GŁEMBIN PAWEŁ IGNACY, działacz gdańskiej Polonii
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN''' (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]] przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu). <br/><br/> | '''PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN''' (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]] przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu). <br/><br/> | ||
Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w [[PORT GDAŃSKI | porcie gdańskim]]. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem m.in. Kolejowego Klubu Sportowego, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Macierzy Szkolnej]], Polskiego Związku Zachodniego, [[GMINA POLSKA | Gminy Polskiej]], [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], [[POLSKIE ZRZESZENIE PRACY | Polskiego Zrzeszenia Pracy]], [[ZJEDNOCZENIE ZAWODOWE POLSKIE | Zjednoczenia Zawodowego Polskiego]] (od 1 XII 1933), Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Towarzystwa Ludowego w Nowym Porcie (zastępca sekretarza 1939). W wyborach do [[VOLKSTAG | Volkstagu]] agitował na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków. <br/><br/> | Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w [[PORT GDAŃSKI | porcie gdańskim]]. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem m.in. Kolejowego Klubu Sportowego, [[LIGA MORSKA I RZECZNA | Ligi Morskiej i Kolonialnej]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Macierzy Szkolnej]], Polskiego Związku Zachodniego, [[GMINA POLSKA | Gminy Polskiej]], [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]], [[POLSKIE ZRZESZENIE PRACY | Polskiego Zrzeszenia Pracy]], [[ZJEDNOCZENIE ZAWODOWE POLSKIE | Zjednoczenia Zawodowego Polskiego]] (od 1 XII 1933), Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Towarzystwa Ludowego w Nowym Porcie (zastępca sekretarza 1939). W wyborach do [[VOLKSTAG | Volkstagu]] agitował na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków. <br/><br/> | ||
| − | Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ([[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcja Kolei]]). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną 31 VIII 1939, został osadzony w więzieniu w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich. <br/><br/> | + | Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ([[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcja Kolei]]). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną 31 VIII 1939, został osadzony w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | więzieniu]] przy Schiesstange (ul. Kurkowa) w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich. <br/><br/> |
| − | Od 1 II 1927 był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), | + | Od 1 II 1927 był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), ojciec [[SOBOŃ MARIA, przedstawicielka gdańskiej Polonii | Marii Soboń]] (ur. 14 XII 1927) i Rajmunda (ur. 4 I 1936). Po wybuchu wojny żona i dzieci zostały internowane w [[OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE | obozie dla Polaków w Nowym Porcie]], a stamtąd wywiezione do obozu przejściowego w Prabutach. Od listopada 1943 do stycznia 1945 Gertruda i Rajmund przebywali w obozie w Potulicach, Maria od 1941 na robotach przymusowych. Po wojnie syn Rajmund był nauczycielem śpiewu w Szkole Podstawowej nr 2 w Sopocie, autorem prac o historii Sopotu, m.in.: ''Szkoła przed szkołą, czyli na tropach korzeni I LO w Sopocie'' (Sopot-Gdańsk 2015), wspólnie z Józefem Golcem ''Dwa wieki sopockiego szkolnictwa'' (Cieszyn 2014) oraz ''Poczet ojców miasta Sopotu'' (Cieszyn 2016). {{author: MAD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 14:15, 4 paź 2023
.jpg)
PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Nowym Porcie przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu).
Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w porcie gdańskim. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem m.in. Kolejowego Klubu Sportowego, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej, Polskiego Związku Zachodniego, Gminy Polskiej, Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Polskiego Zrzeszenia Pracy, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (od 1 XII 1933), Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Towarzystwa Ludowego w Nowym Porcie (zastępca sekretarza 1939). W wyborach do Volkstagu agitował na terenie II Wolnego Miasta Gdańska na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków.
Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ( Dyrekcja Kolei). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną 31 VIII 1939, został osadzony w więzieniu przy Schiesstange (ul. Kurkowa) w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich.
Od 1 II 1927 był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), ojciec Marii Soboń (ur. 14 XII 1927) i Rajmunda (ur. 4 I 1936). Po wybuchu wojny żona i dzieci zostały internowane w obozie dla Polaków w Nowym Porcie, a stamtąd wywiezione do obozu przejściowego w Prabutach. Od listopada 1943 do stycznia 1945 Gertruda i Rajmund przebywali w obozie w Potulicach, Maria od 1941 na robotach przymusowych. Po wojnie syn Rajmund był nauczycielem śpiewu w Szkole Podstawowej nr 2 w Sopocie, autorem prac o historii Sopotu, m.in.: Szkoła przed szkołą, czyli na tropach korzeni I LO w Sopocie (Sopot-Gdańsk 2015), wspólnie z Józefem Golcem Dwa wieki sopockiego szkolnictwa (Cieszyn 2014) oraz Poczet ojców miasta Sopotu (Cieszyn 2016).
