ZŁOTKOWSKI ZDZISŁAW, działacz opozycji demokratycznej
(korekta EJ) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: Zdzisław_Złotkowski_.JPG |thumb| Zdzisław Złotkowski, lata 80. XX | + | [[File: Zdzisław_Złotkowski_.JPG |thumb| Zdzisław Złotkowski, lata 80. XX wieku]] |
'''ZDZISŁAW ZŁOTKOWSKI''' (ur. 16 IX 1940 Biała Podlaska), działacz opozycji demokratycznej. Syn Stanisława, zamordowanego w obozie w Mauthausen, i Heleny. W Gdańsku z rodziną od 1946, mieszkał początkowo przy ul. Chłodnej (na [[DOLNE MIASTO| Dolnym Mieście]]), następnie w Gdańsku-[[WISŁOUJŚCIE |Wisłoujściu]]. Ukończył Szkołę Podstawową nr 19 w Gdańsku-[[NOWY PORT |Nowym Porcie]] i w 1957 zawodową szkołę mechaniczną przy ul. Sobieskiego. Po ukończeniu edukacji pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]] (GSR), początkowo w rurowni, po półtora roku na Wydziale Mechanicznym M–3. Od 1960 do 1962 odbył zasadnicza służbę wojskową w jednostce mechaników samochodowych w Grudziądzu, ukończył szkołę podoficerską. Po wyjściu do cywila wrócił do pracy w GSR.<br/><br/> | '''ZDZISŁAW ZŁOTKOWSKI''' (ur. 16 IX 1940 Biała Podlaska), działacz opozycji demokratycznej. Syn Stanisława, zamordowanego w obozie w Mauthausen, i Heleny. W Gdańsku z rodziną od 1946, mieszkał początkowo przy ul. Chłodnej (na [[DOLNE MIASTO| Dolnym Mieście]]), następnie w Gdańsku-[[WISŁOUJŚCIE |Wisłoujściu]]. Ukończył Szkołę Podstawową nr 19 w Gdańsku-[[NOWY PORT |Nowym Porcie]] i w 1957 zawodową szkołę mechaniczną przy ul. Sobieskiego. Po ukończeniu edukacji pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]] (GSR), początkowo w rurowni, po półtora roku na Wydziale Mechanicznym M–3. Od 1960 do 1962 odbył zasadnicza służbę wojskową w jednostce mechaników samochodowych w Grudziądzu, ukończył szkołę podoficerską. Po wyjściu do cywila wrócił do pracy w GSR.<br/><br/> | ||
| − | Podczas wydarzeń [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia ’70]] brał udział w protestach na ulicach Gdańska. W [[CZERWIEC 1976 | Czerwcu ’76]] był uczestnikiem strajku popierającego protesty w Radomiu i Ursusie. Przyjaźnił się z [[STOBIECKI LEON, działacz opozycji demokratycznej | Leonem Stobieckim]], który wprowadził go w 1978 w działalność [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]], m.in. kolportował pismo [[ROBOTNIK WYBRZEŻA, pismo | „Robotnik Wybrzeża”]] i inne opozycyjne wydawnictwa. Podczas wydarzeń [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpnia ’80]] był współorganizatorem strajku w GSR; wszedł do dwudziesto-, a po poszerzeniu – do osiemdziesięcioosobowego komitetu strajkowego. Został łącznikiem ze [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznią Gdańską]]. 16 | + | Podczas wydarzeń [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia ’70]] brał udział w protestach na ulicach Gdańska. W [[CZERWIEC 1976 | Czerwcu ’76]] był uczestnikiem strajku popierającego protesty w Radomiu i Ursusie. Przyjaźnił się z [[STOBIECKI LEON, działacz opozycji demokratycznej | Leonem Stobieckim]], który wprowadził go w 1978 w działalność [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]], m.in. kolportował pismo [[ROBOTNIK WYBRZEŻA, pismo | „Robotnik Wybrzeża”]] i inne opozycyjne wydawnictwa. Podczas wydarzeń [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpnia ’80]] był współorganizatorem strajku w GSR; wszedł do dwudziesto-, a po poszerzeniu – do osiemdziesięcioosobowego komitetu strajkowego. Został łącznikiem ze [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznią Gdańską]]. 16 sierpnia był przed Salą BHP w czasie, kiedy strajkujący finalizowali porozumienie z dyrektorem [[GNIECH KLEMENS, dyrektor Stoczni Gdańskiej | Klemensem Gniechem]]. Wdał się o to w sprzeczkę z [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lechem Wałęsą]], następnie wrócił GSR i przy pomocy Andrzeja Machalińskiego, zatrzymując uzgodnione już porozumienie dyrekcji ze stoczniowcami, doprowadził do kontynuacji strajku. <br/><br/> |
Od września 1980 organizował w GSR struktury NSZZ „Solidarność”, w październiku zastąpił [[SIKORSKI JERZY, działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska| Jerzego Sikorskiego]] w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego (MKZ) w Gdańsku, był odpowiedzialny za drukarnie i kolportaż. W lipcu 1981 był delegatem na I Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Gdańskiego „Solidarność”, bez sukcesu kandydował na stanowisko przewodniczącego, 20 tego miesiąca wybrany został do Prezydium Zarządu Regionu. We wrześniu 1981 był delegatem na [[PIERWSZY KRAJOWY ZJAZD DELEGATÓW NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” (1981) | Pierwszy Krajowy Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”]] w gdańskiej hali „Olivia”. Jako osoba odpowiedzialna za sprawy drukarni związkowej brał udział w spacyfikowaniu akcji protestacyjnej pracujących tam drukarzy – głównie byłych działaczy WZZ Wybrzeża. Był członkiem delegacji NSZZ „Solidarność” zaproszonej do Francji przez tamtejszą konfederację związkową. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] 13 XII 1981 zatrzymany w Pruszczu Gdańskim i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, na wolności od 30 IV 1982. <br/><br/> | Od września 1980 organizował w GSR struktury NSZZ „Solidarność”, w październiku zastąpił [[SIKORSKI JERZY, działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska| Jerzego Sikorskiego]] w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego (MKZ) w Gdańsku, był odpowiedzialny za drukarnie i kolportaż. W lipcu 1981 był delegatem na I Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Gdańskiego „Solidarność”, bez sukcesu kandydował na stanowisko przewodniczącego, 20 tego miesiąca wybrany został do Prezydium Zarządu Regionu. We wrześniu 1981 był delegatem na [[PIERWSZY KRAJOWY ZJAZD DELEGATÓW NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” (1981) | Pierwszy Krajowy Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”]] w gdańskiej hali „Olivia”. Jako osoba odpowiedzialna za sprawy drukarni związkowej brał udział w spacyfikowaniu akcji protestacyjnej pracujących tam drukarzy – głównie byłych działaczy WZZ Wybrzeża. Był członkiem delegacji NSZZ „Solidarność” zaproszonej do Francji przez tamtejszą konfederację związkową. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] 13 XII 1981 zatrzymany w Pruszczu Gdańskim i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, na wolności od 30 IV 1982. <br/><br/> | ||
W marcu 1982 zwolniony został z pracy w GSR, do 1989 pozostawał bez stałego zatrudnienia. Zaangażował się w działania o charakterze konspiracyjnym, do 1989 działał w Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarność”, m.in. wydawał jej pismo „Informator”. Brał udział w akcjach Konfederacji Polski Niepodległej Leszka Moczulskiego na terenie Gdańska, pomagał przy emisjach podziemnego [[RADIO SOLIDARNOŚĆ GDAŃSK | Radia „Solidarność”]] w Gdańsku, działał w komisji charytatywnej przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościele św. Brygidy]]. Podczas wizyty [[PAPIEŻ JAN PAWEŁ II W GDAŃSKU | papieża Jana Pawła II w Gdańsku]] prewencyjnie zatrzymany w areszcie od 10 do 12 VI 1987. W czasie [[STRAJKI W STOCZNI IM. LENINA W 1988 | strajków w Stoczni Gdańskiej w maju i sierpniu 1988]] był koordynatorem pomocy żywnościowej dla strajkujących. <br/><br/> | W marcu 1982 zwolniony został z pracy w GSR, do 1989 pozostawał bez stałego zatrudnienia. Zaangażował się w działania o charakterze konspiracyjnym, do 1989 działał w Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarność”, m.in. wydawał jej pismo „Informator”. Brał udział w akcjach Konfederacji Polski Niepodległej Leszka Moczulskiego na terenie Gdańska, pomagał przy emisjach podziemnego [[RADIO SOLIDARNOŚĆ GDAŃSK | Radia „Solidarność”]] w Gdańsku, działał w komisji charytatywnej przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościele św. Brygidy]]. Podczas wizyty [[PAPIEŻ JAN PAWEŁ II W GDAŃSKU | papieża Jana Pawła II w Gdańsku]] prewencyjnie zatrzymany w areszcie od 10 do 12 VI 1987. W czasie [[STRAJKI W STOCZNI IM. LENINA W 1988 | strajków w Stoczni Gdańskiej w maju i sierpniu 1988]] był koordynatorem pomocy żywnościowej dla strajkujących. <br/><br/> | ||
| − | Od 1989 był kierownikiem administracyjnym Zarządu Regionu i Komisji Krajowej „Solidarność” w Gdańsku. Od 2005 na emeryturze. W tym też roku (2005) z Władysławem Dobrowolskim opublikował monografię ''„Solidarność” Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego''. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2016). {{author:ArKa}} | + | Od 1989 był kierownikiem administracyjnym Zarządu Regionu i Komisji Krajowej „Solidarność” w Gdańsku. Od 2005 na emeryturze. W tym też roku (2005) z Władysławem Dobrowolskim opublikował monografię ''„Solidarność” Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego''. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2016). {{author:ArKa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | [[Category: | + | |
Wersja z 16:36, 4 cze 2024
ZDZISŁAW ZŁOTKOWSKI (ur. 16 IX 1940 Biała Podlaska), działacz opozycji demokratycznej. Syn Stanisława, zamordowanego w obozie w Mauthausen, i Heleny. W Gdańsku z rodziną od 1946, mieszkał początkowo przy ul. Chłodnej (na Dolnym Mieście), następnie w Gdańsku-Wisłoujściu. Ukończył Szkołę Podstawową nr 19 w Gdańsku-Nowym Porcie i w 1957 zawodową szkołę mechaniczną przy ul. Sobieskiego. Po ukończeniu edukacji pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej (GSR), początkowo w rurowni, po półtora roku na Wydziale Mechanicznym M–3. Od 1960 do 1962 odbył zasadnicza służbę wojskową w jednostce mechaników samochodowych w Grudziądzu, ukończył szkołę podoficerską. Po wyjściu do cywila wrócił do pracy w GSR.
Podczas wydarzeń Grudnia ’70 brał udział w protestach na ulicach Gdańska. W Czerwcu ’76 był uczestnikiem strajku popierającego protesty w Radomiu i Ursusie. Przyjaźnił się z Leonem Stobieckim, który wprowadził go w 1978 w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, m.in. kolportował pismo „Robotnik Wybrzeża” i inne opozycyjne wydawnictwa. Podczas wydarzeń Sierpnia ’80 był współorganizatorem strajku w GSR; wszedł do dwudziesto-, a po poszerzeniu – do osiemdziesięcioosobowego komitetu strajkowego. Został łącznikiem ze Stocznią Gdańską. 16 sierpnia był przed Salą BHP w czasie, kiedy strajkujący finalizowali porozumienie z dyrektorem Klemensem Gniechem. Wdał się o to w sprzeczkę z Lechem Wałęsą, następnie wrócił GSR i przy pomocy Andrzeja Machalińskiego, zatrzymując uzgodnione już porozumienie dyrekcji ze stoczniowcami, doprowadził do kontynuacji strajku.
Od września 1980 organizował w GSR struktury NSZZ „Solidarność”, w październiku zastąpił Jerzego Sikorskiego w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego (MKZ) w Gdańsku, był odpowiedzialny za drukarnie i kolportaż. W lipcu 1981 był delegatem na I Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Gdańskiego „Solidarność”, bez sukcesu kandydował na stanowisko przewodniczącego, 20 tego miesiąca wybrany został do Prezydium Zarządu Regionu. We wrześniu 1981 był delegatem na Pierwszy Krajowy Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” w gdańskiej hali „Olivia”. Jako osoba odpowiedzialna za sprawy drukarni związkowej brał udział w spacyfikowaniu akcji protestacyjnej pracujących tam drukarzy – głównie byłych działaczy WZZ Wybrzeża. Był członkiem delegacji NSZZ „Solidarność” zaproszonej do Francji przez tamtejszą konfederację związkową. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 XII 1981 zatrzymany w Pruszczu Gdańskim i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, na wolności od 30 IV 1982.
W marcu 1982 zwolniony został z pracy w GSR, do 1989 pozostawał bez stałego zatrudnienia. Zaangażował się w działania o charakterze konspiracyjnym, do 1989 działał w Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarność”, m.in. wydawał jej pismo „Informator”. Brał udział w akcjach Konfederacji Polski Niepodległej Leszka Moczulskiego na terenie Gdańska, pomagał przy emisjach podziemnego Radia „Solidarność” w Gdańsku, działał w komisji charytatywnej przy kościele św. Brygidy. Podczas wizyty papieża Jana Pawła II w Gdańsku prewencyjnie zatrzymany w areszcie od 10 do 12 VI 1987. W czasie strajków w Stoczni Gdańskiej w maju i sierpniu 1988 był koordynatorem pomocy żywnościowej dla strajkujących.
Od 1989 był kierownikiem administracyjnym Zarządu Regionu i Komisji Krajowej „Solidarność” w Gdańsku. Od 2005 na emeryturze. W tym też roku (2005) z Władysławem Dobrowolskim opublikował monografię „Solidarność” Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
