DOBROWOLSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: 1_Jan_Dobrowolski.jpg |thumb| Jan Dobrowolski]] | [[File: 1_Jan_Dobrowolski.jpg |thumb| Jan Dobrowolski]] | ||
| − | '''JAN | + | '''JAN DOBROWOLSKI''' (13 VII 1919 Tarnów – 25 I 1998 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Piotra i Stefanii z domu Lorenc. W 1937 absolwent III Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Tarnowie. W latach 1937–1939 student Politechniki Lwowskiej na Wydziale Chemii, członek Legii Akademickiej. Od czerwca do września 1940 i od maja do września 1941 wcielony do „Polnischer Baudienst” w Tarnowie. Od 1941 żołnierz Związku Walki Zbrojnej, następnie Armii Krajowej, od 15 I 1941 do 2 IX 1942 łącznik i kurier prasy podziemnej. 3 IX 1942 uwięziony w tarnowskim więzieniu, od 20 XI 1942 do 13 IV 1943 przebywał w KL Auschwitz, od kwietnia 1943 do 5 V 1945 w KL Mauthausen-Gusen. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, od maja do czerwca 1945 pracownik szpitala. <br/><br/> |
W Polsce od listopada 1945. W latach 1945–1946 pracował jako sekretarz w [[PAŃSTWOWY URZĄD REPATRIACYJNY | Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym]] w Gdańsku. W 1948 absolwent [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego PG]], magister inżynier chemik. W latach 1947–1989 zatrudniony był na PG, od 1961 doktor, od 1966 doktor habilitowany (na Wydziale Chemicznym PG), od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W latach 1964–1969 był kierownikiem Katedry Chemii Ogólnej, w 1969–1974 zastępcą dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, w 1976–1989 kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej, w 1981–1984 dziekanem Wydziału Chemicznego. Jednocześnie w latach 1949–1958 pracował w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] i [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku, w której od 1954 do 1958 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej, od 1954 do 1955 prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. Od 1999 na emeryturze. <br/><br/> | W Polsce od listopada 1945. W latach 1945–1946 pracował jako sekretarz w [[PAŃSTWOWY URZĄD REPATRIACYJNY | Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym]] w Gdańsku. W 1948 absolwent [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego PG]], magister inżynier chemik. W latach 1947–1989 zatrudniony był na PG, od 1961 doktor, od 1966 doktor habilitowany (na Wydziale Chemicznym PG), od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W latach 1964–1969 był kierownikiem Katedry Chemii Ogólnej, w 1969–1974 zastępcą dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, w 1976–1989 kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej, w 1981–1984 dziekanem Wydziału Chemicznego. Jednocześnie w latach 1949–1958 pracował w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] i [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku, w której od 1954 do 1958 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej, od 1954 do 1955 prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. Od 1999 na emeryturze. <br/><br/> | ||
Specjalista chemii nieorganicznej, organicznej, pierwiastków rzadkich. Prowadził unikatowe badania z zakresu chemii telluru, selenu, cyrkonu i metali szlachetnych. Twórca wdrożenia przemysłowej produkcji związków cyrkonu, współtwórca trzech patentów. Autor i współautor czterech skryptów z chemii nieorganicznej, m.in. ''Zbiór zadań z chemii ogólnej i nieorganicznej'' (Gdańsk 1958), z [[WOJNOWSKI WIESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej| Wiesławem Wojnowskim]] ''Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej'' (1963), | Specjalista chemii nieorganicznej, organicznej, pierwiastków rzadkich. Prowadził unikatowe badania z zakresu chemii telluru, selenu, cyrkonu i metali szlachetnych. Twórca wdrożenia przemysłowej produkcji związków cyrkonu, współtwórca trzech patentów. Autor i współautor czterech skryptów z chemii nieorganicznej, m.in. ''Zbiór zadań z chemii ogólnej i nieorganicznej'' (Gdańsk 1958), z [[WOJNOWSKI WIESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej| Wiesławem Wojnowskim]] ''Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej'' (1963), | ||
trzech monografii, m.in. ''Chemia analityczna'' (z [[CHIMIAK ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej | Andrzejem Chimiakiem]], Warszawa 1972), ''Analiza chemiczna'' (Warszawa 1976), był tłumaczem chemicznej literatury naukowej z języka francuskiego. <br/><br/> | trzech monografii, m.in. ''Chemia analityczna'' (z [[CHIMIAK ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej | Andrzejem Chimiakiem]], Warszawa 1972), ''Analiza chemiczna'' (Warszawa 1976), był tłumaczem chemicznej literatury naukowej z języka francuskiego. <br/><br/> | ||
| − | Członek m.in. Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1977–1989), Komitetu Nauk Chemicznych PAN (1984–1998). W latach 1947–1998 członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, od 1968 do 1970 w Zarządzie Głównym, od 1980 do 1984 prezes oddziału gdańskiego. W 1968 współzałożyciel koła [[ORGANIZACJE KOMBATANCKIE NA POLITECHNICE GDAŃSKIEJ | Związku Bojowników o Wolność i Demokrację]] na PG, w 1968–1970, | + | Członek m.in. Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1977–1989), Komitetu Nauk Chemicznych PAN (1984–1998). W latach 1947–1998 członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, od 1968 do 1970 w Zarządzie Głównym, od 1980 do 1984 prezes oddziału gdańskiego. W 1968 współzałożyciel koła [[ORGANIZACJE KOMBATANCKIE NA POLITECHNICE GDAŃSKIEJ | Związku Bojowników o Wolność i Demokrację]] na PG, w 1968–1970, 1988–1990 jego prezes. Od 1990 działał w Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych: przewodniczący w 1990–1992 i 1994–1998. Był także członkiem i wiceprezesem gdańskiego Klubu Więźniów Obozu Koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Awansowany na podporucznika rezerwy.<br/><br/> |
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1969), odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1966), [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]], odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982). <br/><br/> | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1969), odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1966), [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]], odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982). <br/><br/> | ||
Żonaty był z Modestą z domu Brogowską (4 I 1919 – 3 XI 1981). Pochowany z żoną na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:WP}} | Żonaty był z Modestą z domu Brogowską (4 I 1919 – 3 XI 1981). Pochowany z żoną na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:WP}} | ||
Wersja z 12:24, 12 mar 2024
JAN DOBROWOLSKI (13 VII 1919 Tarnów – 25 I 1998 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Piotra i Stefanii z domu Lorenc. W 1937 absolwent III Państwowego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Tarnowie. W latach 1937–1939 student Politechniki Lwowskiej na Wydziale Chemii, członek Legii Akademickiej. Od czerwca do września 1940 i od maja do września 1941 wcielony do „Polnischer Baudienst” w Tarnowie. Od 1941 żołnierz Związku Walki Zbrojnej, następnie Armii Krajowej, od 15 I 1941 do 2 IX 1942 łącznik i kurier prasy podziemnej. 3 IX 1942 uwięziony w tarnowskim więzieniu, od 20 XI 1942 do 13 IV 1943 przebywał w KL Auschwitz, od kwietnia 1943 do 5 V 1945 w KL Mauthausen-Gusen. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, od maja do czerwca 1945 pracownik szpitala.
W Polsce od listopada 1945. W latach 1945–1946 pracował jako sekretarz w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym w Gdańsku. W 1948 absolwent Wydziału Chemicznego PG, magister inżynier chemik. W latach 1947–1989 zatrudniony był na PG, od 1961 doktor, od 1966 doktor habilitowany (na Wydziale Chemicznym PG), od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W latach 1964–1969 był kierownikiem Katedry Chemii Ogólnej, w 1969–1974 zastępcą dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, w 1976–1989 kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej, w 1981–1984 dziekanem Wydziału Chemicznego. Jednocześnie w latach 1949–1958 pracował w Akademii Medycznej w Gdańsku i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, w której od 1954 do 1958 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej, od 1954 do 1955 prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. Od 1999 na emeryturze.
Specjalista chemii nieorganicznej, organicznej, pierwiastków rzadkich. Prowadził unikatowe badania z zakresu chemii telluru, selenu, cyrkonu i metali szlachetnych. Twórca wdrożenia przemysłowej produkcji związków cyrkonu, współtwórca trzech patentów. Autor i współautor czterech skryptów z chemii nieorganicznej, m.in. Zbiór zadań z chemii ogólnej i nieorganicznej (Gdańsk 1958), z Wiesławem Wojnowskim Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej (1963),
trzech monografii, m.in. Chemia analityczna (z Andrzejem Chimiakiem, Warszawa 1972), Analiza chemiczna (Warszawa 1976), był tłumaczem chemicznej literatury naukowej z języka francuskiego.
Członek m.in. Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1977–1989), Komitetu Nauk Chemicznych PAN (1984–1998). W latach 1947–1998 członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, od 1968 do 1970 w Zarządzie Głównym, od 1980 do 1984 prezes oddziału gdańskiego. W 1968 współzałożyciel koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na PG, w 1968–1970, 1988–1990 jego prezes. Od 1990 działał w Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych: przewodniczący w 1990–1992 i 1994–1998. Był także członkiem i wiceprezesem gdańskiego Klubu Więźniów Obozu Koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Awansowany na podporucznika rezerwy.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1969), odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), „Za zasługi dla Gdańska”, odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982).
Żonaty był z Modestą z domu Brogowską (4 I 1919 – 3 XI 1981). Pochowany z żoną na cmentarzu Srebrzysko.
