NOWAK MACIEJ, krytyk, historyk teatru
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''MACIEJ NOWAK''' (ur. 17 XII 1964 Warszawa), krytyk, historyk teatru, dyrektor [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. Syn Alfreda, między innymi konsula w Leningradzie. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Klementa Gottwalda oraz Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. W latach 1983–1988 studiował w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, studiów nie ukończył. Od 1983 współpracował z miesięcznikiem „Teatr”, w latach 1988–1989 w redakcji „Pamiętnika Teatralnego”, 1990–1992 twórca i redaktor naczelny „Gońca Teatralnego”, 1994–2005 „Ruchu Teatralnego”, w 2003-2013 wortalu e-teatr.pl. W latach 1997–2000 kierownik działu kultury „Gazety Wyborczej”.<br/><br/> | '''MACIEJ NOWAK''' (ur. 17 XII 1964 Warszawa), krytyk, historyk teatru, dyrektor [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. Syn Alfreda, między innymi konsula w Leningradzie. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Klementa Gottwalda oraz Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. W latach 1983–1988 studiował w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, studiów nie ukończył. Od 1983 współpracował z miesięcznikiem „Teatr”, w latach 1988–1989 w redakcji „Pamiętnika Teatralnego”, 1990–1992 twórca i redaktor naczelny „Gońca Teatralnego”, 1994–2005 „Ruchu Teatralnego”, w 2003-2013 wortalu e-teatr.pl. W latach 1997–2000 kierownik działu kultury „Gazety Wyborczej”.<br/><br/> | ||
Od 1989 był sekretarzem prasowym minister kultury i sztuki, Izabelli Cywińskiej, od 1991 do 2012 dyrektorem Centrum Edukacji Teatralnej w Gdańsku. W latach 1993–2000 dyrektor [[NADBAŁTYCKIE CENTRUM KULTURY | Nadbałtyckiego Centrum Kultury]] w Gdańsku, w którym stworzył między innymi ''Niekabaret Maćka Nowaka'' i wspólnie z aktorami Teatru Wybrzeże spektakl ''Wróżby kumaka'' według [[GRASS GÜNTER, prozaik, poeta, noblista, honorowy obywatel Gdańska | Güntera Grassa]] w reżyserii [[BABICKI KRZYSZTOF, reżyser | Krzysztofa Babickiego]].<br/><br/> | Od 1989 był sekretarzem prasowym minister kultury i sztuki, Izabelli Cywińskiej, od 1991 do 2012 dyrektorem Centrum Edukacji Teatralnej w Gdańsku. W latach 1993–2000 dyrektor [[NADBAŁTYCKIE CENTRUM KULTURY | Nadbałtyckiego Centrum Kultury]] w Gdańsku, w którym stworzył między innymi ''Niekabaret Maćka Nowaka'' i wspólnie z aktorami Teatru Wybrzeże spektakl ''Wróżby kumaka'' według [[GRASS GÜNTER, prozaik, poeta, noblista, honorowy obywatel Gdańska | Güntera Grassa]] w reżyserii [[BABICKI KRZYSZTOF, reżyser | Krzysztofa Babickiego]].<br/><br/> | ||
| − | Od grudnia 2000 do lipca 2006 dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Wybrzeże, za jego kadencji najżywiej komentowanej sceny w Polsce. Zrealizowano 56 premier, | + | Od grudnia 2000 do lipca 2006 dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Wybrzeże, za jego kadencji najżywiej komentowanej sceny w Polsce. Zrealizowano 56 premier, m.in. ''Nasze miasto'' Thorntona Wildera w reżyserii Bartłomieja Wyszomirskiego (premiera 9 III 2001), ''Kobieton'' (program składany/kabaretowy/rewiowy) w reżyserii Macieja Konopińskiego (21 VI 2001), ''Preparaty'' Ingmara Villqista w reżyserii Pawła Wodzińskiego (15 XII 2001), ''Hanemann'' [[CHWIN STEFAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Stefana Chwina]] w reżyserii Izabeli Cywińskiej (27 I 2002), ''Monologi waginy'' Eve Ensler w reżyserii Aldony Figury (21 VI 2002), ''Sen pluskwy, czyli Towarzysz Chrystus'' Tadeusza Słobodzianka w reżyserii Ondreja Spišáka (5 I 2003), ''Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną'' Doroty Masłowskiej w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej (3 X 2003), ''H.'' według Williama Szekspira w reżyserii Jana Klaty (2 VII 2004), ''Demokracja'' Michaela Frayna w reżyserii Krzysztofa Babickiego (22 I 2005), ''Koleżanki'' Pierre’a Chesnot w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza (28 V 2005), ''Wesele'' Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Rudolfa Zioło (17 VI 2005), ''Szeks show presents Yorick, czyli spowiedź błazna'' według Williama Szekspira w reżyserii Moniki Strzępki (22 VII 2005), ''Wałęsa. Historia wesoła, a ogromnie przez to smutna'' Pawła Demirskiego w reżyserii Michała Zadary (12 XI 2005), ''Parawany'' Jean Geneta w reżyserii Krzysztofa Babickiego (2 II 2006), ''Kiedy przyjdą podpalić dom, to się nie zdziw'' [[DEMIRSKI PAWEŁ, dramaturg, dziennikarz | Pawła Demirskiego]] w reżyserii Romualda Wiczy-Pokojskiego (11 VI 2006).<br/><br/> |
Pod koniec 2002 powołany na stanowisko pełnomocnika ministra kultury do spraw organizacji Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, od 2003 do 2013 jego dyrektor. Od 2015 zastępca dyrektora do spraw artystycznych Teatru Polskiego w Poznaniu. <br/><br/> | Pod koniec 2002 powołany na stanowisko pełnomocnika ministra kultury do spraw organizacji Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, od 2003 do 2013 jego dyrektor. Od 2015 zastępca dyrektora do spraw artystycznych Teatru Polskiego w Poznaniu. <br/><br/> | ||
| − | Od 1995 publikuje na łamach „Gazety Wyborczej”; w stołecznym dodatku „Co Jest Grane?” prowadzi rubrykę kulinarną (w latach 1998–2013 zrecenzował około 800 lokali), w latach 1997–2000 był kierownikiem działu kultury. Publikował także w „Krytyce Politycznej”, „Przekroju”, „Rzeczpospolitej”. W latach 2007–2013 prowadził cotygodniowy cykl „Podróżnik kulinarny” w TVN, w 2011–2014 program „Wszystko o kulturze” w TVP2. Od 2013 juror programu „Top Chef” w Polsacie. W 2014 współprowadził audycję o tematyce LGBT „Homolobby” w Polskim Radio RDC, z redakcji odszedł na znak protestu wobec dyscyplinarnego zwolnienia redaktor naczelnej Ewy Wanat. Narrator serialu historycznego „250 minut teatru polskiego” dla TVP1 (2015). Wystąpił w kilku filmach fabularnych, | + | Od 1995 publikuje na łamach „Gazety Wyborczej”; w stołecznym dodatku „Co Jest Grane?” prowadzi rubrykę kulinarną (w latach 1998–2013 zrecenzował około 800 lokali), w latach 1997–2000 był kierownikiem działu kultury. Publikował także w „Krytyce Politycznej”, „Przekroju”, „Rzeczpospolitej”. W latach 2007–2013 prowadził cotygodniowy cykl „Podróżnik kulinarny” w TVN, w 2011–2014 program „Wszystko o kulturze” w TVP2. Od 2013 juror programu „Top Chef” w Polsacie. W 2014 współprowadził audycję o tematyce LGBT „Homolobby” w Polskim Radio RDC, z redakcji odszedł na znak protestu wobec dyscyplinarnego zwolnienia redaktor naczelnej Ewy Wanat. Narrator serialu historycznego „250 minut teatru polskiego” dla TVP1 (2015). Wystąpił w kilku filmach fabularnych, m.in. ''Segment’76'' (2002), ''Serce na dłoni'' (2008), ''Boisko bezdomnych'' (2008) oraz w 126 odcinku serialu ''Niania'' (2009), a także w teledysku Doroty Masłowskiej do piosenki ''Chleb'' (2014).<br/><br/> |
| − | Laureat | + | Laureat m.in. Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1990), Nagrody Artystycznej [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] (1995) w dziedzinie upowszechniania kultury za działania integrujące Nadbałtyckiego Centrum Kultury środowisk kultury i sztuki krajów nadbałtyckich, nagrody teatralnej wojewody gdańskiego za rok 1995 za powołanie i redagowanie „Ruchu Teatralnego” (1996), nagrody [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] za upowszechnianie kultury, za działania integrujące środowiska kulturalne i sztuki krajów nadbałtyckich (1996), [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] (1997), Nagrody im. Leona Schillera dla redakcji „Ruchu Teatralnego” (2001), nagrody specjalnej marszałka województwa pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za festiwale teatralne „Saisson Russe” i „Dajmy Czechom i Słowakom dostęp do morza” (2004), Brązowego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005). W 2008 według „Polityki” był najbardziej wpływową postacią polskiego teatru, w 2014 według JemRadio.pl krytykiem kulinarnym roku za „uczciwie subiektywne opinie i kwiecistość języka”, w 2014 nominowany do Wiktorów 2013 w kategoriach „Odkrycie roku” oraz „Osobowość telewizyjna”.<br/><br/> |
W 2001 na łamach „Gazety Wyborczej”, w artykule, w którym skrytykował raport na temat poziomu homofobii przygotowany przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Gejów i Lesbijek (ILGA), dokonał publicznego coming outu jako osoba homoseksualna. W 2015 opublikowano wywiad-rzekę Olgi Święcickiej ''Maciej Nowak. Mnie nie ma ..'' (Wydawnictwo Czarne). {{author: MWA}} {{author: MAA}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 2001 na łamach „Gazety Wyborczej”, w artykule, w którym skrytykował raport na temat poziomu homofobii przygotowany przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Gejów i Lesbijek (ILGA), dokonał publicznego coming outu jako osoba homoseksualna. W 2015 opublikowano wywiad-rzekę Olgi Święcickiej ''Maciej Nowak. Mnie nie ma ..'' (Wydawnictwo Czarne). {{author: MWA}} {{author: MAA}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:27, 8 paź 2023
MACIEJ NOWAK (ur. 17 XII 1964 Warszawa), krytyk, historyk teatru, dyrektor Teatru Wybrzeże. Syn Alfreda, między innymi konsula w Leningradzie. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. Klementa Gottwalda oraz Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. W latach 1983–1988 studiował w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, studiów nie ukończył. Od 1983 współpracował z miesięcznikiem „Teatr”, w latach 1988–1989 w redakcji „Pamiętnika Teatralnego”, 1990–1992 twórca i redaktor naczelny „Gońca Teatralnego”, 1994–2005 „Ruchu Teatralnego”, w 2003-2013 wortalu e-teatr.pl. W latach 1997–2000 kierownik działu kultury „Gazety Wyborczej”.
Od 1989 był sekretarzem prasowym minister kultury i sztuki, Izabelli Cywińskiej, od 1991 do 2012 dyrektorem Centrum Edukacji Teatralnej w Gdańsku. W latach 1993–2000 dyrektor Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku, w którym stworzył między innymi Niekabaret Maćka Nowaka i wspólnie z aktorami Teatru Wybrzeże spektakl Wróżby kumaka według Güntera Grassa w reżyserii Krzysztofa Babickiego.
Od grudnia 2000 do lipca 2006 dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Wybrzeże, za jego kadencji najżywiej komentowanej sceny w Polsce. Zrealizowano 56 premier, m.in. Nasze miasto Thorntona Wildera w reżyserii Bartłomieja Wyszomirskiego (premiera 9 III 2001), Kobieton (program składany/kabaretowy/rewiowy) w reżyserii Macieja Konopińskiego (21 VI 2001), Preparaty Ingmara Villqista w reżyserii Pawła Wodzińskiego (15 XII 2001), Hanemann Stefana Chwina w reżyserii Izabeli Cywińskiej (27 I 2002), Monologi waginy Eve Ensler w reżyserii Aldony Figury (21 VI 2002), Sen pluskwy, czyli Towarzysz Chrystus Tadeusza Słobodzianka w reżyserii Ondreja Spišáka (5 I 2003), Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną Doroty Masłowskiej w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej (3 X 2003), H. według Williama Szekspira w reżyserii Jana Klaty (2 VII 2004), Demokracja Michaela Frayna w reżyserii Krzysztofa Babickiego (22 I 2005), Koleżanki Pierre’a Chesnot w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza (28 V 2005), Wesele Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Rudolfa Zioło (17 VI 2005), Szeks show presents Yorick, czyli spowiedź błazna według Williama Szekspira w reżyserii Moniki Strzępki (22 VII 2005), Wałęsa. Historia wesoła, a ogromnie przez to smutna Pawła Demirskiego w reżyserii Michała Zadary (12 XI 2005), Parawany Jean Geneta w reżyserii Krzysztofa Babickiego (2 II 2006), Kiedy przyjdą podpalić dom, to się nie zdziw Pawła Demirskiego w reżyserii Romualda Wiczy-Pokojskiego (11 VI 2006).
Pod koniec 2002 powołany na stanowisko pełnomocnika ministra kultury do spraw organizacji Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, od 2003 do 2013 jego dyrektor. Od 2015 zastępca dyrektora do spraw artystycznych Teatru Polskiego w Poznaniu.
Od 1995 publikuje na łamach „Gazety Wyborczej”; w stołecznym dodatku „Co Jest Grane?” prowadzi rubrykę kulinarną (w latach 1998–2013 zrecenzował około 800 lokali), w latach 1997–2000 był kierownikiem działu kultury. Publikował także w „Krytyce Politycznej”, „Przekroju”, „Rzeczpospolitej”. W latach 2007–2013 prowadził cotygodniowy cykl „Podróżnik kulinarny” w TVN, w 2011–2014 program „Wszystko o kulturze” w TVP2. Od 2013 juror programu „Top Chef” w Polsacie. W 2014 współprowadził audycję o tematyce LGBT „Homolobby” w Polskim Radio RDC, z redakcji odszedł na znak protestu wobec dyscyplinarnego zwolnienia redaktor naczelnej Ewy Wanat. Narrator serialu historycznego „250 minut teatru polskiego” dla TVP1 (2015). Wystąpił w kilku filmach fabularnych, m.in. Segment’76 (2002), Serce na dłoni (2008), Boisko bezdomnych (2008) oraz w 126 odcinku serialu Niania (2009), a także w teledysku Doroty Masłowskiej do piosenki Chleb (2014).
Laureat m.in. Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1990), Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1995) w dziedzinie upowszechniania kultury za działania integrujące Nadbałtyckiego Centrum Kultury środowisk kultury i sztuki krajów nadbałtyckich, nagrody teatralnej wojewody gdańskiego za rok 1995 za powołanie i redagowanie „Ruchu Teatralnego” (1996), nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za upowszechnianie kultury, za działania integrujące środowiska kulturalne i sztuki krajów nadbałtyckich (1996), Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (1997), Nagrody im. Leona Schillera dla redakcji „Ruchu Teatralnego” (2001), nagrody specjalnej marszałka województwa pomorskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za festiwale teatralne „Saisson Russe” i „Dajmy Czechom i Słowakom dostęp do morza” (2004), Brązowego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005). W 2008 według „Polityki” był najbardziej wpływową postacią polskiego teatru, w 2014 według JemRadio.pl krytykiem kulinarnym roku za „uczciwie subiektywne opinie i kwiecistość języka”, w 2014 nominowany do Wiktorów 2013 w kategoriach „Odkrycie roku” oraz „Osobowość telewizyjna”.
W 2001 na łamach „Gazety Wyborczej”, w artykule, w którym skrytykował raport na temat poziomu homofobii przygotowany przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Gejów i Lesbijek (ILGA), dokonał publicznego coming outu jako osoba homoseksualna. W 2015 opublikowano wywiad-rzekę Olgi Święcickiej Maciej Nowak. Mnie nie ma .. (Wydawnictwo Czarne).
