 habilitowania w dyscyplinie budownictwo, od 1989 doktoryzowania w dyscyplinie inżynieria środowiska.

Na podstawie Zarządzenia Ministra Szkolnictwa Wyższego z 12 III 1952 Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej podzielono na dwa: Wydział Budownictwa Lądowego i Wydział Budownictwa Wodnego. Oba wydziały łączono ze sobą później dwukrotnie, w 1969 (wraz z Wydziałem Architektury) jako Wydział Budownictwa i Architektury i 1 IX 2004 jako Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska.

Przed połączeniem w 2004 Wydział Budownictwa Wodnego przechodził liczne zmiany w nazewnictwie. Obowiązujące nazwy to kolejno: Instytut Hydrotechniki (1969–1971) (funkcjonował na Wydziale Budownictwa i Architektury), Instytut Hydrotechniki na prawach Wydziału (1971–1982), Wydział Hydrotechniki (1982–1995), Wydział Inżynierii Środowiska (1995–2000), Wydział Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska (2000–2004), Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska (od 2004). Zmiany nazw przechodził przed 2004 także Wydział Budownictwa Lądowego, funkcjonował jako Wydział Budownictwa i Architektury (1969–1971), Wydział Budownictwa Lądowego (1971–1999), Wydział Inżynierii Lądowej (1999–2004). W 1969–1971 na obu działających wówczas wydziałach zlikwidowano katedry i zastąpiono je zakładami tworzącymi instytuty, które z kolei tworzyły wydziały.

Na Wydziale Budownictwa Wodnego kształcono inżynierów i magistrów inżynierów na dwóch kierunkach: budownictwo wodne (od 1952) ze specjalnościami: budownictwo wodne śródlądowe, budownictwo morskie, geologia inżynierska, inżynieria sanitarna (od 1956) ze specjalnościami: inżynieria komunalna, inżynieria wodno-melioracyjna na studiach dziennych. Od lat 60. XX w. kształcono na dwóch kierunkach: budownictwo ze specjalnościami: budownictwo wodne i morskie, wodno-melioracyjne, hydrotechniczne (wodne, śródlądowe, morskie), inżynierię środowiska ze specjalnościami: inżynieria komunalna, zaopatrzenie w wodę i unieszkodliwianie ścieków i odpadów. Od 1994 kształcono na kierunku geotechnika, inżynieria środowiska ze specjalnościami: inżynieria sanitarna, gospodarka wodna (od 1986), od 2003 kształcono na dwóch kierunkach: budownictwo z czterema specjalnościami: budownictwo wodne i morskie, geotechnika, budownictwo komunalne i sanitarne, geodezja inżynieryjna i wycena nieruchomości; inżynieria środowiska z dwoma specjalnościami: inżynieria sanitarna, inżynieria wodna.

W 1956 uruchomiono studia wieczorowe na kierunku: Inżynieria (Środowiska, Komunalna) specjalność urządzenia sanitarne. Instytut Hydrotechniki, wspólnie z Instytutem Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku, prowadził studia doktoranckie z: geotechniki (od 1979) i z podstaw hydrauliki (od 1980). Z inicjatywy prof. Eugeniusza Dembickiego utworzono działające w latach 1993–2001 studium doktoranckie „Geotechnika w budownictwie i ochronie środowiska”. W 2001 Wydział Inżynierii Lądowej uruchomił Środowiskowe Studium Doktoranckie dla dwóch Wydziałów: Inżynierii Lądowej i Architektury w zakresie specjalności: konstrukcje budowlane, inżynieria transportu, architektura i urbanistyka.

W latach 1952–1954, dzięki staraniom prof. Romualda Cebertowicza, wybudowano nowy gmach Wydziału Budownictwa Wodnego i przyległą do gmachu halę Laboratorium Wodnego, należącą wówczas do największych laboratoriów we Europie. Absolwenci Wydziału z zakresu: geotechniki, budownictwa hydrotechniki, inżynierii środowiska byli zaangażowani w realizację dużych inwestycji budowlanych w Trójmieście i w województwie pomorskim: m.in.: w Gdańsku (budowa trasy mjr. Sucharskiego, Mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II, oceny stanu technicznego twierdzy w Wisłoujściu, Gdańskiego Centrum Muzyczno-Kongresowego, budynku Polskiej Filharmonii Bałtyckiej na Spichlerzach (Wyspie Spichrzów), budowy estakady na Trasie Kwiatkowskiego w Gdyni. W 1998 Wydział przystąpił do programu TEMPUS opracowano nowy program kształcenia studentów, zgodny z wytycznymi krajów Unii Europejskiej. Wprowadzono system punktów kredytowych, co umożliwiło możliwość studiów na innych uczelniach w krajach Unii Europejskiej.

Na Wydziale Budownictwa Lądowego istniały dwa systemy kształcenia: pięcioletni magisterski ze specjalnościami: inżynieria komunikacyjna, konstrukcje budowlane i inżynierskie, technologia i organizacja budownictwa oraz trzy- i półletnie inżynierskie ze specjalnościami inżynieria komunikacyjna, budownictwo ogólne, organizacja i zarządzanie w budownictwie, a także czteroletnie inżynierskie dla pracujących ze specjalnościami: inżynieria ruchu kolejowego (wieczorowe) oraz konstrukcje budowlane i inżynierskie (zaoczne).

Po połączeniu obu Wydziałów w 2004 na WILIŚ funkcjonowały Katedry: Budownictwa i Inżynierii Materiałowej, Geodezji, Geotechniki i Inżynierii Wodnej, Inżynierii Transportowej, Inżynierii Sanitarnej konstrukcji Inżynierskich, Mechaniki Budowli, Technologii w Inżynierii Środowiska, Wytrzymałości Materiałów i Inżynierii Budowlanej studenci kształceni na kierunku: budownictwo i geodezja, kartografia, inżynieria odzysku surowców i energii, inżynieria środowiska i transport. W 2024 funkcjonowały Katedry: Budownictwa i Inżynierii Materiałowej, Geodezji i Geotechniki, Inżynierii Wodnej, Inżynierii Budowlanej, Inżynierii Transportowej, Inżynierii Sanitarnej, Konstrukcji Inżynierskich, Mechaniki Budowli, Technologii i Inżynierii Środowiska, Wytrzymałości Materiałów. WP

Bibliografia:
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 27–52.