WANFRIED OTTO FRIEDRICH ADOLF, przedsiębiorca, radny
Linia 4: | Linia 4: | ||
Od 1874 właściciel sklepu spożywczego przy Hundegasse 61 (ul. Ogarna), następnie zajął się hurtowym handlem cukrem. W październiku 1890 zakupił dawną wytwórnię spirytusu przy Kiebitzgasse 5 (ul. Jaglana) na [[SPICHLERZE | Spichlerzach]] i przebudował ją na rafinerię cukru trzcinowego (Westpreußische Zuckerraffinerie Otto Wanfried, [[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]), która funkcjonowała od kwietnia 1892. Zatrudniała początkowo 125 pracowników i przerabiała rocznie 25 700 ton surowca na 12 800 ton produktu finalnego; w 1907 zatrudniano w rafinerii 230 osób.<br/><br/> | Od 1874 właściciel sklepu spożywczego przy Hundegasse 61 (ul. Ogarna), następnie zajął się hurtowym handlem cukrem. W październiku 1890 zakupił dawną wytwórnię spirytusu przy Kiebitzgasse 5 (ul. Jaglana) na [[SPICHLERZE | Spichlerzach]] i przebudował ją na rafinerię cukru trzcinowego (Westpreußische Zuckerraffinerie Otto Wanfried, [[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]), która funkcjonowała od kwietnia 1892. Zatrudniała początkowo 125 pracowników i przerabiała rocznie 25 700 ton surowca na 12 800 ton produktu finalnego; w 1907 zatrudniano w rafinerii 230 osób.<br/><br/> | ||
W 1892 nabył od spadkobierców kupca [[GOLDSCHMIDT LASER, kupiec, radny | Lasera Goldschmidta]] kamienicę przy Hundegasse 54 (ul. Ogarna). Po jej sprzedaży w 1894 na potrzeby [[MÜLLERSCHE MÄDCHENSCHULE, szkoła | Weinligsche Höhere Mädchenschule]] mieszkał m.in. od 1903 we własnej willi w Sopocie przy Bädeckerweg (ul. Władysława IV), którą odkupił od rodziny emerytowanego radcy admiralicji Heinricha Böhma i którą dla niego rozbudował i zmodernizował architekt Walther Schultz. Miał synów: Wilhelma Friedricha Ericha (22 III 1876 Gdańsk – 7 V 1932 Sopot), Gustava Adolfa (11 III 1879 Gdańsk – 27 V 1931 Wrzeszcz) i Herberta Ottona (1885 – 25 III 1918), który zginął na froncie w czasie I wojny światowej.<br/><br/> | W 1892 nabył od spadkobierców kupca [[GOLDSCHMIDT LASER, kupiec, radny | Lasera Goldschmidta]] kamienicę przy Hundegasse 54 (ul. Ogarna). Po jej sprzedaży w 1894 na potrzeby [[MÜLLERSCHE MÄDCHENSCHULE, szkoła | Weinligsche Höhere Mädchenschule]] mieszkał m.in. od 1903 we własnej willi w Sopocie przy Bädeckerweg (ul. Władysława IV), którą odkupił od rodziny emerytowanego radcy admiralicji Heinricha Böhma i którą dla niego rozbudował i zmodernizował architekt Walther Schultz. Miał synów: Wilhelma Friedricha Ericha (22 III 1876 Gdańsk – 7 V 1932 Sopot), Gustava Adolfa (11 III 1879 Gdańsk – 27 V 1931 Wrzeszcz) i Herberta Ottona (1885 – 25 III 1918), który zginął na froncie w czasie I wojny światowej.<br/><br/> | ||
− | Firmę po jego śmierci do 1929 prowadzili wdowa Margaretha Wanfried ( | + | Firmę po jego śmierci do 1929 prowadzili wdowa Margaretha Wanfried (25 III 1855 Chełmno – 18 II 1942 Gdańsk) i syn Gustav Adolf. W 1910 sprzedali oni willę w Sopocie gdańskiemu kupcowi [[PATZIG JUSTUS ERNST EUGEN, kupiec | Justusowi Ernstowi Eugenowi Patzigowi]]. 17 VI 1916 spłonął na Spichlerzach należący do firmy magazyn ze 100 tonami reglamentowanego wówczas cukru. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Urząd Stanu Cywilnego Sopot, nr 215/10 (akt zgonu); Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, nr 502/42 (akt zgonu żony). <br/> | Urząd Stanu Cywilnego Sopot, nr 215/10 (akt zgonu); Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, nr 502/42 (akt zgonu żony). <br/> | ||
„Danziger Zeitung”, 28 X 1910 (nekrolog). | „Danziger Zeitung”, 28 X 1910 (nekrolog). |
Wersja z 18:35, 30 cze 2024
OTTO FRIEDRICH ADOLF WANFRIED (9 IV 1846 Królewiec – 28 X 1910 Sopot), przedsiębiorca, radny Gdańska w latach 1891–1904. Pracował w gdańskim handlu, był oficerem w czasie wojny Prus z Francją (1870–1871), od 1872 członek loży Einigkeit ( wolnomularstwo).
Od 1874 właściciel sklepu spożywczego przy Hundegasse 61 (ul. Ogarna), następnie zajął się hurtowym handlem cukrem. W październiku 1890 zakupił dawną wytwórnię spirytusu przy Kiebitzgasse 5 (ul. Jaglana) na Spichlerzach i przebudował ją na rafinerię cukru trzcinowego (Westpreußische Zuckerraffinerie Otto Wanfried, przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe), która funkcjonowała od kwietnia 1892. Zatrudniała początkowo 125 pracowników i przerabiała rocznie 25 700 ton surowca na 12 800 ton produktu finalnego; w 1907 zatrudniano w rafinerii 230 osób.
W 1892 nabył od spadkobierców kupca Lasera Goldschmidta kamienicę przy Hundegasse 54 (ul. Ogarna). Po jej sprzedaży w 1894 na potrzeby Weinligsche Höhere Mädchenschule mieszkał m.in. od 1903 we własnej willi w Sopocie przy Bädeckerweg (ul. Władysława IV), którą odkupił od rodziny emerytowanego radcy admiralicji Heinricha Böhma i którą dla niego rozbudował i zmodernizował architekt Walther Schultz. Miał synów: Wilhelma Friedricha Ericha (22 III 1876 Gdańsk – 7 V 1932 Sopot), Gustava Adolfa (11 III 1879 Gdańsk – 27 V 1931 Wrzeszcz) i Herberta Ottona (1885 – 25 III 1918), który zginął na froncie w czasie I wojny światowej.
Firmę po jego śmierci do 1929 prowadzili wdowa Margaretha Wanfried (25 III 1855 Chełmno – 18 II 1942 Gdańsk) i syn Gustav Adolf. W 1910 sprzedali oni willę w Sopocie gdańskiemu kupcowi Justusowi Ernstowi Eugenowi Patzigowi. 17 VI 1916 spłonął na Spichlerzach należący do firmy magazyn ze 100 tonami reglamentowanego wówczas cukru.
Bibliografia:
Urząd Stanu Cywilnego Sopot, nr 215/10 (akt zgonu); Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, nr 502/42 (akt zgonu żony).
„Danziger Zeitung”, 28 X 1910 (nekrolog).