WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von, burmistrz Gdańska
| Linia 9: | Linia 9: | ||
W czerwcu i lipcu 1770 wchodził w skład trzyosobowej komisji (wraz z burmistrzem [[PEGELAU JOHANN GOTTLIEB, burmistrz Gdańska | Johannem Gottliebem Pegelauem]] i [[BENTZMANN JOHANN, burmistrz Gdańska | Johannem Bentzmannem]]), którą Rada Miejska Gdańska powołała do rozpatrzenia roszczeń rządu pruskiego w Berlinie, zarzucającego władzom Gdańska tolerowanie na terenie miasta nielegalnie przebywających tam pruskich obywateli (żądania te zgłosiły Prusy w związku z obowiązkiem wojskowym dotyczącym swoich poddanych). W wyniku prac komisji Rada Miejska do końca lipca 1770 dokonała przymusowej ekstradycji ponad tysiąca osób uznanych za obywateli pruskich. Efektem tych prac była również bardzo obszerna i dokładna dokumentacja, która stanowi obecnie pierwszorzędne źródło do badań nad zaludnieniem Gdańska u schyłku XVIII wieku. <br/><br/> | W czerwcu i lipcu 1770 wchodził w skład trzyosobowej komisji (wraz z burmistrzem [[PEGELAU JOHANN GOTTLIEB, burmistrz Gdańska | Johannem Gottliebem Pegelauem]] i [[BENTZMANN JOHANN, burmistrz Gdańska | Johannem Bentzmannem]]), którą Rada Miejska Gdańska powołała do rozpatrzenia roszczeń rządu pruskiego w Berlinie, zarzucającego władzom Gdańska tolerowanie na terenie miasta nielegalnie przebywających tam pruskich obywateli (żądania te zgłosiły Prusy w związku z obowiązkiem wojskowym dotyczącym swoich poddanych). W wyniku prac komisji Rada Miejska do końca lipca 1770 dokonała przymusowej ekstradycji ponad tysiąca osób uznanych za obywateli pruskich. Efektem tych prac była również bardzo obszerna i dokładna dokumentacja, która stanowi obecnie pierwszorzędne źródło do badań nad zaludnieniem Gdańska u schyłku XVIII wieku. <br/><br/> | ||
Biegle władał łaciną i kilkoma językami nowożytnymi. Troszczył się o rozwój oświaty w Gdańsku. Zarówno jako przedstawiciel najwyższych władz miasta (rajca i burmistrz), jak również jako osoba prywatna z zaangażowaniem wspierał gdańskie szkolnictwo elementarne. <br/><br/> | Biegle władał łaciną i kilkoma językami nowożytnymi. Troszczył się o rozwój oświaty w Gdańsku. Zarówno jako przedstawiciel najwyższych władz miasta (rajca i burmistrz), jak również jako osoba prywatna z zaangażowaniem wspierał gdańskie szkolnictwo elementarne. <br/><br/> | ||
| − | Pierwszy raz ożenił się 11 II 1734 z Johanną Florentiną (zm. 1762), córką angielskiego kupca Daniela Davissona (ciotkę [[ DAVISSON DANIEL GOTTLIEB, kupiec | Daniela Gottlieba Davissona]]). 14 V 1765 poślubił Esther, córkę Abrahama Muhla, amsterdamskiego kupca i finansisty. Z pierwszego małżeństwa miał synów 1/ Gabriela Joachima (11 XII 1734 Gdańsk – 19 I 1792 Gdańsk), od 19 V 1761 posiadającego [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]], sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1761), ławnika (od 1768), rajcę (od 1779) i burgrabiego (w 1781 i 1784), od 1767 członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], oraz 2/ Daniela Gottlieba (19 VIII 1741 Gdańsk – 27 III 1832), od 24 X 1769 posiadającego obywatelstwo Gdańska, sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1769) i ławnika (od 1784), dyrektora Towarzystwa Przyrodniczego | + | Pierwszy raz ożenił się 11 II 1734 z Johanną Florentiną (zm. 1762), córką angielskiego kupca Daniela Davissona (ciotkę [[ DAVISSON DANIEL GOTTLIEB, kupiec | Daniela Gottlieba Davissona]]). 14 V 1765 poślubił Esther, córkę Abrahama Muhla, amsterdamskiego kupca i finansisty. Z pierwszego małżeństwa miał synów 1/ Gabriela Joachima (11 XII 1734 Gdańsk – 19 I 1792 Gdańsk), od 19 V 1761 posiadającego [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]], sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1761), ławnika (od 1768), rajcę (od 1779) i burgrabiego (w 1781 i 1784), od 1767 członka [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], oraz 2/ Daniela Gottlieba (19 VIII 1741 Gdańsk – 27 III 1832), od 24 X 1769 posiadającego obywatelstwo Gdańska, sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1769) i ławnika (od 1784), dyrektora Towarzystwa Przyrodniczego. Córka Joanna Augustyna była żoną rajcy Johanna Samuel Ferbera (syna burmistrza [[FERBER NATHANAEL GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Nathanaela Gottfrieda Ferbera]]). <br/><br/> |
Pochowany 27 VIII 1776 w kościele NMP, kazanie pogrzebowe wygłosił rektor szkoły św. Jana [[UNSELT SAMUEL FRIEDRICH, rektor szkół gdańskich | Samuel Friedrich Unselt]]. Dwukrotnie portretował go [[WESSEL JACOB, artysta malarz | Jacob Wessel]]: w 1763 (krótko po objęciu urzędu burmistrzowskiego) i w 1765 (zapewne z okazji pierwszego w jego karierze wyboru na stanowisko burgrabiego). Pośmiertny, pamiątkowy wiersz, opublikowany w Lipsku w 1777, poświęcił mu bratanek Samuel Gottlieb, syn Carla Friedricha. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Pochowany 27 VIII 1776 w kościele NMP, kazanie pogrzebowe wygłosił rektor szkoły św. Jana [[UNSELT SAMUEL FRIEDRICH, rektor szkół gdańskich | Samuel Friedrich Unselt]]. Dwukrotnie portretował go [[WESSEL JACOB, artysta malarz | Jacob Wessel]]: w 1763 (krótko po objęciu urzędu burmistrzowskiego) i w 1765 (zapewne z okazji pierwszego w jego karierze wyboru na stanowisko burgrabiego). Pośmiertny, pamiątkowy wiersz, opublikowany w Lipsku w 1777, poświęcił mu bratanek Samuel Gottlieb, syn Carla Friedricha. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, opr. Zenon Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, nr 47.<br/> | Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, opr. Zenon Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, nr 47.<br/> | ||
Löschin Matthias G., ''Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste um Danzig'', Danzig 1839, s. 18-20. | Löschin Matthias G., ''Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste um Danzig'', Danzig 1839, s. 18-20. | ||
Wersja z 09:39, 4 wrz 2023
GOTTLIEB GABRIEL von WEICKHMANN (21 IV 1708 Gdańsk – 12 VIII 1776 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Był synem Joachima Weickhmanna pastora kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP) i seniora gdańskiego Ministerium Duchownego, oraz Elisabeth z domu Böckmann.
Od 1727 uczył się w Gimnazjum Akademickim, w 1729 studiował filozofię, prawo i historię na uniwersytecie w Wittenberdze. W latach 1733–1753 był sekretarzem Rady Miejskiej Gdańska, 17 XII 1733 uzyskał obywatelstwo Gdańska, od był 1754 ławnikiem, od 1756 rajcą (gratulował mu tego wierszem kandydat Ministerium Duchownego Gottlieb Lange (1729–1801), zapewne nie bez związku z tym jeszcze w tym samym roku kaznodzieja w Domu Dobroczynności). Jako rajca w 1759 został desygnowany na odpowiedzialne stanowisko członka gdańskiej Rady Wojennej, co było szczególnie istotne wobec toczącej się wówczas wojny siedmioletniej (1756–1763). Od 1762 był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w latach 1763, 1767, 1771 i 1774, drugiego – 1762, 1766, 1770 i 1773, trzeciego – 1765, 1769 i 1776, czwartego – 1764, 1768, 1772 i 1775. W 1765, 1768 i 1772 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W 1768 został nobilitowany, uzyskując dyplom szlachecki od króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II.
Uchodził za zręcznego i znającego się na rzeczy dyplomatę. W 1757 wszedł w skład gdańskiej deputacji powołanej do rokowań z kanclerzem wielkim koronnym Janem Małachowskim w sprawie zabezpieczenia Gdańska przed ewentualnym atakiem wojsk pruskich, w 1758 w Kwidzynie prowadził ze strony Gdańska rokowania z dowództwem operujących na terenie Prus Królewskich wojsk rosyjskich, w 1760 reprezentował miasto podczas kolejnych rokowań tego rodzaju w Malborku.
W czerwcu i lipcu 1770 wchodził w skład trzyosobowej komisji (wraz z burmistrzem Johannem Gottliebem Pegelauem i Johannem Bentzmannem), którą Rada Miejska Gdańska powołała do rozpatrzenia roszczeń rządu pruskiego w Berlinie, zarzucającego władzom Gdańska tolerowanie na terenie miasta nielegalnie przebywających tam pruskich obywateli (żądania te zgłosiły Prusy w związku z obowiązkiem wojskowym dotyczącym swoich poddanych). W wyniku prac komisji Rada Miejska do końca lipca 1770 dokonała przymusowej ekstradycji ponad tysiąca osób uznanych za obywateli pruskich. Efektem tych prac była również bardzo obszerna i dokładna dokumentacja, która stanowi obecnie pierwszorzędne źródło do badań nad zaludnieniem Gdańska u schyłku XVIII wieku.
Biegle władał łaciną i kilkoma językami nowożytnymi. Troszczył się o rozwój oświaty w Gdańsku. Zarówno jako przedstawiciel najwyższych władz miasta (rajca i burmistrz), jak również jako osoba prywatna z zaangażowaniem wspierał gdańskie szkolnictwo elementarne.
Pierwszy raz ożenił się 11 II 1734 z Johanną Florentiną (zm. 1762), córką angielskiego kupca Daniela Davissona (ciotkę Daniela Gottlieba Davissona). 14 V 1765 poślubił Esther, córkę Abrahama Muhla, amsterdamskiego kupca i finansisty. Z pierwszego małżeństwa miał synów 1/ Gabriela Joachima (11 XII 1734 Gdańsk – 19 I 1792 Gdańsk), od 19 V 1761 posiadającego obywatelstwo Gdańska, sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1761), ławnika (od 1768), rajcę (od 1779) i burgrabiego (w 1781 i 1784), od 1767 członka Towarzystwa Przyrodniczego, oraz 2/ Daniela Gottlieba (19 VIII 1741 Gdańsk – 27 III 1832), od 24 X 1769 posiadającego obywatelstwo Gdańska, sekretarza Rady Miejskiej Gdańska (od 1769) i ławnika (od 1784), dyrektora Towarzystwa Przyrodniczego. Córka Joanna Augustyna była żoną rajcy Johanna Samuel Ferbera (syna burmistrza Nathanaela Gottfrieda Ferbera).
Pochowany 27 VIII 1776 w kościele NMP, kazanie pogrzebowe wygłosił rektor szkoły św. Jana Samuel Friedrich Unselt. Dwukrotnie portretował go Jacob Wessel: w 1763 (krótko po objęciu urzędu burmistrzowskiego) i w 1765 (zapewne z okazji pierwszego w jego karierze wyboru na stanowisko burgrabiego). Pośmiertny, pamiątkowy wiersz, opublikowany w Lipsku w 1777, poświęcił mu bratanek Samuel Gottlieb, syn Carla Friedricha.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, opr. Zenon Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, nr 47.
Löschin Matthias G., Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste um Danzig, Danzig 1839, s. 18-20.
