SCHOPENHAUER ANDREAS, kupiec, armator
| Linia 5: | Linia 5: | ||
W 1744 założył w Gdańsku, wspólnie z [[SOERMANNS WILHELM ERNST FRIEDRICH, kupiec, senator | Johannem Heinrichem Soermannsem]], firmę handlową "Soermanns & Schopenhauer" eksportującą towary drzewne i leśne do Francji (Dunkierka, Bordeaux), sporadycznie do Holandii i Anglii, importującą wino i sól, od 1750 jej wyłączny właściciel. Utrzymywał kontakty handlowe z dworem rosyjskim, na który dostarczał w dużych ilościach gorzałkę gdańską (kontrakt na dostawę około 1700–2500 omów). 19 VIII 1745 otrzymał kupieckie [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Właściciel fabryki krochmalu w [[ORUNIA | Oruni]] i popielarni w [[NOWE SZKOTY | Nowych Szkotach]], właściciel [[DWÓR III „DWÓR SCHOPENHAUERA” | Dworu III]] w Oliwie, [[OGRÓD SCHOPENHAUERA | dworu na Oruni]], kilku kamienic na Głównym Mieście, w tym przy Heilige-Geist-Gasse 114 (ul. Św. Ducha 47), gdzie mieszkał. Kolekcjoner dzieł sztuki, w dworku na Oruni miało się znajdować około 200 obrazów (ponoć nawet rysunki piórkiem Albrechta Dürera). Ufundował dla oruńskiego [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA I ŚW. JANA BOSKO | kościoła św. Jerzego]] nowe okna (witraże).<br/><br/> | W 1744 założył w Gdańsku, wspólnie z [[SOERMANNS WILHELM ERNST FRIEDRICH, kupiec, senator | Johannem Heinrichem Soermannsem]], firmę handlową "Soermanns & Schopenhauer" eksportującą towary drzewne i leśne do Francji (Dunkierka, Bordeaux), sporadycznie do Holandii i Anglii, importującą wino i sól, od 1750 jej wyłączny właściciel. Utrzymywał kontakty handlowe z dworem rosyjskim, na który dostarczał w dużych ilościach gorzałkę gdańską (kontrakt na dostawę około 1700–2500 omów). 19 VIII 1745 otrzymał kupieckie [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Właściciel fabryki krochmalu w [[ORUNIA | Oruni]] i popielarni w [[NOWE SZKOTY | Nowych Szkotach]], właściciel [[DWÓR III „DWÓR SCHOPENHAUERA” | Dworu III]] w Oliwie, [[OGRÓD SCHOPENHAUERA | dworu na Oruni]], kilku kamienic na Głównym Mieście, w tym przy Heilige-Geist-Gasse 114 (ul. Św. Ducha 47), gdzie mieszkał. Kolekcjoner dzieł sztuki, w dworku na Oruni miało się znajdować około 200 obrazów (ponoć nawet rysunki piórkiem Albrechta Dürera). Ufundował dla oruńskiego [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA I ŚW. JANA BOSKO | kościoła św. Jerzego]] nowe okna (witraże).<br/><br/> | ||
Był też bankierem, handlował monetami o obniżonej wartości srebra (tynfami), zarabiał na wahaniach kursu różnych monet, m.in. dudków saskich i groszy bawarskich, co było nielegalne. Został ukarany grzywną 40 000 florenów za handel 70 000 monet rublowych. Gdy Gdańsk zdecydował o biciu monety średniej wartości, łączącej systemy walutowe polski i saski (złotówka gdańska (gulden) Augusta III, bita od 1762), powierzono mu dostawę niezbędnego surowca; wartość dostarczonego przez niego srebra wyniosła 550 000 florenów. Zaangażował finanse w budowę trzech statków gdańskich, w 1757 posiadał udziały w czterech jednostkach pełnomorskich. W latach 1746–1780 członek zarządu [[DOM DZIECKA (Dom Dziecka i Sierot) | Domu Dziecka i Sierot]] (prawdopodobnie sponsor jego rozbudowy w 1746).<br/><br/> | Był też bankierem, handlował monetami o obniżonej wartości srebra (tynfami), zarabiał na wahaniach kursu różnych monet, m.in. dudków saskich i groszy bawarskich, co było nielegalne. Został ukarany grzywną 40 000 florenów za handel 70 000 monet rublowych. Gdy Gdańsk zdecydował o biciu monety średniej wartości, łączącej systemy walutowe polski i saski (złotówka gdańska (gulden) Augusta III, bita od 1762), powierzono mu dostawę niezbędnego surowca; wartość dostarczonego przez niego srebra wyniosła 550 000 florenów. Zaangażował finanse w budowę trzech statków gdańskich, w 1757 posiadał udziały w czterech jednostkach pełnomorskich. W latach 1746–1780 członek zarządu [[DOM DZIECKA (Dom Dziecka i Sierot) | Domu Dziecka i Sierot]] (prawdopodobnie sponsor jego rozbudowy w 1746).<br/><br/> | ||
| − | Żonaty był z Anną Renatą (1726 – 9 IV 1804, dwór na Oruni), siostrą Johanna Heinricha Soermannsa, ojciec piętnaściorga dzieci, wszystkich ochrzczonych w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]], w tym jedynie pięciorga, które przeżyły wiek dziecięcy: 1/ Michaela Andreasa (1758–1813), 2/ Karla Gottfrieda (1761–1795), po którym zachował się rękopiśmienny sztambuch z okresu nauki w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]], 3/ Heinricha Florisa (1747 Gdańsk – kwiecień 1805 Hamburg) i 4/ Johanna Friedricha (1750 – 24 IV 1795) (z których dwaj ostatni od 19 XII 1780 posiadali kupieckie obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli)) i pracujących w ojcowskiej firmie oraz 5/ Marii Renaty, która 4 II 1779 poślubiła kupca Christiana Gottfrieda Tietza (1740–1789). Dziadek [[SCHOPENHAUER ARTHUR, filozof, patron gdańskiej ulicy| Arthura Schopenhauera]]. Pięcioro dzieci, zmarłych w 1754, 1755, 1758, 1761 i 1768, pochował w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]], w kwaterze należącej do Andreasa Lesze. <br/><br/> | + | Żonaty był z Anną Renatą (1726 – 9 IV 1804, dwór na Oruni), siostrą Johanna Heinricha Soermannsa, ojciec piętnaściorga dzieci, wszystkich ochrzczonych w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]], w tym jedynie pięciorga, które przeżyły wiek dziecięcy: 1/ Michaela Andreasa (1758–1813), 2/ Karla Gottfrieda (1761–1795), po którym zachował się rękopiśmienny sztambuch z okresu nauki w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]], 3/ Heinricha Florisa (1747 Gdańsk – kwiecień 1805 Hamburg) (drugie imię otrzymał po bracie ojcowskiego wspólnika, Diederichu Florisie Soermannsie) i 4/ Johanna Friedricha (1750 – 24 IV 1795) (z których dwaj ostatni od 19 XII 1780 posiadali kupieckie obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli)) i pracujących w ojcowskiej firmie oraz 5/ Marii Renaty, która 4 II 1779 poślubiła kupca Christiana Gottfrieda Tietza (1740–1789). Dziadek [[SCHOPENHAUER ARTHUR, filozof, patron gdańskiej ulicy| Arthura Schopenhauera]]. Pięcioro dzieci, zmarłych w 1754, 1755, 1758, 1761 i 1768, pochował w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]], w kwaterze należącej do Andreasa Lesze. <br/><br/> |
Pochowany na cmentarzu św. Jerzego na Oruni ([[CMENTARZE NA ORUNI | cmentarze na Oruni]]). {{author: BŚ}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na cmentarzu św. Jerzego na Oruni ([[CMENTARZE NA ORUNI | cmentarze na Oruni]]). {{author: BŚ}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:47, 15 paź 2023
ANDREAS SCHOPENHAUER (około 1710–1720 Sztutowo? – 20 XII 1793 Gdańsk), kupiec i armator, syn Johanna (około 1670 Tiegenhoff (Nowy Dwór Gdański) – 1724/1725), dzierżawcy Sztutowa (Stutthof), od 12 III 1695 posiadającego kupieckie obywatelstwo gdańskie, i poślubionej 10 V 1707 w kościele św. Katarzyny w Gdańsku Marii Elisabeth (1680 –1726), córki mającego kupieckie obywatelstwo Gdańska Andreasa Lessiga (1658–1713).
W 1744 założył w Gdańsku, wspólnie z Johannem Heinrichem Soermannsem, firmę handlową "Soermanns & Schopenhauer" eksportującą towary drzewne i leśne do Francji (Dunkierka, Bordeaux), sporadycznie do Holandii i Anglii, importującą wino i sól, od 1750 jej wyłączny właściciel. Utrzymywał kontakty handlowe z dworem rosyjskim, na który dostarczał w dużych ilościach gorzałkę gdańską (kontrakt na dostawę około 1700–2500 omów). 19 VIII 1745 otrzymał kupieckie obywatelstwo Gdańska. Właściciel fabryki krochmalu w Oruni i popielarni w Nowych Szkotach, właściciel Dworu III w Oliwie, dworu na Oruni, kilku kamienic na Głównym Mieście, w tym przy Heilige-Geist-Gasse 114 (ul. Św. Ducha 47), gdzie mieszkał. Kolekcjoner dzieł sztuki, w dworku na Oruni miało się znajdować około 200 obrazów (ponoć nawet rysunki piórkiem Albrechta Dürera). Ufundował dla oruńskiego kościoła św. Jerzego nowe okna (witraże).
Był też bankierem, handlował monetami o obniżonej wartości srebra (tynfami), zarabiał na wahaniach kursu różnych monet, m.in. dudków saskich i groszy bawarskich, co było nielegalne. Został ukarany grzywną 40 000 florenów za handel 70 000 monet rublowych. Gdy Gdańsk zdecydował o biciu monety średniej wartości, łączącej systemy walutowe polski i saski (złotówka gdańska (gulden) Augusta III, bita od 1762), powierzono mu dostawę niezbędnego surowca; wartość dostarczonego przez niego srebra wyniosła 550 000 florenów. Zaangażował finanse w budowę trzech statków gdańskich, w 1757 posiadał udziały w czterech jednostkach pełnomorskich. W latach 1746–1780 członek zarządu Domu Dziecka i Sierot (prawdopodobnie sponsor jego rozbudowy w 1746).
Żonaty był z Anną Renatą (1726 – 9 IV 1804, dwór na Oruni), siostrą Johanna Heinricha Soermannsa, ojciec piętnaściorga dzieci, wszystkich ochrzczonych w kościele Najświętszej Marii Panny, w tym jedynie pięciorga, które przeżyły wiek dziecięcy: 1/ Michaela Andreasa (1758–1813), 2/ Karla Gottfrieda (1761–1795), po którym zachował się rękopiśmienny sztambuch z okresu nauki w Gimnazjum Akademickim, 3/ Heinricha Florisa (1747 Gdańsk – kwiecień 1805 Hamburg) (drugie imię otrzymał po bracie ojcowskiego wspólnika, Diederichu Florisie Soermannsie) i 4/ Johanna Friedricha (1750 – 24 IV 1795) (z których dwaj ostatni od 19 XII 1780 posiadali kupieckie obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli)) i pracujących w ojcowskiej firmie oraz 5/ Marii Renaty, która 4 II 1779 poślubiła kupca Christiana Gottfrieda Tietza (1740–1789). Dziadek Arthura Schopenhauera. Pięcioro dzieci, zmarłych w 1754, 1755, 1758, 1761 i 1768, pochował w kościele św. Bartłomieja, w kwaterze należącej do Andreasa Lesze.
Pochowany na cmentarzu św. Jerzego na Oruni ( cmentarze na Oruni).
