NAWROCKA EWA, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Ewa_Nawrocka.jpg |thumb| Ewa Nawrocka, 2020]] | [[File: Ewa_Nawrocka.jpg |thumb| Ewa Nawrocka, 2020]] | ||
| − | '''EWA WANDA NAWROCKA''' (26 VI 1942 Stanisławów, obecnie Ukraina – 28 I 2024 Heidelberg (Niemcy)), teoretyk literatury, historyk teatru, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Córka | + | '''EWA WANDA NAWROCKA''' (26 VI 1942 Stanisławów, obecnie Ukraina – 28 I 2024 Heidelberg (Niemcy)), teoretyk literatury, historyk teatru, profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Córka [[NAWROCKI MIECZYSŁAW, aktor, reżyser, urzędnik| Mieczysława Nawrockiego]] i Cecylii Marii z domu Czerwińskiej. <br/><br/> |
W Gdańsku z rodziną od sierpnia 1945. Absolwentka [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącego]] (1956–1960) i studiów polonistycznych w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku (1960–1965). Pracę magisterską obroniła pod kierunkiem [[JANION MARIA, historyczka literatury, profesor | prof. Marii Janion]]. Od 1965 asystentka w Instytucie Filologii Polskiej (IFP) WSP (od 1970 przekształconej w UG). Od 1974 doktor w oparciu o rozprawę ''Idee i obrazy mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego'' (promotor: prof. Maria Janion), Od 2004, na podstawie dorobku i rozprawy ''Osoba w podróży. Podróże Marii Dąbrowskiej'', doktor habilitowana, od tego roku profesor UG (uczelniany). W latach 2005–2011 kierowała Zakładem Teorii Literatury IFP UG, w 2012–2012 Katedrą Teorii Literatury i Krytyki Artystycznej. Od 2012 na emeryturze. <br/><br/> | W Gdańsku z rodziną od sierpnia 1945. Absolwentka [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącego]] (1956–1960) i studiów polonistycznych w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku (1960–1965). Pracę magisterską obroniła pod kierunkiem [[JANION MARIA, historyczka literatury, profesor | prof. Marii Janion]]. Od 1965 asystentka w Instytucie Filologii Polskiej (IFP) WSP (od 1970 przekształconej w UG). Od 1974 doktor w oparciu o rozprawę ''Idee i obrazy mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego'' (promotor: prof. Maria Janion), Od 2004, na podstawie dorobku i rozprawy ''Osoba w podróży. Podróże Marii Dąbrowskiej'', doktor habilitowana, od tego roku profesor UG (uczelniany). W latach 2005–2011 kierowała Zakładem Teorii Literatury IFP UG, w 2012–2012 Katedrą Teorii Literatury i Krytyki Artystycznej. Od 2012 na emeryturze. <br/><br/> | ||
Autorka m.in. ''Dramaty mistyczne Juliusza Słowackiego'' (w: ''Dramat i teatr romantyczny'', Wrocław 1992); ''Szekspir Słowackiego'' (w: ''Od Shakespeare’a do Szekspira'', Gdańsk 1993); ''O opowiadaniach Brunona Schulza'' (1994), rozprawy o koncepcji historii literatury Jarosława Marka Rymkiewicza: ''O czym kłamią i dlaczego historycy literatury?'' (w: ''Kłamstwo w literaturze'', Kielce 1996); opolskiej prapremierze „Nosorożca” Eugène’a Ionesco: ''Nie poddam się!'' (w: ''Pół wieku Teatru Wybrzeże. Przedstawienia'' (Gdańsk 1998); ''List to nie słowo. O listach Słowackiego do matki'' (w: ''Sztuka pisania. O liście polskim w wieku XIX'', Białystok 2000); ''Buchalteria i duchowość (Słowacki i pieniądze)'' (w: ''Pieniądz w literaturze i kulturze'', Gdańsk 2000); ''Juliusz Słowacki od aniołów'' (w: ''Mickiewicz–Słowacki−Krasiński. Romantyczne uwarunkowania i współczesne konteksty'', Łowicz 2001); ''Nawłoć w Ałma Acie'' (w: ''W „antykwariacie anielskich ekstrawagancji”. O twórczości Aleksandra Wata'', Lublin 2002); ''Cóż to za nowy wiatr…? Literatura pomorska w latach 1989-2000'' (w: ''Literatura Wybrzeża po roku 1980'', Pelplin 2004); ''Polski Hamlet nad Bałtykiem'' (w: ''Gry w Szekspira. Współczesna recepcja Szekspira w krajach nadbałtyckich'', Gdańsk 2004; książka dwujęzyczna polsko-angielska), ''Słowacki – wielki nieobecny'' (Gdańsk 2018). Współredaktorka (z Martą Gibińską i Jackiem Fabiszakiem) pracy ''Czytanie Szekspira (interpretacje wszystkich dramatów Szekspira piórami autorów polskich wykonane)'' (Gdańsk 2004). <br/><br/> | Autorka m.in. ''Dramaty mistyczne Juliusza Słowackiego'' (w: ''Dramat i teatr romantyczny'', Wrocław 1992); ''Szekspir Słowackiego'' (w: ''Od Shakespeare’a do Szekspira'', Gdańsk 1993); ''O opowiadaniach Brunona Schulza'' (1994), rozprawy o koncepcji historii literatury Jarosława Marka Rymkiewicza: ''O czym kłamią i dlaczego historycy literatury?'' (w: ''Kłamstwo w literaturze'', Kielce 1996); opolskiej prapremierze „Nosorożca” Eugène’a Ionesco: ''Nie poddam się!'' (w: ''Pół wieku Teatru Wybrzeże. Przedstawienia'' (Gdańsk 1998); ''List to nie słowo. O listach Słowackiego do matki'' (w: ''Sztuka pisania. O liście polskim w wieku XIX'', Białystok 2000); ''Buchalteria i duchowość (Słowacki i pieniądze)'' (w: ''Pieniądz w literaturze i kulturze'', Gdańsk 2000); ''Juliusz Słowacki od aniołów'' (w: ''Mickiewicz–Słowacki−Krasiński. Romantyczne uwarunkowania i współczesne konteksty'', Łowicz 2001); ''Nawłoć w Ałma Acie'' (w: ''W „antykwariacie anielskich ekstrawagancji”. O twórczości Aleksandra Wata'', Lublin 2002); ''Cóż to za nowy wiatr…? Literatura pomorska w latach 1989-2000'' (w: ''Literatura Wybrzeża po roku 1980'', Pelplin 2004); ''Polski Hamlet nad Bałtykiem'' (w: ''Gry w Szekspira. Współczesna recepcja Szekspira w krajach nadbałtyckich'', Gdańsk 2004; książka dwujęzyczna polsko-angielska), ''Słowacki – wielki nieobecny'' (Gdańsk 2018). Współredaktorka (z Martą Gibińską i Jackiem Fabiszakiem) pracy ''Czytanie Szekspira (interpretacje wszystkich dramatów Szekspira piórami autorów polskich wykonane)'' (Gdańsk 2004). <br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 13:40, 2 cze 2024
EWA WANDA NAWROCKA (26 VI 1942 Stanisławów, obecnie Ukraina – 28 I 2024 Heidelberg (Niemcy)), teoretyk literatury, historyk teatru, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Córka Mieczysława Nawrockiego i Cecylii Marii z domu Czerwińskiej.
W Gdańsku z rodziną od sierpnia 1945. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego (1956–1960) i studiów polonistycznych w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku (1960–1965). Pracę magisterską obroniła pod kierunkiem prof. Marii Janion. Od 1965 asystentka w Instytucie Filologii Polskiej (IFP) WSP (od 1970 przekształconej w UG). Od 1974 doktor w oparciu o rozprawę Idee i obrazy mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego (promotor: prof. Maria Janion), Od 2004, na podstawie dorobku i rozprawy Osoba w podróży. Podróże Marii Dąbrowskiej, doktor habilitowana, od tego roku profesor UG (uczelniany). W latach 2005–2011 kierowała Zakładem Teorii Literatury IFP UG, w 2012–2012 Katedrą Teorii Literatury i Krytyki Artystycznej. Od 2012 na emeryturze.
Autorka m.in. Dramaty mistyczne Juliusza Słowackiego (w: Dramat i teatr romantyczny, Wrocław 1992); Szekspir Słowackiego (w: Od Shakespeare’a do Szekspira, Gdańsk 1993); O opowiadaniach Brunona Schulza (1994), rozprawy o koncepcji historii literatury Jarosława Marka Rymkiewicza: O czym kłamią i dlaczego historycy literatury? (w: Kłamstwo w literaturze, Kielce 1996); opolskiej prapremierze „Nosorożca” Eugène’a Ionesco: Nie poddam się! (w: Pół wieku Teatru Wybrzeże. Przedstawienia (Gdańsk 1998); List to nie słowo. O listach Słowackiego do matki (w: Sztuka pisania. O liście polskim w wieku XIX, Białystok 2000); Buchalteria i duchowość (Słowacki i pieniądze) (w: Pieniądz w literaturze i kulturze, Gdańsk 2000); Juliusz Słowacki od aniołów (w: Mickiewicz–Słowacki−Krasiński. Romantyczne uwarunkowania i współczesne konteksty, Łowicz 2001); Nawłoć w Ałma Acie (w: W „antykwariacie anielskich ekstrawagancji”. O twórczości Aleksandra Wata, Lublin 2002); Cóż to za nowy wiatr…? Literatura pomorska w latach 1989-2000 (w: Literatura Wybrzeża po roku 1980, Pelplin 2004); Polski Hamlet nad Bałtykiem (w: Gry w Szekspira. Współczesna recepcja Szekspira w krajach nadbałtyckich, Gdańsk 2004; książka dwujęzyczna polsko-angielska), Słowacki – wielki nieobecny (Gdańsk 2018). Współredaktorka (z Martą Gibińską i Jackiem Fabiszakiem) pracy Czytanie Szekspira (interpretacje wszystkich dramatów Szekspira piórami autorów polskich wykonane) (Gdańsk 2004).
Członkini Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (2004–2007), wiceprezeska Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego, członkini zarządu Fundacji im. Stanisławy Fleszarowej-Muskat. Członkini komisji konkursowych (m.in. komisji w sprawie przyznania Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury w 2001, Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego w 2018, przewodnicząca komisji konkursowej Gdańskiego Konkursu Literackiego im. Bolesława Faca w latach 2020–2021). Podczas konferencji „Wściekłość i oburzenie. Obrazy rewolty w kulturze współczesnej”, która odbyła się 17–18 IV 2012 w IFP UG, wygłosiła referat Wszyscy jesteśmy przestępcami. Wystąpienie odbiło się szerokim echem jako bezkompromisowy apel o ratowanie poziomu uniwersyteckiego kształcenia. Zostało opublikowane drukiem Jednak książki („Gdańskie Czasopismo Humanistyczne” 2014, nr 1), a nagranie wystąpienia na platformie YouTube do grudnia 2023 obejrzało 37 000 widzów.
Laureatka Nagrody Specjalnej Marszałka Województwa Pomorskiego dla Osób Zasłużonych dla Kultury za rok 2019, za wieloletnią obecność w pomorskim życiu akademickim, teatralnym i literackim. Matka Marcina Pilcha (ur. 1970), inżyniera architekta, Krzysztofa Pilcha (ur. 1977), politologa i Marty Dill (ur. 1978), germanistki i filmoznawczyni. Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Akta osobowe Działu Kadr Uniwersytetu Gdańskiego.
Informacje Ewy Nawrockiej.
Szczepuła Barbara, Prof. Ewa Nawrocka o życiu i literaturze Stanisławy Fleszarowej-Muskat, „Dziennik Bałtycki”, „Rejsy” 10 IV 2014.
https://towarzystwoszekspirowskie.pl/index.php/pl/.
https://salonkulturalny.eu/nawrocka-ewa-prof-ug-dr-hab/.
