AUGUSTOWSKI BOLESŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''BOLESŁAW AUGUSTOWSKI''' (właściwie Antoni Bolesław) (30 V 1913 Biecz – 17 III 1986 Gdańsk), geograf, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn rolnika Bernarda Ludwika i Tekli z domu Szarowicz, brat Anny, Józefy, Zofii, Danuty, Władysławy, Tadeusza, Jana i Eugeniusza. Ukończył szkołę powszechną w Bieczu i w 1934 Państwowe Gimnazjum im. Marcina Kromera w Gorlicach. W 1937 absolwent Państwowego Pedagogium w Krakowie, po odbyciu praktyki, w latach 1938–1939 nauczyciel w szkole podstawowej w Pionkach pod Radomiem. Podczas II wojny światowej należał do Armii Krajowej, ps. „Biały Kruk”, brał udział w tajnym nauczaniu. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Nowego Miasya nad Pilicą, uzywając nazwiska Antoni Bolesławski. | '''BOLESŁAW AUGUSTOWSKI''' (właściwie Antoni Bolesław) (30 V 1913 Biecz – 17 III 1986 Gdańsk), geograf, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn rolnika Bernarda Ludwika i Tekli z domu Szarowicz, brat Anny, Józefy, Zofii, Danuty, Władysławy, Tadeusza, Jana i Eugeniusza. Ukończył szkołę powszechną w Bieczu i w 1934 Państwowe Gimnazjum im. Marcina Kromera w Gorlicach. W 1937 absolwent Państwowego Pedagogium w Krakowie, po odbyciu praktyki, w latach 1938–1939 nauczyciel w szkole podstawowej w Pionkach pod Radomiem. Podczas II wojny światowej należał do Armii Krajowej, ps. „Biały Kruk”, brał udział w tajnym nauczaniu. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Nowego Miasya nad Pilicą, uzywając nazwiska Antoni Bolesławski. | ||
W 1945 przez sześć miesięcy pracował w noowopowstałej w Bieczu filii Państwowego Gimnazjum i Liceum w Jaśle, w latach 1945–1947 pracował w Muzeum Prehistorycznym w Poznaniu. Jednocześnie do 1947 (magisterium 1948) studiował geografię na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1947–1955 nauczyciel geografii w Miejskim Liceum Ogólnokształcącym we Wschowie. W 1951 uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich. <br/><br/> | W 1945 przez sześć miesięcy pracował w noowopowstałej w Bieczu filii Państwowego Gimnazjum i Liceum w Jaśle, w latach 1945–1947 pracował w Muzeum Prehistorycznym w Poznaniu. Jednocześnie do 1947 (magisterium 1948) studiował geografię na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1947–1955 nauczyciel geografii w Miejskim Liceum Ogólnokształcącym we Wschowie. W 1951 uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich. <br/><br/> | ||
| − | W Gdańsku od 1955; podjął pracę na Wydziale Geografii [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] kolejno na stanowiskach adiunkta, zastępcy profesora, starszego wykładowcy i docenta etatowego. Od 1958 doktor na podstawie dysertacji ''Zarys geomorfologii zachodniej części Międzyrzecza Barycko-Obrzańskiego z uwzględnieniem strefy kontaktowej ostatnich zlodowaceń'' (przewód na Uniwersytecie Poznańskim, promotor prof. August Zierhoffe). Od 1966 doktor habilitowany na podstawie dorobku i monografii ''Rozwój form systemu odwodnienia późnoglacjalnego na Pobrzeżu Kaszubskim'' (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Koprnika (UMK) w Toruniu). Był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Geografów (1955–1966), kierownikiem Zakładu Geomorfologii ( | + | W Gdańsku od 1955; podjął pracę na Wydziale Geografii [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] kolejno na stanowiskach adiunkta, zastępcy profesora, starszego wykładowcy i docenta etatowego. Od 1958 doktor na podstawie dysertacji ''Zarys geomorfologii zachodniej części Międzyrzecza Barycko-Obrzańskiego z uwzględnieniem strefy kontaktowej ostatnich zlodowaceń'' (przewód na Uniwersytecie Poznańskim, promotor prof. August Zierhoffe). Od 1966 doktor habilitowany na podstawie dorobku i monografii ''Rozwój form systemu odwodnienia późnoglacjalnego na Pobrzeżu Kaszubskim'' (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Koprnika (UMK) w Toruniu). Był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Geografów (1955–1966), kierownikiem Zakładu Geomorfologii (1959–1970) w Katedrze Geografii Fizycznej, prodziekanem i kierownikiem Studium dla Pracujących (1964), w latach 1968–1969 dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi. Od 1970 na UG, od 1975 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1970 kierownik Zakładu Geografii Fizycznej w Instytucie Geografii, od 1983 na emeryturze. <br/><br/> |
W latach 1963–1969 przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego, w 1971–1975 przewodniczący Wydziału III Nauk Matematyczno-Przyrodniczych [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], od 1975 do 1985 Wydziału V Nauk o Ziemi, od 1983 członek honorowy. Był członkiem Komitetu Nauk Geograficznych PAN i ministerialnego Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Sekcji Geografii <br/><br/> | W latach 1963–1969 przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego, w 1971–1975 przewodniczący Wydziału III Nauk Matematyczno-Przyrodniczych [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], od 1975 do 1985 Wydziału V Nauk o Ziemi, od 1983 członek honorowy. Był członkiem Komitetu Nauk Geograficznych PAN i ministerialnego Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Sekcji Geografii <br/><br/> | ||
Zapoczątkował w Gdańsku analizę geomorfologii pojezierzy i pobrzeży młodoglacjalnych. Autor m.in. monografii ''Pomorze'' (1977), podręcznika ''Lądy i oceany'' (1964, 1974), skryptów ''Europa i Azja'' (1962), ''Środowisko geograficzne województwa gdańskiego w zarysie'' (1968). Inicjator i redaktor monografii ''Żuławy Wiślane'' (1976), ''Pojezierze Kaszubskie'' (1979), ''Dolina Dolnej Wisły'' (1982), ''Pobrzeże Pomorskie'' (1984), ''Bałtyk Południowy'' (1987). Uhonorowany odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1972).<br/><br/> | Zapoczątkował w Gdańsku analizę geomorfologii pojezierzy i pobrzeży młodoglacjalnych. Autor m.in. monografii ''Pomorze'' (1977), podręcznika ''Lądy i oceany'' (1964, 1974), skryptów ''Europa i Azja'' (1962), ''Środowisko geograficzne województwa gdańskiego w zarysie'' (1968). Inicjator i redaktor monografii ''Żuławy Wiślane'' (1976), ''Pojezierze Kaszubskie'' (1979), ''Dolina Dolnej Wisły'' (1982), ''Pobrzeże Pomorskie'' (1984), ''Bałtyk Południowy'' (1987). Uhonorowany odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1972).<br/><br/> | ||
Od 1948 żonaty był z Kazimierą Marią z domu Binder (1915–2000), geografką pracującą na UG, bezdzietny. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Bieczu. {{author: JSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Od 1948 żonaty był z Kazimierą Marią z domu Binder (1915–2000), geografką pracującą na UG, bezdzietny. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Bieczu. {{author: JSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:36, 5 cze 2024
BOLESŁAW AUGUSTOWSKI (właściwie Antoni Bolesław) (30 V 1913 Biecz – 17 III 1986 Gdańsk), geograf, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn rolnika Bernarda Ludwika i Tekli z domu Szarowicz, brat Anny, Józefy, Zofii, Danuty, Władysławy, Tadeusza, Jana i Eugeniusza. Ukończył szkołę powszechną w Bieczu i w 1934 Państwowe Gimnazjum im. Marcina Kromera w Gorlicach. W 1937 absolwent Państwowego Pedagogium w Krakowie, po odbyciu praktyki, w latach 1938–1939 nauczyciel w szkole podstawowej w Pionkach pod Radomiem. Podczas II wojny światowej należał do Armii Krajowej, ps. „Biały Kruk”, brał udział w tajnym nauczaniu. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Nowego Miasya nad Pilicą, uzywając nazwiska Antoni Bolesławski.
W 1945 przez sześć miesięcy pracował w noowopowstałej w Bieczu filii Państwowego Gimnazjum i Liceum w Jaśle, w latach 1945–1947 pracował w Muzeum Prehistorycznym w Poznaniu. Jednocześnie do 1947 (magisterium 1948) studiował geografię na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1947–1955 nauczyciel geografii w Miejskim Liceum Ogólnokształcącym we Wschowie. W 1951 uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich.
W Gdańsku od 1955; podjął pracę na Wydziale Geografii Wyższej Szkoły Pedagogicznej kolejno na stanowiskach adiunkta, zastępcy profesora, starszego wykładowcy i docenta etatowego. Od 1958 doktor na podstawie dysertacji Zarys geomorfologii zachodniej części Międzyrzecza Barycko-Obrzańskiego z uwzględnieniem strefy kontaktowej ostatnich zlodowaceń (przewód na Uniwersytecie Poznańskim, promotor prof. August Zierhoffe). Od 1966 doktor habilitowany na podstawie dorobku i monografii Rozwój form systemu odwodnienia późnoglacjalnego na Pobrzeżu Kaszubskim (przewód na Uniwersytecie Mikołaja Koprnika (UMK) w Toruniu). Był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego Geografów (1955–1966), kierownikiem Zakładu Geomorfologii (1959–1970) w Katedrze Geografii Fizycznej, prodziekanem i kierownikiem Studium dla Pracujących (1964), w latach 1968–1969 dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi. Od 1970 na UG, od 1975 profesor nadzwyczajny (tytularny). Od 1970 kierownik Zakładu Geografii Fizycznej w Instytucie Geografii, od 1983 na emeryturze.
W latach 1963–1969 przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego, w 1971–1975 przewodniczący Wydziału III Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1975 do 1985 Wydziału V Nauk o Ziemi, od 1983 członek honorowy. Był członkiem Komitetu Nauk Geograficznych PAN i ministerialnego Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Sekcji Geografii
Zapoczątkował w Gdańsku analizę geomorfologii pojezierzy i pobrzeży młodoglacjalnych. Autor m.in. monografii Pomorze (1977), podręcznika Lądy i oceany (1964, 1974), skryptów Europa i Azja (1962), Środowisko geograficzne województwa gdańskiego w zarysie (1968). Inicjator i redaktor monografii Żuławy Wiślane (1976), Pojezierze Kaszubskie (1979), Dolina Dolnej Wisły (1982), Pobrzeże Pomorskie (1984), Bałtyk Południowy (1987). Uhonorowany odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1972).
Od 1948 żonaty był z Kazimierą Marią z domu Binder (1915–2000), geografką pracującą na UG, bezdzietny. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Bieczu.
